Авторский проект

Ужо доўгія гады жабінкаўскія жыхары цудоўна ведаюць, дзе ў горадзе-спадарожніку існуе тэрыторыя шчырай любові і вялікай спагады. Гэтай вясной цэнтр сацыяльнага абслугоўвання насельніцтва адзначыў свой юбілей. 30 красавіка ўсім яго супрацоўнікам і выхаванцам незалежна ад сапраўднага ўзросту, пазначанага ў пашпарце, споўнілася роўна дваццаць. Менавіта столькі гадоў мінула з дня, калі перад тымі, хто трапляе ў складаныя жыццёвыя сітуацыі, адамкнула свае дзверы і сэрцы тэрыторыя спагады і любові.

Тры аддзяленні – справы агульныя

Установа пад кіраўніцтвам дырэктара Наталіі Адзінец сёння падзяляецца на тры структурныя падраздзяленні. Аднак сапраўднага раздзелу не існуе, бо кожны супрацоўнік дзейнічае на агульны станоўчы вынік з карысцю для малазабяспечаных сем’яў, інвалідаў, пажылых людзей.

Першым назавём аддзяленне сацыяльнай дапамогі дома, якое ўзначальвае Іна Байцун, здольная знайсці індывідуальны падыход да кожнага. Зараз на надомным абслугоўванні 338 пажылых і інвалідаў, паслугі якім аказваюць сацыяльныя работнікі. Яны набываюць сваім падапечным лекі і прадукты, дапамагаюць гатаваць ежу, прыбірацца ў жыллі, а яшчэ заўсёды ахвотна абмяняюцца са сваімі падшэфнымі навінамі, добрым словам падтрымаюць кожнага, павіншуюць са святамі, прынясуць на Вялікдзень куліч, асвечаны святарамі Пакроўскага храма, з якімі ТЦСАН падтрымлівае даўнія добрыя зносіны.

Аддзяленнем комплекснай падтрымкі ў крызіснай сітуацыі і пярвічнага прыёму, аналізу, інфармавання і прагназавання кіруе Вольга Рэбякеўша. Яна вядзе ўлік тых, хто трапіў у цяжкую жыццёвую сітуацыю, выяўляе, якія сацыяльныя паслугі запатрабаваны сярод жабінкаўцаў. Аддзяленнем ажыццяўляюцца кансультацыйна-інфармацыйныя, сацыяльна-пасрэдніцкія ды іншыя паслугі. Прынамсі, праводзяцца абследаванні матэрыяльна-бытавых умоў пражывання непрацаздольных пажылых грамадзян і інвалідаў. Дзеля гэтага аддзяленне шчыльна супрацоўнічае з сельвыканкамамі, медыкамі, праваахоўнікамі.

Аддзяленне сацыяльнай рэабілітацыі, абілітацыі і дзённага знаходжання для грамадзян пажылога ўзросту ўзначальвае Ганна Барысюк. Як вынікае ўжо з самой назвы гэтага падраздзялення, у фокусе ўвагі яго спецыялістаў праблемы тых, каму значна больш за 18+.

Паважаюць пажылых, як сваіх

Зусім хутка свята – Дзень пажылых людзей. Першага кастрычніка тыя, хто ўступілі ў пару сярэбранага і залатога ўзросту, будуць чуць у свой адрас безліч добрых слоў. А для супрацоўніц цэнтра – штодзённы клопат, каб гэтае свята для іх падшэфных ніколі не заканчвалася, асабліва для бабулечак і дзядуляў, што жывуць у самоце, аднак ніякім чынам не забыты гаспадынямі дома на Калгаснай, 4.

Штогод яны аказваюць падтрымку ветэранам вайны і малалетнім вязням фашызму, пажылым людзям, што засталіся без нагляду родзічаў, а таксама 26 інвалідам 1 і 2 груп ды 55 пажылым грамадзянам. Удзячныя сваім спонсарам, найперш камбікормаваму заводу і ААТ “Арэпічы”. Для сацыяльнай і працоўнай рэабілітацыі існуюць майстэрні, дзе працуюць швачкі і ўмельцы па вырабе рэчаў з гліны, гурткі па інтарэсах, дзе ўлічваюцца асаблівасці інвалідаў ды іншае. Рэалізуючы нацыянальную стратэгію “Актыўнае даўгалецце – 2030”, асаблівая ўвага ўдзяляецца пажылым.

Повязь пакаленняў – зарука развіцця

Дарэчы тыя, хто шмат год пражылі на гэтай зямлі, могуць добрым саветам і надзейным запаветам дапамагчы маладым. Разам людзі розных пакаленняў праводзяць пазнавальныя мерапрыемствы, арганізаваныя ў ТЦСАНе.

Каб падрыхтаваць моладзь для сямейнага жыцця, пры цэнтры дзейнічае моладзевае аб’яднанне “Будучы сем’янін”. Для дзяцей-сірот працуе клуб “Утульнасць”, а для сямей, што выхоўваюць дзяцей-інвалідаў – “Вясёлка”. Што важна: “залатыя” і “зялёныя” нярэдка сустракаюцца на агульных мерапрыемствах, у тым ліку інтэлектуальных. Журналістам раёнкі не раз даводзілася прысутнічаць на падобных турнірах, дзе прадстаўнікі розных пакаленняў спаборнічалі, хто ведае ды можа лепш і больш. І кожны раз вынік быў аднолькавы: перамагала сяброўства, карыснае як маладым, так і вечна маладым. Апошнім напярэдадні Дня пажылых людзей хочацца пажадаць доўгага шчаслівага жыцця без хвароб і лішніх турбот!

Анатоль БЕНЗЯРУК

Больше новостей о своем районе и городе Жабинка можно найти в нашем Телеграм-канале по ссылке https://t.me/selsk_prav
 

Popularity: 1%

Турызм – не толькі від спорту, што дапамагае арганізму атрымаць фізічную загартоўку. Гэта яшчэ й падарожжы, карысныя для адпачынку ды пашырэння кругагляду і ведаў аб навакольным свеце. І цудоўна, калі ў цэнтры таго свету “Жабінка – мілы гарадок”!

Мы (пад гэтым займеннікам патрэбна разумець усіх жабінкаўцаў і ўсю Жабінкаўшчыну) сапраўды цікавыя іншым. Нездарма так шмат выбітных асоб за стагоддзі пабывалі на нашай зямлі (у іх ліку каралева Бона, імператар Аляксандр Першы і нават Ульянаў-Ленін…). Ва ўсіх сферах, за якія бяруцца жыхары жабінкаўскай зямлі, яны пакідаюць адметны след. Таму імя горада-спадарожніка вельмі папулярнае. Гэтай папулярнасці спрыяе і тое, што турыста тут заўсёды гатовы павітаць, добра прыняць і бясконца здзіўляць. Як гатовы ўжо здзіўляцца, дык пайшлі-паехалі!

У лес – не толькі па грыбы, а за луг – не толькі ў касавіцу

Жабінка жыве нібыта ў абдымках лесу: зусім побач з горадам-спадарожнікам раскінуліся зялёныя ўладанні Пятровіцкага лясніцтва. Тры дні таму яго працаўнікі адзначалі сваё прафесійнае свята. Мабыць, 15 верасня да віншаванняў у адрас спецыялістаў лясной гаспадаркі далучыўся і Пятровіч – добры дух мясцовых гушчароў. Ён “пасяліўся” тут у 2020 годзе, калі ўзнікла экалагічная сцежка “У гасцях у Пятровіча”. Турыстаў розных узростаў ахвотна правядзе па ёй намеснік лесніка Надзея Абашкіна або ўласніца аграсядзібы “Беларускі падворак” Яўгенія Тарасевіч. Яны пазнаёмяць з рознымі пятровіцкімі “Духамі прыроды”, лясной школай, прадстаўнікамі флоры і фаўны (у тым ліку “чырванакніжнымі”), дазволяць дакрануцца да аленяў і ўнікальных прыродных помнікаў: сасны Веймутавай ды дуба чарэшчатага, які ўжо сотні год пазірае звысок на нас і нашых прашчураў. Да слова, у раёне ёсць рэліктавая дуброва яшчэ і ў самой Жабінцы (так званыя “Здзітаўскія дубы”).

Калі ад Жабінкі падацца на ўсход сонца, цяжка абмінуць Залуззе. Вёску, што некалі ўзнікла “за лугам”, не абмінаюць турысты. Тут іх гатовы гасцінна сустрэць захавальніца народнай спадчыны, загадчыца Дома народнай творчасці Святлана Ляшук і майстар-разьбяр, “Лясной гавані” гападар Павел Шадрын. Увогуле на агратурызм у раёне звяртаюць пільную ўвагу. Сярод аграсядзіб вылучым “Алізараў Стаў” у аднайменнай вёсцы, “Беларускія буслы” ў Буснях, хадасоўскі “Лясны хутар” ды сялібу “Рачная” на ўзбярэжжы Мухаўца.

У турысце бачыш брата? Значыць, вопыт ёсць багаты

“Рачная” знаходзіцца ў Жабінцы (былым Здзітаве). Яе ўласнік – Генадзь Турыцын – шматвопытны турыст і вядомы краязнаўца. Яшчэ ў 1980-я гады ён стварыў у першай школе гурток “Бусел”. “Бусляняты” са сваім кіраўніком узнімаліся на вяршыні Карпат і Урала, сорак гадоў таму нават прайшлі шляхам 20-й стралковай дывізіі, якая пачынала свой баявы шлях з каўказскіх гор і вызваляла ў ліпені 1944-га нашу Жабінку. Генадзь Фядотавіч заўсёды лічыў турызм лепшым сродкам выхавання. А цяпер яго сядзіба заўсёды адчынена для гасцей, што жадаюць не толькі адпачыць ад гарадской сумятні, але і пазнаёміцца бліжэй з жабінкаўскай зямлёй. А дзівосаў у нас сапраўды нямала на розны густ. Зусім недалёка – санаторыі “Буг” ды “Надзея”, можна выправіцца і ў духоўную вандроўку: перш-наперш у старажытны Здзітаўскі Свята-Мікітаўскі храм, а затым да цудадзейных абразоў, размешчаных у Хмелеве і Мацеевічах.

Можна і ў райцэнтр завітаць, дзе турыстаў з ахвотай сустрэне і правядзе падрабязную экскурсію шматвопытны дырэктар гісторыка-кампазіцыйнага комплексу развіцця меліярацыйных зямель Пётр Вайноўскі. Палессе пачынала вызваляцца ад “царства Багніка” яшчэ ў дарэвалюцыйную пару, аднак па-сапраўднаму маштабна гэтыя справы пачалі развівацца толькі ў гады, калі наша зямля залячыла глыбокія адмеціны, пакінутыя Вялікай Айчыннай вайной.

Пранесці боль чужы і праз доўгія гады

Гэтая тэма не згасае шмат дзесяцігоддзяў. Сёлета яна атрымала асаблівы імпульс у сувязі з юбілейнай датай – 80-годдзем вызвалення Беларусі. 2025-ы падхопіць эстафету памяці, бо ён будзе адзначаны ў календары як юбілейны год Вялікай Перамогі.

На Жабінкаўшчыне больш за сорак помнікаў, прысвечаных ваеннаму ліхалеццю. Непасрэдна ў самім райцэнтры дзесяць такіх памятак вайны, большасць з іх месціцца на вуліцы Міру.

Самыя наведвальныя помнікі нашага краю – магілы воінаў-вызваліцеляў і ахвяр фашызму ў Жабінцы, а таксама мемарыяльны комплекс “Драмлёва”. Сёлета ўжо не менш за дваццаць дэлегацый з розных куткоў Беларусі і нават замежжа пабывалі ў нашай вогненнай вёсцы.

Ёсць задума (і спадзяемся, яна неўзабаве спраўдзіцца), што на Жабінкаўшчыне ўзнікне яшчэ адзін важны мемарыял, прысвечаны партызанскай славе. Плануецца, што ў Старасельскім лесе, дзе ў ноч з 24 на 25 чэрвеня 1941 года ўзнік першы партызанскі атрад, які пазней насіў імя Міхаіла Чарнака, будуць адноўлены карціны партызанскага быту. Пачатак пакладзены даўно – калі на месцы пахаванняў народных мсціўцаў быў пастаўлены бетонны “Шалаш”. У сучасных умовах помнік, створаны ў мінулым стагоддзі, патрабуе капітальнага абнаўлення. (Прыкладна так, як гэта зроблена на партызанскай стаянцы “Хаваншчына” Івацэвіцкага раёна).

А пакуль турысты могуць прыехаць у цэнтр Старога Сяла, каб ускласці кветкі да помніка легендарнаму партызану-разведчыку і ўгледзецца ў яго скульптурны твар. Тыя, хто памятаў Міхаіла Мікітавіча сведчылі: выява аднаго са стваральнікаў партызанскага атрада вельмі падобная на арыгінал.

Адзначым таксама вялікую пошукавую працу, што праводзяць навучэнцы першай сярэдняй школы, якая напрыканцы 2023 года атрымала імя абаронцы Брэсцкай крэпасці Івана Зубачова. Падрабязней пра лёс Івана Мікалаевіча і іншых вядомых асоб, звязаных з жабінкаўскай зямлёй, можна даведацца ў школьным музейным пакоі. Свае аўтографы пасля яго наведвання пакідалі многія слынныя асобы, у іх ліку – старшыня Палаты прадстаўнікоў Нацыянальнага сходу Ігар Пятровіч Сергяенка.

Надзвычай важна, што экскурсіі для наведвальнікаў праводзяць вучні. Толькі так – ад пакалення да пакалення магчыма пранесці боль чужы нават праз доўгія гады.

Анатоль БЕНЗЯРУК
Фота аўтара і Кацярыны ЯКУБЁНАК

Больше новостей о своем районе и городе Жабинка можно найти в нашем Телеграм-канале по ссылке https://t.me/selsk_prav
 

Popularity: 1%

Жабінка заўсёды была на скрыжаванні дарог, у тым ліку літаратурных. Кожны творца, хто які у Брэст ці вяртаўся назад, не мог абмінуць жабінкаўскую зямлю. Таму ў нашым горадзе ды раёне пабывалі і выступалі многія знакамітыя пісьменнікі. Нават просты пералік гэтых асоб уражвае. Са сваёй творчасцю жабінкаўцаў знаёмілі Максім Танк і Іван Мележ, Сяргей Смірноў і Алесь Махнач, Уладзімір Калеснік і Раман Левін, Алесь Карпюк і Леанід Левановіч, Уладзімір Ліпскі і Мікола Чарняўскі, Янка Сіпакоў і Пятрусь Макаль, Ніна Мацяш і Навум Гальпяровіч… Гэты ўнушальны спіс можна яшчэ доўга працягваць. Нават цяпер, праз гады, тыя сустрэчы з пісьменнікамі з удзячнасцю памятаюць многія жабінкаўцы. Найперш шаноўныя паэты і празаікі станавіліся гасцямі бібліятэчных устаноў, таму нязменна выказвалі словы падзякі адукаваным і прыветлівым гаспадыням нашых бібліятэках.

Блізкія суседзі – добрыя сябры

Раённая газета і раённая бібліятэка суседнічаюць, а іх супрацоўнікі сябруюць па жыцці. Шмат разоў журналісты пераступалі парог бібліятэкі, заўсёды багатай не толькі на кнігі і перыёдыку, але і ранастайныя мерапрыемствы. Бібліятэкары, у сваю чаргу, не раз выступалі на старонках “Сельскай праўды”, дзе прапагандавалі новыя кніжныя выданні і мясцовых аўтараў.

Дасюль у памяці шыкоўная акцыя “Нясумная ноч у бібліятэцы”, калі супрацоўнікі нават ператвараліся ў літаратурных герояў. Ноч была вельмі кніжнай і зусім не сумнай, з запрашэннем паэтаў і празаікаў, музыкаў і рыцараў! Што называецца, і я там быў, мёд з чаем піў, па вусах цякло, у памяці засталося…

Пісьменнікаў тут вельмі любяць. Хто толькі не пабываў за апошнія гады на Савецкай, 8а! Гэта юбіляры Іван Арабейка ды Расціслаў Бензярук Таццяна Дземідовіч, Георгій Тамашэвіч, Зінаіда Дудзюк, Анатоль Зэкаў, Настасся Нарэйка, Анатоль Брытун, Алена Жабінкаўская, Наталля Кандрашук… Лічыць – не пералічыць усіх, перад кім расчынялі гасцінна дзверы нашы “Бібліядамачкі” (да слова, менавіта так называецца камандау, якая выйграла раённы інтэлектуальны квіз).

Райбібліятэка – своеасаблівая пляцоўка для ўсяго новага і крэатыўнага. Яна была і застаецца метадычным цэнтрам для ўсіх бібліятэк сістэмы. Што характэрна, кожная з іх мае сваю асаблівасць, так бы мовіць, разыначку. Напрыклад, гарадская бібліятэка (тая, што знаходзицца на цукровым заводзе) мае духоўны накірунак – у ёй дзейнічае клуб праваслаўных зносін “Вера і Жыццё”, узначалены Надзеяй Балюк. У дзіцячай чытальні існуе праект “Хата з матчынай душой”, які папулярызуе родную мову і літаратуру. Пагэтаму Дзень беларускага пісьменства для стваральнікаў і наведвальнікаў той “Хаты” – асаблівае свята.

А вось яшчэ разыначкі, вясковыя. Ірына Самасюк са Сцяпанкаўскай бібліятэкі даўно і паспяхова асвойвае з дзецьмі ў сваім “Лесавічку” экалагічны накірунак, а яшчэ расказвае пра вогненны лёс вёскі Драмлёва. Ала Мікуц з Хмелева рупіцца над зборам мясцовага фальклору, выдала матэрыялы, прысвечаныя землякам-ветэранам, ахвотна раскажа гісторыю Спаса-Праабражэнскага манастыра, цудатворнай іконы “Маці Боскай Чанстахоўскай” і знакамітага мужчынскага манастыра. Каб не забыліся залацінкі мясцовай гаворкі, бібліятэкар аформіла іх у альбомы “Хмэлёвския заколоты” ды “Хмэлёвски хронограф”, сабрала вершы мясцовага паэта Міцькі Хутарскога (Дзмітрыя Масейчука).

А вось у Мацеевічах творчая асоба Ганна Асокіна ўзяла музычны накірунак і яго трымаецца. Падобна таму, як Марыя Галаўчук з Ленінскага займаецца тэатралізацыяй, стварыўшы лялечны гурток.

Вядома здаўна: Азяты – песенная зямля, таму сам Бог загадаў Ірыне Буднік (з аграгарадка) і Любові Семянюк (са Старога Сяла) уплятаць у свае мерапрыемствы багатыя музычныя матывы, якія гучалі тут 100 – 200 гадоў назад і дасюль гучаць.

У Ракітніцкай бібліятэцы Надзея Давідзюк, як казаў некалі педагог-пісьменнік Васіль Сухамлінскі, “сэрца сваё аддае дзецям”. Для яе праца з хлопчыкамі і дзяўчынкамі – сапраўдная асалода.

“Навацыі” ды іншыя намінацыі

Найбольшае прызнанне гэтай калектыўнай працы прыйшло ў 2019 годзе, калі назва ўстановы ўпрыгожыла раённую Дошку гонару. Такую высокую пашану, вядома, патрэбна пацвярджаць штодня.

Бібліятэкары стараюцца, і ім спрыяе поспех. У 2020 годзе яны ўдзельнічалі ў абласным краязнаўчым конкурсе, дзе занялі другое месца за развіццё культурнага брэндзінгу Жабінкаўшчыны і стварэнне пешаходнага інтэрактыўнага маршруту “Жабінка гістарычная” (неўзабаве да гэтага былі дададзены яшчэ “Жабінка сучасная” і “Вёска Драмлёва”).

У 2021-м наша бібліятэка-суседка зноў стала “сярэбранай” у намінацыі “Адукацыя” на чарговым абласным конкурсе “Бібліятэка для моладзі – бібліятэка магчымасцяў”. А яшчэ праз пару год другая выніковая прыступка пакарылася і на рэспубліканскім узроўні, калі дыплом жабінкаўцы прывезлі са сталіцы з ХХХІ конкурсу “Бібліятэка – асяродак нацыянальнай культуры”, дзе сталі лаўрэатамі ў намінацыі “Навацыі”.

Яшчэ адзін важны (можна нават сказаць – магістральны) накірунак іх дзейнасці – тэма Афганскай вайны. Кожны, хто заходзіць у будынак раённай бібліятэкі, адразу ўспамінае пра падзеі на далёкай зямлі, што пакінулі глыбокі след у жыцці многіх жабінкаўцаў. У бібліятэцы, пастаянна дзейнічае выстава-экспазіцыя з дакументамі і рэчамі воінаў-інтэрнацыяналістаў. Сёлета да 35-х угодкаў вываду савецкіх войскаў з Афганістана доўгі даследчы пошук пры дапамозе фонду міру быў аформлены ў кнігу “З памяці не выкрасліць вайну…” За гэтую працу Брэсцкае аддзяленне Беларускага фонду міру ўручыла Лісты падзякі аўтарам выдання Галіне Дулевіч, Марыне Карпішчук і Ірыне Ганчар. Акрамя таго, у маі 2024-га Ірына Пятроўна атрымала дыплом І ступені ад расійскай Акадэміі народнай энцыклапедыі за перамогу ў намінацыі “Дыдактычныя гульні”. Яе пазнавальны квэст “Жабінка – знаёмая незнаёмка” прызнаны найлепшым!

Увогуле, сувязі з рэгіёнамі Расіі апошнім часам маюць важнае значэнне ў працы нашых бібліятэкараў. Летась было падпісана пагадненне аб супрацоўніцтве з Перавозскай цэнтралізаванай бібліятэчнай сістэмай Ніжагародскай вобласці. Ужо рэалізаваны шэраг анлайн-мерапрыемстваў, у тым ліку віктарына “Жабінка і Перавоз – гарады-пабрацімы” і акцыя “Дзве сястры – Беларусь і Расія”. А ў праекце “Подзвігам слаўныя мае землякі” жабінкаўцы расказалі пра Міхаіла Чарнака, Флорыю Будзішэўскую і Міхаіла Шаўчука, а бібліятэкары з Перавоза – пра сваіх Герояў Савецкага Саюза. Зараз прымаюцца работы на міжнародныя конкурсы малюнкаў “Сказка – ложь, да в ней намёк” і фотаздымкаў “Сямейныя рэліквіі”. У першым удзельнічаюць дзеці ды падлеткі з гарадоў-пабрацімаў, а ў другім, як не складана здагадацца, – і дарослыя, і маленькія жыхары двух гарадоў і раёнаў.

Адным словам, жыццё працягваецца, абяцае быць насычаным і рознабаковым. Пра тое можна будзе аператыўна даведацца на бібліятэчным сайце, які працуе вось ужо дзесяць год. Раскажа пра бібліятэчныя справы і раённая прэса – дастаткова толькі карэспандэнтам у чарговы раз пераступіць парог бібліятэкі, дзе заўжды багата цікавых навін.

Адзін пісьменнік казаў: “Кнігі – таксама людзі, толькі з крыламі. Калі кніга склала крылы і паўстала на паліцы, яна сумна і маўкліва пазірае на свет і не пралівае святла. Толькі ў чалавечых руках яе святло струменіць, прыносіць горыч ці асалоду, ажываючы ў палёце”.

Дайце кнізе крылы і ляціце з ёю разам у свет рэчаіснасці і фантазій! А бібліятэкары, вядома, дапамогуць вам у тым палёце.

Анатоль БЕНЗЯРУК
Фота аўтара і з архіва раённай бібліятэкі

Больше новостей о своем районе и городе Жабинка можно найти в нашем Телеграм-канале по ссылке https://t.me/selsk_prav

Popularity: 1%

У слова “культура” сотні вызначэнняў. Аднак самыя даўнія і асноўныя два: перш-наперш, культура азначае ўменне апрацоўваць зямлю; а яшчэ культура – гэта ўсё на Зямлі, што створана чалавечым розумам і рукамі.

Паколькі культуру земляробства немагчыма аддзяліць ад мастацтва, ва ўсе часы людзі працавалі і пры гэтым спявалі, а як завяршалі палявыя работы, ткалі, вышывалі, расказвалі казкі… І гэтаму няма канца, пакуль жыве чалавечы род.

Прыкладам, такая вось звычайная сучасная карціна: гарачае жніво, абедзены перапынак, а пакуль хлебаробы адпачываюць, для іх спяваюць самадзейныя артысты. Усё ж нездарма беларусы спрадвеку казалі: “Не хлебам адзіным жыве чалавек”. Жыве наш чалавек яшчэ і з дапамогай песні, танца, прыгожага мастацтва. Усё гэта цалкам забяспечваюць каля 80-ці асоб, што працуюць у Жабінкаўскай раённай цэнтралізаванай клубнай сістэме.

Пра дойліда і ачаг культуры

Сэрцам горада-спадарожніка можна лічыць галоўную плошчу, на якой месціцца ГДК. Гэтыя тры літары ведае кожны жабінкавец, бо самыя адметныя ўрачыстасці Жабінкі, як правіла адбываюцца, менавіта ў гарадскім Доме культуры. Адлік сваёй гісторыі ён бярэ са жніўня 1949 года, а вось сённяшні гожы выгляд і плошча, ГДК набылі ў 2007-га, калі наш горад стаў сталіцай абласных “Дажынак”.

За дзесяцігоддзі жабінкаўскі ачаг культуры, якім заўсёды заставаўся ГДК, перажыў шмат навацый. Старажылы дасюль згадваюць, як у Доме культуры ладзіліся не толькі конкурсы агітбрыгад або выступленні вялікіх хораў, але й Усесаюзны фестываль самадзейнага мастацтва ды ўрачыста заключаліся шлюбы ці камсамольскія вяселлі.

Памятным стаў 1979 год. Тады, сорак пяць гадоў назад, для творчага развіцця жабінкаўцаў усіх узростаў шырока расчыніліся дзверы сённяшняга будынку на вуліцы Кірава ў доме № 91.

Тут зазначым, што спраектаваў яго наш зямляк Рыгор Будзько (1933 – 2017). Рыгор Рыгоравіч меў багаты паслужны спіс выдатных дойлідскіх работ, што знайшлі ўвасабленне па ўсёй Брэстчыне. Будуючы паўсюль дамы, таленавіты архітэктар з вёскі Арэпічы, вядома ж, не забываў і малую радзіму. Ён спраектаваў не толькі Жабінкаўскі ГДК, але і школы ў Жабінцы і Крыўлянах, Хмелеве і родных Арэпічах. Рыгор Рыгоравіч парупіўся таксама над стварэннем брацкай магілы савецкім воінам і партызанам, каля якой адбываюцца самыя значныя гарадскія святы.

Верыцца, што прыдзе час, імя выдатнага дойліда будзе годна ўвекавечана ў назве жабінкаўскай вуліцы альбо нейкай установы культуры ці адукацыі. Бо нездарма пісаў паэт:

 Заўважыце, як пройдеце прамком,
Што горад наш прыгожы, як ніколі…
Тут шчыраваў калісь Рыгор Будзько,
Для Жабінкі жадаў шчаслівай долі.

А спадарожніцай шчасця заўсёды з’яўляецца песня. Сапраўдным узлётам жабінкаўскай культуры стаў канец мінулага стагоддзя, калі папулярнымі былі рэспубліканскія агляды-конкурсы, кшталту “Увайдзі ў кожны дом, песня!”, “Беларусь – мая песня”, “Майстры мастацтваў – працаўнікам сяла”. Жабінкаўская культура тады загучала ва ўсіх сэнсах гэтага слова.

Мабыць, першым яркім і прыкметным крокам стаў 1981 год, калі Мікалай Зіноўеў разам з Валерыем Неменьшым, Леанідам Дашкевічам, Паўлам Карнеевым, Васілём Ільюком і Уладзімірам Абрамчуком заснаваў пры ГДК вакальны ансамбль “Каларыт”.

А праз пару гадоў Ірына Румко арганізавала дзіцячы танцавальны калектыў “Каруначкі”, які хутка атрымаў званне “ўзорнага”.

“Каларыт” ды “Каруначкі” і сёння з душэўнай песняю і ў рытме гарэлівага народнага танца рухаюцца па жыцці, радуюць гледачоў не толькі горада-спадарожніка, але і за яго межамі (нават калі тыя межы праходзяць у блізкім ці далёкім замежжы!).

Спадчына – ласка матчына

Амаль пятнаццаць гадоў, з лістапада 1997-га да лютага 2013 года, на чале гарадскога Дома культуры стаяла Галіна Іванаўна Турыцына. У гэты час у асаблівым фаворы знаходзілася захаванне і памнажэнне роднай спадчыны. Нездарма нават была распрацавана аднайменная праграма, што дазволіла ўзняць у раёне нацыянальную культуру на новы, пачэсны ўзровень. У гэты перыяд абудзілася цікавасць да беларускага мінулага, развіваліся фальклорна-этнографічныя калектывы. Сярод іх зоркамі першай велічыні сталі самадзейныя артысты з Хмелева – народны тэатр гумару і песні “Хмелеўскія валацугі” і ўзорны ансамбль “Дараносіца”. Хоць за гэты час змяніўся не адзін склад удзельнікаў, аднак калектывы дасюль на слыху, радуюць сваёй творчасцю, збіраюць па крупіцах абрады, спевы, танцы, якімі карысталіся яшчэ далёкія прашчуры.

Калі ўжо згадалі галоўную плошчу, нельга не ўспомніць, як з канца мінулага стагоддзя ў Жабінцы адрадзіўся звычай праводзіць у цэнтры горада асенні “Пакроўскі кірмаш”. За 115 гадоў ён стаў сапраўднай візітоўкай горада-спадарожніка. Пагэтаму штогод многія жабінкаўцы з нецярплівасцю чакаюць, калі надыдзе сярэдзіна кастрычніка. У такую часіну яны спяшаюцца на плошчу перад ГДК не толькі, каб набыць дары садоў ды агародаў. Не меншае захапленне выклікаюць у гасцей кірмашу самадзейныя артысты, і сярод іх – крыўлянцы, салісты міні-тэатра гумару і песні “Спявай, душа!”

У такі дзень можна прыкупіць не толькі прадукты да стала. Калі ёсць патрэба і жаданне ўпрыгожыць жыццё, зрабіць сваю кватэру ці дом больш утульным, на дапамогу прыйдуць народныя ўмеліцы, якія звычайна не абмінаюць са сваімі вырабамі “Пакроўскі кірмаш” ды іншыя раённыя і гарадскія святы. У іх ліку – жыхарка Жабінкі, народны майстар Беларусі па саломапляценні Ірына Коваль. Ірына Міхайлаўна са сваёй “Чароўнай саломкай” неаднаразова выдатна прадстаўляла наш горад. Вось і сёлета яна ўжо пабывала на Выставе дасягненняў народнай гаспадаркі ў Маскве, дзе ў студзені праходзіў Міжнародны форум “Расія”. А гэтым летам хараство з саломкі, зробленае рукамі майстрыхі, радавала ўдзельнікаў знакамітага рэспубліканскага свята “Купалле” (“Александрыя збірае сяброў”) і прэстыжнага ганчарнага фестывалю ў вёсцы Гарадной Столінскага раёна.

Увогуле, цяжка нават палічыць усе тыя падзеі, якімі зараз насычана жыццё работнікаў культуры. І нічога тут не паробіш: яны працуюць, калі іншыя святкуюць. Бо і самое свята без іх бывае “прэсным і неінтарэсным”.

Тут прыгадаем толькі крышачку самых апошніх і запамінальных мерапрыемстваў, дзе праявілі сябе нашыя артысты. Найперш, гэта святкаванне 80-годдзя вызвалення Беларусі і Дзень горада Жабінкі, сустрэчы шматлікіх дэлегацый у мемарыяле “Драмлёва” і Першы абласны медыяфорум, што ладзіўся ў Жабінцы і наваколлях у апошні ліпеньскі дзень…

Цяпер жа на павестцы ў работнікаў ГДК і іншых устаноў культуры – раённыя “Дажынкі”, якія ў бліжэйшую суботу прымае Ракітніца. А гэта значыць: зноў шмат добрых слоў і звонкіх песень пачуюць ад артыстаў земляробы. Паколькі нездарма падмечана ў народзе, што не адзіным хлебам жыве на гэтым свеце чалавек.

Анатоль БЕНЗЯРУК
Фота Кацярыны ЯКУБЁНАК

Больше новостей о своем районе и городе Жабинка можно найти в нашем Телеграм-канале по ссылке https://t.me/selsk_prav
 

Popularity: 1%

Па гістарычных мерках мінула менш за долю імгнення з той хвіліны, як у Жабінцы загарэлася першая электрычная лямпачка. Дакладны дзень, калі прыйшло святло, не назавем, а вось месца цудоўна вядома: станцыя Жабінка. Адно выдатнае вынаходніцтва чалавецтва (чыгунка) проста не магло існаваць і працаваць без другога. Хутка і просты люд зразумеў і ўпадабаў усе перавагі, якія дазваляе мець электрычнасць у доме і на вытворчасці. Ужо сто гадоў назад лямпачка і рухавік для жабінкаўцаў перасталі быць нейкім нябачным цудам. Заставалася справа за малым: стварыць арганізацыю, якая будзе клапаціцца пра надзейнае электразабеспячэнне спажыўцоў Жабінкі і наваколляў.

Гэтак у верасні 1956 года ўзнік Жабінкаўскі ўчастак электрасетак. Нарэшце роўна 55 гадоў таму, летам 1969-га, ён быў ператвораны ў Жабінкаўскі РЭС.

У Год якасці ёсць чым ганарыцца

200 гадоў таму, калі геніяльны вучоны Майкл Фарадэй адкрыў Асноўны прынцып выпрацоўкі электраэнергіі, толькі на старонках фантастычных раманаў Жуля Верна можна было прачытаць пра гіганцкую моц электрычнасці. А сёння ніхто ўжо не ўяўляе жыцця без вынаходніцтваў Фарадэя, Эдысана альбо Ніколы Тэслы. Таму і адказнасць на работніках электрычнай галіны проста каласальная.

Гэта цудоўна ўсведамляюць і начальнік Жабінкаўскага РЭС Дзяніс Шышчыц, і кожны з паўсотні яго працаўнікоў. Ім не трэба тлумачыць сэнс слоў “якасць”, “стандарт”, “належны ўзровень жыцця”, які павінен мець кожны жабінкавец. А яго не можа быць без надзейнай і адказнай працы энергетыкаў. Як вам жывецца, калі “зямля нябачная і пустая і цемра над безданню” – халадзільнік не марозіць, кандыцыянер у спёку не халодзіць, няма святла ды цеплыні і – о жах! – не працуе інтэрнэт?..

– Мы маем належны парк тэхнікі, якая вельмі дапамагае энергетыкам весці расчыстку просек, паколькі большая частка нашых ліній ідзе па лясах, – тлумачыць Дзяніс Алегавіч. – Гэта патрэбна і для таго, каб будаваць паветраныя лініі з ізаляванымі правадамі і эксплуатаваць існуючыя паветраныя і кабельныя лініі электраперадачы. Нам заўсёды шанцавала на прафесіяналаў. З павагай называю імя электраманцёра Анатоля Васільевіча Грыгарука, які шмат дзесяцігоддзяў прысвяціў працы ў РЭС і за тое атрымаў ганаровае званне “Ветэран Беларускай энергасістэмы”.

– Не толькі асобныя нашы працаўнікі маюць высокія ўзнагароды – увесь калектыў на добрым рахунку, – далучаецца да размовы галоўны інжынер Васіль Братчук і дэманструе, як доказ сваіх слоў, грамату райвыканкама за лепшыя паказчыкі ў сацыяльна-эканамічным развіцці, якія дэманструюць жабінкаўскія энергетыкі.

Хоць доказу мы і не прасілі, бо і так цудоўна знаем, што халадзільнік марозіць, кандыцыянер халодзіць, у хаце светла і цёпла ды працуе інтэрнэт… А яшчэ ведаем, што нашы электрыкі гатовыя ў любой няштатнай сітуацыі спрацаваць на “выдатна”.

Прычым, не толькі ў Першым рэгіёне.

Працоўны штурм супраць шторму

Нядаўні ліпень прынёс у Беларусь спёку і трывогу. Раптоўна моцны ўраган абрынуўся на краіну, былі загінулыя, каля 2000 населеных пунктаў засталіся без электрычнасці. Найбольш папакутавала 13-14 ліпеня Гомельшчына. Доступ да электрасетак абцяжарвала вялікая колькасць паваленых дрэў. Самая складаная сітуацыя склалася ў Мазырскім, Калінкавіцкім, Рэчыцкім раёнах. Ліквідацыю наступстваў стыхіі і ўзнаўленне жыццядзейнасці ў пацярпелых рэгіёнах узяў пад асабісты кантроль Прэзідэнт Беларусі Аляксандр Лукашэнка. Уся краіна далучылася да гэтай справы. На Мазыршчыну, між іншымі, тэрмінова выехала з Жабінкі брыгада майстра Уладзіміра Бычака. Разам з ім у Мазыр накіраваліся электраманцёры Яўген Паўловіч і Юрый Міхалькевіч, вадзіцель Андрэй Варанчук і машыніст аўтагідрапад’ёмніка Вячаслаў Андрасюк.

Неўзабаве ім на змену прыбыла другая брыгада ў складзе майстра Андрэя Зорына, машыніста пад’ёмніка Сяргея Саўчука, электраманцёраў Леаніда Лясковіча і Вячаслава Гомана.

Дзесяць дзён напружанага працоўнага штурму супраць разбуральнага шторму. І вось вынік: жабінкаўцы аднавілі падачу электрычнасці больш чым у дваццаці населеных пунктах.

Вядома, за тое будуць у электрыкаў нейкія ўзнагароды, але першую і, мабыць, галоўную ўзнагароду яны ўжо атрымалі – шчырыя словы падзякі ад многіх мазыран.

ПС 110/35/10 кВ

Для неспецыяліста гэтыя літары і лічбы – незразумелая галаваломка. А між тым, пабачыўшы іх у кабінеце начальніка, звярнулі ўвагу, што напісаныя на чырвонай стужцы загадкавыя лічбы і літары былі аформлены ў рамачку. Відавочна, гэты сувенір мае нейкае асаблівае значэнне, калі яго зберагаюць пад шклом.

Галоўны інжынер Васіль Братчук ахвотна задавальняе нашу цікаўнасць:

– Гэта памяць пра асаблівы дзень – 26 кастрычніка 2023 года. Была знакавая дата, калі пасля рэканструкцыі ўрачыста адкрывалі падстанцыю 110/35/10 кВ “Жабінка”. Тут кожная лічба мае свой сэнс. Напрыклад, па лініях 110 кВ на падстанцыю прыходзіць адпаведнае напружанне, а затым праз паніжаючыя трансфарматары размяркоўваюцца лініі на 35 кВ і 10 кВ. Апошняя напруга дастаўляецца па адпаведных лініях да трансфарматарных падстанцый, якія сілкуюць дамы і прадпрыемствы нашых спажыўцоў.

На ўрачыстасці 26 кастрычніка мінулага года прысутнічалі ганаровыя госці: кіраўнік Жабінкаўскага раёна Андрэй Кузьміч, генеральны дырэктар рэспубліканскага ўнітарнага прадпрыемства “Брэстэнерга” Сяргей Шабека, генпадрадчык Павел Велітчэнка, які ўзначальвае ААТ “ЭлектраЦэнтрМантаж”, ды начальнік філіяла “Брэсцкія электрычныя сеткі” РУП “Брэстэнерга” Васіль Вярэніч. Ім і выпала прыемная місія перарэзаць чырвоную стужку, частка якой беражліва захоўваецца ў Жабінкаўскім раёне электрычных сетак.

Увогуле, навошта спатрэбілася капітальная рэканструкцыя? Дзякуючы ёй былі дадаткова ўсталяваны два новыя сілавыя трансфарматары, прыкметна павялічыліся магчымасці Жабінкаўскага РЭС.

А гэта вельмі істотна для горада-спадарожніка, які імкліва развіваецца. Кожны бачыць: апошнімі гадамі ў Жабінцы назіраецца будаўнічы бум. Дамы растуць, бы грыбы, дзевяціпавярховікамі цяпер нікога не здзівіш. У спадарожніку абласнога цэнтра назіраецца высокі ўзлёт, а значыцца, для высокага палёту будзе патрэбна ўсё больш электраэнергіі. Пагэтаму рэканструяваная падстанцыя ўжо прыносіць свой плён, задавальняючы патрэбы і тых, хто жыве “на паверхах”, і тых, хто аблюбаваў для жылля прыватны сектар. Не забываемся і на тое, што надзейнай падачы электрычнасці чакаюць не толькі гараджане, але і вяскоўцы.

Разам з Васілём Братчуком прайшлі ў памяшканне ПС 110/35/10 кВ. Тут у ролі гаспадара нас сустракаў электраманцёр Раман Алесік. На прадпрыемстве ён ужо сем гадоў, а на абноўленай падстанцыі – з першага дня пасля адкрыцця. Раман Святаслававіч дэманструе “святая святых” электрападстанцыі, і па ўсім бачна, што справа, якой ён прысвяціў гэтыя гады, яму вельмі даспадобы.

Гэта лёгка вызначыць па шырокай светлай усмешцы, што не сыходзіць з вуснаў вопытнага працаўніка. А вам любы, нават не спецыяліст, скажа: калі ўсё, як належна, калі парадак і шчасце ў жыцці, ярка свеціць не толькі лямпачка – чалавек таксама свеціцца.

Анатоль БЕНЗЯРУК 

Больше новостей о своем районе и городе Жабинка можно найти в нашем Телеграм-канале по ссылке https://t.me/selsk_prav

Popularity: 1%

Так супала, што Год якасці для нашых работнікаў гандлю – скрозь юбілейны. Мяркуйце самі. Створанае 85 гадоў таму спажывецкае таварыства ў Жабінцы, адрадзілася ў якасці Жабінкаўскага райспажыўсаюза адразу пасля вызвалення летам 1944-га. Акрамя таго, хутка міне дзесяцігоддзе з таго дня, як у снежні 2014 года гандлёвая арганізацыя ў горадзе-спадарожніку стала філіялам Брэсцкай міжрайбазы.

А яшчэ ніяк нельга забыць, што заўтра споўніцца роўна сто гадоў органам гандлю Беларусі. За час адліку прынята браць 25 ліпеня 1924 года, калі ўзнік Народны камісарыят па ўнутраным гандлі БССР – сённяшняе Міністэрства антыманапольнага рэгулявання і гандлю Рэспублікі Беларусь.

Аднак і гэта яшчэ не ўсё. У нядзелю ў краіне адзначаецца Дзень работнікаў гандлю. Прычым, значная іх частка ўсе пералічаныя святы будзе сустракаць на працы, задавальняючы патрэбы пакупнікоў.

Узважым уважліва іх дасягненні

Нехта мудры казаў: “Гандаль – рухавік прагрэсу”. І гэта сапраўды так, калі ацаніць працу і поспехі работнікаў філіяла “Жабінкаўскі”. На гандлярскіх вагах прадаўцы штодня ўзважваюць тавары. Мы ж паспрабуем у гэтыя святочныя дні ўзважыць дасягненні саміх работнікаў гандлю.

Асноўны паказчык іх працы – тавараабарот – як заўжды, на вышыні. І тэмпы росту ў суадносных цэнах летась склалі больш за 107 працэнтаў у параўнанні з мінулагоднімі паказчыкамі. 2023 год перагарнуў апошнюю старонку календара шэсць месяцаў таму, і вынікі за паўгода ў 2024-м таксама задавальняюць работнікаў прылаўка.

Зразумела, па працы і адзнака, а за ёй – і ўзнагароды, якія штогод не абмінаюць нашых гандляроў.

Прыкладам, летась граматай райвыканкама была адзначана актыўная і плённая дзейнасць на ніве кааперацыі дырэктара філіяла “Жабінкаўскі” Жанны Рак. У той самы год вышэйшую ацэнку ад Беларускага рэспубліканскага саюза спажывецкіх таварыстваў (грамату Белкаапсаюза) атрымала вядучы інжынер па якасці Людміла Баравік.

“Зарапад” узнагарод ёсць ужо і ў гэты год. Па-першае, крама № 15 “Родны кут”, размешчаная ў мікрараёне райбальніцы, заняла першае месца ў Брэсцкай вобласці сярод магазінаў спажывецкай кааперацыі. Пагэтаму зусім нездарма імя прадаўца 6-га разраду Ірыны Казулькі, якая больш за дзесяць год узначальвае выдатны калектыў, сёлета занесена на Дошку гонару раёна. А па-другое, прадавец 6-га разраду Лідзія Буза на ўрачыстасцях, прымеркаваных да стагоддзя органаў гандлю, атрымала ганаровы нагрудны знак “40 гадоў працоўнай дзейнасці ў спажывецкай кааперацыі”. Па-трэцяе, Ганаровай граматай аблспажыўтаварыства адзначаны справы начальніка аддзела арганізацыі гандлю Аліны Давідовіч.

І такіх працавітых ды адказных людзей у гандлёвай сферы досыць шмат. Нездарма да прафесійнага свята яшчэ тры дзясяткі работнікаў філіяла “Жабінкаўскі” атрымалі ўзнагароды ад кіраўніцтва ГУП “Брэсцкая міжраённая гандлёвая база”.

Стараюцца, каб кожны застаўся задаволены

Адкрыццё кожнай абноўленай крамы, асабліва ў вясковай мясцовасці, ператвараецца ў сапраўднае свята.

Летась такіх святаў дачакаліся жыхары не толькі вёскі Федзькавічы, але і аграгарадка Сцяпанкі, дзе ладзіліся раённыя “Дажынкі”. З праектам “Вёсачка, жыві!” мы ўжо раней бывалі ў сцяпанкаўскім “Родным куце”. Такі асартымент тавараў для дома і сям’і, увогуле для паўнавартаснага жыцця, яшчэ не ў кожным горадзе можна пабачыць. Дый прадаўцы стараюцца, каб усялякі пакупнік застаўся задаволены і жадаў зноў пераступіць праз іх парог.

У Год якасці ў прызначаныя тэрміны свята расчыніла дзверы перад крыўлянцамі, стрыганчукамі ды ленінцамі. Прычым, назва ў таго свята аднолькавая – “Родны кут”. Можна нават сказаць: гэтае імя аднолькава прыемнае, бо магазіны пасля рамонту проста не пазнаць!

Да слова, адкрываючы краму на Ленінскім, генеральны дырэктар Брэсцкай міжраённай гандлёвай базы Сяргей Пашкевіч заўважыў: “Магазін у аграгарадку стаў для раёна ў нечым наватарскім – тут упершыню на Жабінкаўшчыне ўкаранілі халадзільны “пакой”.

Тавараў мноста, літаральна ўсё патрэбнае на розныя моманты жыцця. Таму і вочы ў пакупнікоў разбягаюцца ад багацця выбару. Падобныя карціны можна назіраць і ў Стрыганцы, і ў Крыўлянах.

Добра. У населеныя пункты, дзе колькасць жыхароў ідзе на сотні, свята, як Дзед Мароз пад Новы год, прыходзіць і задавальненне прыносіць, набліжаючы ўмовы жыцця вяскоўцаў да гарадскіх… Аднак, як справы ў вёсках дробных ды яшчэ драбнейшых? Там таксама жывуць людзі, якім патрэбна “піці, есці, адпачынак меці”.

Выхад знойдзены даўно. Для іх забеспячэння існуюць у міжрайбазе аўталаўкі. Шэсць разоў на тыдзень “магазіны на колах” выпраўляюцца ў населеныя пункты, дзе няма стацыянарных гандлёвых кропак. І гэта робіцца, каб тутэйшыя жыхары мелі свежыя прадукты ды патрэбныя рэчы на стале і на падворку. Калі нешта асаблівае патрэбна, можна і заказ аформіць – аўталаўка ў наступны раз абавязкова завітае да вас, каб узрадаваць, што заказ выкананы.

…Увогуле, пералічыць усе добрыя справы, да якіх маюць дачыненне работнікі філіяла “Жабінкаўскі”, – няпростая задача. Ад сябе яшчэ зазначым: ніводнае буйное гарадское альбо раённае свята не абыходзіцца без удзелу нашых гандляроў. Вось і на нядаўнім Дні горада Жабінкі іх палаткі з прысмакамі прыцягвалі магнітам тых, хто завітаў на свята. Як у старажытнасці казалі: “Быў хлеб, былі і відовішчы”.

Шмат спраў і ў работніц рэстарана. Тут, напрыклад, сталаваліся ўдзельнікі маладзёжнага міжнароднага турніру па боксе, які ладзіўся ў Жабінцы (зусім нездарма горад-спадарожнік называюць “сталіцай бокса”). Калі праходзілі экзаменацыйныя іспыты, “Вясёлка” забяспечвала таксама харчаваннем выпускнікоў. А ў жніўную гарачую пару работнікі гандлю жадаюць “Смачна есці!” працаўнікам нашых палёў, і чуюць у адказ толькі падзячныя словы.

Гэткім чынам, і ў спартыўных, і ў вучнёўскіх, і ў хлебаробных поспехах існуе пэўная заслуга тых, хто святкуе ў нядзелю Дзень работнікаў гандлю.

Анатоль БЕНЗЯРУК
Фота Кацярыны ЯКУБЁНАК

Больше новостей о своем районе и городе Жабинка можно найти в нашем Телеграм-канале по ссылке https://t.me/selsk_prav
 

Popularity: 1%

У Год якасці вельмі прыемна прадставіць стабільную кампанію, якая ўжо доўгія гады паспяхова шчыруе ў сферы дарожна-будаўнічых работ. У ДРБУ-103 прысутнічаюць усе асноўныя складальнікі поспеху, а гэта вопытны калектыў, сучаснае абсталяванне, перадавыя тэхналогіі, уласны транспартны парк спецтэхнікі. Нездарма лозунг нашых дарожнікаў – “Якасць, надзейнасць, аператыўнасць!”. Гэтыя тры ёмістыя словы гучаць, як музыка, і галоўнае – не разыходзяцца са справамі. Карціна нашых дарог дзякуючы руплівым працаўнікам мяняецца штодня. На 1 ліпеня ДРБУ абслугоўвала 105 кіламетраў дарог з асфальтабетонным пакрыццём, паўсотні – з цэментнабетонным, больш за 150 км – з гравійным і чорным шчабёначным… Аднак пакуль гэты нумар “СП” дойдзе да чытача, асфальтаўкладчык пройдзе яшчэ метры-кіламетры, “абуваючы” нашы дарогі ў асфальт.

Шляхі, якія ДРБУ выбірае

У мінулай “Сельскай праўдзе” ў праекце “Весачка, жыві!” мы сказалі “бывай” Сцяпанкам. Аднак прасцей выехаць з аграгарадка, чым развітацца са сцяпанкаўцамі. Як высветлілася, начальнік ДРБУ-103 Яўген Хамюк – карэнны нараджэнец Сцяпанак. Але ў адрозненне ад доктара Вашчука (таго, што бываў на экватары), Яўген Віктаравіч літаральна прырос да роднай зямлі, на якой будуе-рамантуе дарогі, што затым стужкамі лёгка сцелюцца пад ногі.

Так, абнаўленне жабінкаўскага краю, ягоны рух у будучыню проста нельга ўявіць без працаўнікоў арганізацыі, якую ўзначальвае Яўген Хамюк. Дарожнікі якасна будуюць, рамантуюць і падтрымліваюць у належным стане не толькі транспартныя артэрыі нашага краю, але і займаюцца добраўпарадкаваннем аграгарадкоў, дзясяткаў вёсак, тэрыторый жывёлаводчых ферм і мехдвароў.

Нездарма прадпрыемства ў 2017, 2018, 2019 і 2021 гадах атрымоўвала граматы раённага выканаўчага камітэта, а па выніках дзейнасці дарожнікаў за 2018, 2019, 2021 гады назва “Жабінкаўскае дарожнае рамонтна-будаўнічае ўпраўленне № 103” упрыгожвала Дошку гонару раёна.

Наша сустрэча з Яўгенам Хамюком адбылася ліпеньскім ранкам. Прагноз на дзень абяцаў гарачыню, таму пацікавіўся ў кіраўніка дарожнікаў:

– Пасля заканчэння зімовага перыяду людзі часам скардзяцца на стан дарог, але ж і ў спякотнае надвор’е, бывае, узнікаюць праблемы з абслугоўваннем шляхоў зносін. Што робяць вашы і нашы дарожнікі ў час, калі слупок тэрмометра перавышае +30?

– У зацяжную спёку, сапраўды, існуе праблема галоўным чынам з гравійнымі дарогамі, – патлумачыў Яўген Віктаравіч. – У такіх умовах, паводле тэхнічнага кодэкса ўсталяванай практыкі, якім мы карыстаемся, праводзіць работы па прафіліраванні гравійных дарог магчыма толькі пры аптымальнай вільготнасці. Трэба, каб нашы грамадзяне разумелі гэта і мелі крыху цярпення: як пройдуць нават невялікія ападкі, спецыялісты ДРБУ ў кароткі тэрмін пачнуць праводзіць неабходныя работы.

Пра тое, як умеюць шчыраваць дарожнікі, упэўніліся, калі разам з начальнікам прадпрыемства і галоўным інжынерам Сяргеем Главацкім наведалі некаторыя аб’екты.

Ганаровы па званні і па наканаванні

Вышэйшай адзнакай у галіне з’яўляецца званне “Ганаровы дарожнік Рэспублікі Беларусь”. Першым яго атрымаў былы начальнік прадпрыемства Ігар Васільевіч Селіванюк, якога ўжо няма сярод нас. На заслужаным адпачынку былы прараб Дзмітрый Іванавіч Старыкевіч, а вось “Ганаровыя дарожнікі” ІІ ступені механік Віктар Галавейка і вадзіцель пагрузчыка Аляксандр Голях дасюль у страі.

З Аляксандрам Станіслававічам сустрэліся на ўчастку абслугоўвання вытворчай базы, дзе вадзіцель пагрузчыка рыхтаваў і грузіў матэрыялы, якія неўзабаве лягуць на дарогу. 38 гадоў таму ён выпадкова пабачыў аб’яву: ДРБУ запрашала на працу, і тады яшчэ юнак Аляксандр Голях адгукнуўся на гэтае запрашэнне. З тае пары ў яго працоўнай кніжцы ўсяго адзін запіс, што сведчыць пра вернасць і адказнасць. Такім чынам, Аляксандр Станіслававіч раз і назаўжды звязаў лёс з ДРБУ-103. Усяго на пару-тройку хвілін спыніў сваю працу “Ганаровы дарожнік Рэспублікі Беларусь”, каб праз лічаныя імгненні зноў моцна загучала музыка матору магутнага пагрузчыка, падуладнага рукам выдатнага работніка.

“Апранаюць” чарговую дарогу

Адзін толькі пералік шляхоў, якія за 66 гадоў існавання сваёй арганізацыі пабудавалі і адрамантавалі нашы дарожнікі, зойме не адну старонку. Таму абямяжуемся апошнімі гадамі: дарога Н-136 Залуззе – Якаўчыцы – Агароднікі; Н-141, якая злучыла Арэпічы з цукровым заводам; Н-133, што працягнулася ад Брэста праз Старое Сяло да Гайкоўкі Кобрынскага раёна; Н-150 Хмелева – Рачкі.

Вядома ж, і ў Год якасці ўзровень работ не зніжаецца. Пра тое не раз пісала сярод іншых і раённая газета. “Сельскапраўдаўцы” ўсялякі раз з задавальненнем згадвалі, як шчыруюць дарожнікі ў раёне Селішчаў і Рудкі, Замошанаў і Дзягляў, Гарэлак і Арэпіч…

Днямі пабывалі на дарозе Н-164 Стаўпы – Вежкі – Агароднікі, дзе працуюць 15 чалавек, узброеных сучаснай тэхнікай. Тут, на адрэзку ў 3,4 кіламетра, зладжана рупіцца брыгада майстра Юрыя Сахарчука. Юрый Вітальевіч мае за плячыма больш за два дзясяткі гадоў працы ў дарожным рамонтна-будаўнічым упраўленні, а літаральна на днях у калектыў уліўся яшчэ адзін майстар – Аляксандр Неўдах. Малады спецыяліст з першага дня набіраецца вопыту. Для яго дарога паблізу Стаўпоў, лічыце, першая, а таму і самая галоўная ў працоўнай біяграфіі. Спадзяемся, у гэтай біяграфіі будуць яшчэ шмат выдатных старонак і толькі адзін запіс у працоўнай кніжцы…

Як патлумачыў начальнік ДРБУ-103 Яўген Хамюк, работы на Н-164 распачаліся 8 ліпеня і завершацца да канца месяца. Для таго, каб у хуткасці вадзіцелі з радасцю змаглі праехацца па абноўленай дарозе, будзе скарыстаны амаль мільён рублёў, выдаткаваных з рэспубліканскага дарожнага фонду.

Праца спорыцца. Услед за кіроўцам катка Віталем Жоўклым паўторым:

– Ну, паехалі!

Ці гэта Гагарын казаў?.. І хто пасля такіх слоў не пагодзіцца, што ў дарожнікаў касмічная работа?!

Анатоль БЕНЗЯРУК
Фота аўтара

Больше новостей о своем районе и городе Жабинка можно найти в нашем Телеграм-канале по ссылке https://t.me/selsk_prav
 

Popularity: 1%

ВІЗІТОЎКА

Назва — ААТ “Жабінкаўская сельгастэхніка”.

Час узнікнення — 1966 год.

Месцазнаходжанне — горад Жабінка, вуліца Кароткіна, 7.

Рэарганізацыя прадпрыемства — узбуйненне сельгастэхнікі пасля далучэння да яе ў 2003 годзе адкрытых акцыянерных таварыстваў “Жабінкаўская сельгасхімія” і “Жабінкаўскае райаграпрамзабеспячэнне”.

У календары працаўнікоў сельгастэхнікі 12 кастрычніка 1966 года – асаблівая дата. Менавіта з гэтага дня арганізацыя адлічвае сваю гісторыю. І тады, і праз многія гады асноўны напрамак дзейнасці прадпрыемства – аказанне паслуг, якія дапамагаюць аграрыям раёна паспяхова абрабляць зямлю і мець сельгаспрадукцыю, неабходную штодня для нашага стала. Вядома, у Год якасці і дырэктар Уладзімір Дземідзюк, і кожны работнік Жабінкаўскай сельгастэхнікі цудоўна ўсведамляюць, наколькі значнай і патрэбнай справай займаюцца. Пагэтаму калектыў, які налічвае каля сотні чалавек, рупіцца старанна і вельмі аддана, асабліва зараз, калі імкліва набліжаецца асноўная жніўная пара.

Дырэктар і «двое са СТА»

Так, спраў у сельгастэхніцы заўсёды ўдосталь. У кабінеце кіраўніка – гарачая ранішняя лятучка, але для журналіста час знайшоўся адразу.

– Мы роднай прэсе заўсёды рады, – працягваючы руку, бадзёра павітаўся Уладзімір Мікалаевіч.

Уладзімір Дземідзюк – чалавек шматвопытны, сапраўды адданы сваёй арганізацыі, дзе працуе ўжо амаль 45 гадоў, з іх пятнаццаць – дырэктарам. Таму ведае дасканала не толькі кожны механізм, але й кожнага працаўніка.

Вядома, пабачыць адразу сотню работнікаў сельгастэхнікі проста немагчыма, таму дапамогу ў знаёмстве з арганізацыяй і яе работнікамі аказалі “двое са СТА” – начальнікі станцый тэхнічнага абслугоўвання Аляксандр Ермакоў і Юрый Давыдоўскі. Апошні нават “двойчы па СТА”: Юрый Фёдаравіч не толькі кіруе СТА малочна-жывёлагадоўчых ферм, але й з’яўляецца СТАршынёй прафкама – клапоціцца пра абарону правоў працаўнікоў. А вось Аляксандр Аляксеевіч больш гаворыць пра тэхніку, і гэта зусім не дзіўна з вуснаў начальніка СТА машынна-трактарнага парку пачуць упэўненыя словы:

– Мы рамантуем практычна любую тэхніку, што працуе на зямлі, у тым ліку меліярацыйную, прычым, як айчынную, так і замежную. Гэта тычыцца не толькі Жабінкаўшчыны, але і Бярозаўскага, Брэсцкага, Драгічынскага, Камянецкага, Кобрынскага, Лунінецкага раёнаў ды іншых рэгіёнаў Беларусі.

І гэта далёка не ўсе справы, падуладныя працавітым рукам рупліўцаў з сельгастэхнікі. Яны праводзяць аграхімработы, рэалізуюць запасныя часткі і мінеральныя ўгнаенні. Як спатрэбіцца, тутэйшыя спецыялісты правядуць пагрузачна-разгрузачныя і электрамантажныя работы, створаць жалеза-бетонныя канструкцыі, акажуць будаўніча-мантажныя ды іншыя паслугі – зробяць усё, што людзям неабходна.

Акрамя таго, прадпрыемства мае дзве крамы, багатыя на асартымент. Прамысловымі таварамі гандлюе гаспадыня з “Гаспадара”, а каб было нешта прыкупіць да будзённага ці святочнага стала, жабінкаўцы заходзяць у “Гасцінец”. Мы і самі пабачылі, і загадчыца магазіна Святлана Казачэнка запэўніла: амаль ніхто не пакідае “Гасцінец” без гасцінца. Тут ёсць, лічыце, усё, нават ласкавыя ўсмешкі ад прывабных гандлярак у дадатак!

Хутка “конік” “паскача” ў поле

Працоўны дзень у разгары. Трактарысты Анатоль Чарняўскі і Іван Камянчук займаюцца рамонтам самаходнага апырсквальніка “Мекасан”, які любоўна называюць “кузнечыкам”. Знешне гэты агрэгат сапраўды ў нечым нагадвае рухавага зялёнага цвыркуна. Анатоль Васільевіч на прадпремстве ўжо пятнаццаты год, яго малады памочнік прыйшоў на працу пасля войска ўсяго шэсць месяцаў таму. Іван мае адукацыю тэхніка-механіка. І ўсё ж галоўнае, што ён мае, – дык гэта вялікае жаданне прысвяціць сябе сельгастэхніцы.

Яшчэ адна важная задача, якую выконвае прадпрыемства: з 2000 года Жабінкаўская сельгастэхніка – дылерскі цэнтр “Гомсельмаша”, а таму прадае ад вядучага прадпрыемства Беларусі запчасткі да камбайнаў і іншай тэхнікі, патрэбнай на сяле. Прычым, у Жабінцы ажыццяўляюць не толькі гандлёвае, але й гарантыйнае і паслягарантыйнае абслугоўванне “гомсельмашаўскіх” вырабаў.

Майстры-наладчыкі Мікалай Рыбак і Пётр Сабалеўскі, сфатаграфаваныя на фоне гомельскіх камбайнаў, ужо шмат гадоў шчыруюць у сельгастэхніцы. У жніўні 2022 года яны прадстаўлялі дылерскі цэнтр у ААТ “Жураўлінае”, калі перадавую гаспадарку на Пружаншчыне наведваў Прэзідэнт краіны Аляксандр Лукашэнка.

З асаблівым гонарам нам прадэманстравалі зусім новы трактар “Беларус”. Яго літаральна напярэдадні сваім ходам перагнаў з МТЗ Раман Нікіцюк. І вось цяпер начальнік механізаванага атрада Сяргей Чарнак разам з трактарыстамі-машыністамі Віктарам Яканюком і Вячаславаў Трацюком аглядаюць навінку.

Хутка і “конік” “паскача” ў поле, і “Беларус” выйдзе на раллю, і іншая тэхніка з сельгастэхнікі працягне шчыраваць, каб добры ураджай прыдбаць. Бо гэта ў восені работ восем, а летам на сяле іх і палічыць цяжка.

Анатоль БЕНЗЯРУК

Фота аўтара

Popularity: 1%

Калі зірнеш на карту Жабінкаўшчыны стагадовай даўніны, адразу бачна, што гэта было суцэльнае “царства Багніка”. Нават сённяшні горад Жабінка ўзнік і жыў у “абдымках” дрыгвы. Асушванне палескіх земляў адыграла вялікую ролю ў станаўленні сельскай гаспадаркі. Клопатам меліяратараў багна адступіла, а на месцы непралазнай імшары зараз рунеюць жытнія палі, расце шмат іншых культур, што ўзбагачаюць родную Беларусь. Гэтак ужо больш за паўвека нашы меліяратары – верныя памочнікі аратых. Цяперашняя меліярацыя, вядома, не мае ранейшых маштабаў і галоўная задача спецыялістаў ПМК-19 – падтрымліваць у належным стане меліярацыйныя сістэмы. Пра ўсё гэта ў падрабязнасцях можна даведацца ад вядучага інжынера Пятра Вайноўскага.

Гонар працай заслужаны

Пётр Уладзіміравіч – жывая легенда ПМК, чалавек, што паўвека прысвяціў арганізацыі, якую, між іншым, узначальваў на працягу дзевяці гадоў, а зараз стаў сапраўдным летапісцам палескай меліярацыі, узначаліўшы гісторыка-экспазіцыйны комплекс, дзе можна пакрокава даведацца, як перасталі палешукі быць “людзьмі на балоце”.

Свой гонар і павагу Пётр Вайноўскі заслужыў выдатнай працай. Нездарма пад яго кіраўніцтвам наша перасоўная механізаваная калона шэсць разоў станавілася лепшым прадпрыемствам у сістэме “Брэстводбуда”. Рэгалій і ў самога Пятра Уладзіміравіча ўдосталь. Сярод найбольш высокіх – званні “Выдатнік воднай гаспадаркі СССР” і “Ганаровы меліяратар Беларусі”, дзяржаўная ўзнагарода – медаль “За працоўныя заслугі”. А ў мінулым годзе выдатны працаўнік быў абвешчаны Ганаровым грамадзянінам Жабінкаўскага раёна. Згадзіцеся, дасягнуць прызнання ў землякоў – асаблівая вяршыня. Такое званне патрэбна пацвярджаць штодня.

І гэта ў яго вядатна атрымоўваецца. Нездарма Пётр Уладзіміравіч стаў адным з трох дэлегатаў, якія прадстаўлялі ў сёлетнім красавіку Жабінкаўшчыну на VII Усебеларускім народным сходзе. Пасля вяртання ён ахвотна расказваў меліяратарам, якія пытанні ўзнімаліся і рашаліся на знакавым для краіны форуме. Асабліва Пётр Вайноўскі падкрэслівае правільнасць выбару, зробленага беларусамі 30 гадоў таму, калі краіну ўзначаліў Прэзідэнт Аляксандр Лукашэнка. За гэтыя гады зрухі ў станоўчы бок адчувальныя ў вельмі многіх сферах, бачны яны і ў меліярацыі, якая нястомна выступае ў ролі надзейнага памочніка сельскай гаспадаркі. Нездарма дэлегаты УНС абралі старшынёй народнага веча Кіраўніка дзяржавы.

Мы размаўлялі і прагульваліся сярод унікальных экспанатаў (а гэта каля 150 адзінак меліярацыйнай тэхнікі, якая выдатна папрацавала на сваім вяку, а зараз стала на вечнае захоўванне ў сапраўдным музеі пад адкрытым небам). У гэты самы час да варотаў ПМК-19 пад’ехаў экскурсійны аўтобус.

– Трэба, мабыць, нам паставіць кропку, – шырока разводзіць рукі ўшыркі суразмоўца. – Прыехалі дзеці з брэсцкага ліцэя, трэба ім нашы багацці паказаць і крыху пра меліярацыю расказаць.

Аднак не будзем спяшацца ставіць кропку… Справа ў тым, што наша размова адбывалася напярэдадні дзвюх важных для Пятра Вайноўскага дат. Па-першае, 28 мая – яму 70 год з дня нараджэння, а затым, 2 чэрвеня, прыспее і Дзень меліяратара. Пагэтаму віншуем усіх, хто добраўпарадкоўвае і адраджае нашы землі з іх прафесійным святам.

Каб былі ўрадлівымі палі

На сённяшні дзень ПМК-19, якое ўваходзіць у склад “Брэстводбуда”, вызначаецца стабільным развіццём. Шматпрофільнае прадпрыемства пад кіраўніцтвам начальніка Івана Вакуліна-Хведарца паспяхова выконвае задачы, звязаныя з меліярацыяй палескіх зямель.

На прадпрыемстве перакананы: неабходна абавязкова ісці ў нагу з імклівым часам, не адставаць ад яго ні на крок. Гэтаму садзейнічаюць сучасная тэхніка і абсталяванне, а яшчэ, канечне, сапраўдныя прафесіяналы, што працуюць у ПМК.

Ім цалкам па сілах якасна і ў тэрмін ажыццявіць поўны комплекс работ па будаўніцтве меліярацыйных сістэм, пракласці трубы каналізацыі і водаправода, узвесці ачышчальныя і тэхнічныя збудаванні, уладкаваць унутрыгаспадарчыя дарогі і правесці добраўпарадкаванне тэрыторый.

Так, справы ў працаўнікоў перасоўнай механізаванай калоны № 19 важныя і адказныя. Ды і гаспадарка вельмі значная: толькі меліярацыйная адкрытая сетка складае 900 кіламетраў, а яшчэ больш за 6700 кіламетраў – працягласць закрытай сеткі. Даводзіцца актыўна шчыраваць штогод (а тым больш у Год якасці!) не толькі на родных жабінкаўскіх землях, але і ў іншых раёнах Брэстчыны.

Калі збажына наліваецца зернем і на нашым стале з’яўляецца смачная ежа, не забудзем падзякаваць земляроба і жывёлавода, а яшчэ – меліяратара, які для рупліўцаў сяла заўсёды добры і надзейны памочнік.

Анатоль БЕНЗЯРУК
Фота аўтара

Больше новостей о своем районе и городе Жабинка можно найти в нашем Телеграм-канале по ссылке https://t.me/selsk_prav

Popularity: 1%

Такому імкліваму развіццю, якое назіраецца ў Жабінцы, можа пазайздросціць усялякі населены пункт. Моцны штуршок быў дадзены дзесяць гадоў таму, калі Жабінка ўвайшла ў сузор’е гарадоў-спадарожнікаў, стала, як паэт некалі казаў, для Брэста “мілым крылом”. Тыя змены, што літаральна адбываюцца на вачах, нельга абмінуць, немагчыма не заўважыць. Днямі знаёмы, які гадоў пятнаццаць не бываў у Жабінцы, прызнаўся: “Павіншуйце мяне: я ў Жабінцы заблукаў!”

Калі так і далей пойдзе, давядзецца яшчэ не раз віншаваць не толькі яго, але і ўсіх нас. Бо за апошнія дзесяць гадоў Жабінка прайшла ў сваім развіцці шлях, на які раней патрабаваліся дзесяцігоддзі!

Першы – гэта пра Жабінку

Так атрымалася, што сярод васьмі беларускіх гарадоў-спадарожнікаў Жабінка адзіная жаночага роду. Таму нездарма артыкул у “Сельскай праўдзе”, прысвечнаны Першаму рэспубліканскаму форуму гарадоў-спадарожнікаў, называўся “Жабінка і сем братоў-гарадоў”. Форум ладзіўся 22 ліпеня 2022 года, ініцыятарамі яго сталі жабінкаўцы. На прадстаўнічую сустрэчу завіталі ўсе “браты”: дэлегацыі з Дзяржынска, Заслаўя, Лагойска, Рудзенска, Скідзеля, Смалявічаў і Фаніпаля. Форум наведалі тагачасны міністр эканомікі Беларусі Аляксандр Чарвякоў і намеснік (зараз першы намеснік) старшыні Брэсцкага аблвыканкама Дзмітрый Гарадзецкі. Жабінку прэзентаваў кіраўнік раёна (сёння – намеснік старшыні аблвыканкама) Вадзім Краўчук.

На той час наш горад мог ужо годна дэманстраваць свае поспехі ў рэалізацыі інвестыцыйных праектаў, будаўніцтве жылля і сацыяльна значных аб’ектаў. Не толькі жабінкаўцы – дзясяткі берасцейцаў ужо атрымалі ключы ад новенькіх кватэр у горадзе-спадарожніку. Выйшаў таксама на маршрут аўтобус № 77, які стаў яшчэ адной важнай транспартнай ніткай, што звязала Жабінку з Брэстам. Яшчэ ў 1970-я гады планавалася: у райцэнтры будуць будаваць дзевяціпавярховыя дамы. Аднак планы спраўдзіліся толькі ў наш час. Мабыць, ён сапраўды выбраў нас.

Шаноўныя госці маглі трохі і пазайздросціць, калі наведалі першы такі “хмарачос” у Жабінцы, пабывалі на заводзе па вытворчасці прэміксаў “Консул”, у новым сучасным дзіцячым садзе на 240 месцаў і ў будынку раённага суда, які змяніўся да непазнавальнасці пасля капітальнага рамонту.

Адбыўся карысны абмен вопытам, былі агучаны прапановы па развіцці гарадоў-спадарожнікаў, падпісаны пагадненні аб супрацоўніцтве ў сферах эканомікі, адукацыі і культуры, будаўніцтва і добраўпарадкавання. А яшчэ было выказана спадзяванне, што Першы форум – не апошні.

Так і адбылося праз год, калі жабінкаўская дэлегацыя на чале з намеснікам старшыні райвыканкама Сяргеем Хізовым выправілася ў іншы “салодкі” горад Скідзель, які “спадарожнічае” ў будучыню разам са старажытнай і вечна маладой Гародняй.

Працяг будзе

За дзесяць гадоў стала відавочным: Указ, падпісаны кіраўніком Беларусі, дзейнічае і прыносіць станоўчыя вынікі. Можаце спытацца ў любога жыхара Жабінкі, ці бачаць-адчуваюць яны гэтыя змены, і ён (або яна) сумленна адкажуць “так”. Гэтыя пераўтварэнні адчуваюць і госці нашага горада, нават тыя, хто ўпершыню тут пабывае. Бо даўно адным з сімвалаў Жабінкі сталі будаўнічыя краны, якія шчыруюць сёння на карысць будучыні.

Галоўнае: існуе і рэалізуецца стратэгія развіцця. У Жабінцы за час, што мінуў паміж форумамі, былі рэалізаваны два буйныя лагістычныя праекты, звязаныя з надзвычай удалым геграфічным месцазнаходжаннем нашага райцэнтра. Ну, і вядома, па-ранейшаму растуць дамы, як грыбы. І гэта не толькі сямі- і дзевяціпавярховікі паблізу вуліцы Міру, але і жытло для тых, хто з большай прыхільнасцю ставіцца да індывідуальнай забудовы.

У адпаведнасці з Дзяржаўнай праграмай “Будаўніцтва жылля на 2021–2025 гады” на Жабінкаўшчыне плануецца за кошт усіх крыніц фінансавання ўвесці ў эксплуатацыю каля 70 тысяч квадратных метраў жылля. Для невялікага раённага цэнтра гэта не толькі крок да дасягнення сацыяльных стандартаў у названай сферы, але і выдатны рух да статуса горада-спадарожніка. Паколькі гэты высокі і адказны статус неабходна сваёй працай пацвярджаць у год, які нездарма названы Годам якасці.

Ёсць ужо добрыя набыткі. А яшчэ існуе перакананне: горад-спадарожнік у сваім развіцці будзе ўзнімацца на новыя вяршыні. Пагэтаму, як пішуць часам на газетных старонках, працяг будзе…

Анатоль БЕНЗЯРУК
Фота аўтара

Больше новостей о своем районе и городе Жабинка можно найти в нашем Телеграм-канале по ссылке https://t.me/selsk_prav

Popularity: 1%

Геаграфічная адлегласць паміж сярэдняй школай №1 і дзіцячым садам №6 у Жабінцы крыху больш за кіламетр, а вось гістарычная – ажно 111 гадоў. З архіўных крыніц нават вядома імя першай настаўніцы, якая вучыла дзетак пісьменству ў далёкім 1913 годзе ў Жабінкаўскім народным вучылішчы, як тады называлі грамадскія школы. 18-гадовая Ксенія Лянцэвіч паходзіла з педагагічнай сям’і: яе тата Пётр Восіпавіч сеяў, як паэт казаў, “разумнае, добрае, вечнае” сакалоўскім дзецям. У сённяшніх школах выразны “жаночы твар”. Стагоддзе таму было інакш: сярод 33 настаўнікаў тагачаснай Жабінкаўшчыны былі ўсяго тры жанчыны. А што наконт вучняў? Ва ўсім раёне перад Першай сусветнай вайной налічвалася ўсяго 903 школьнікі (для параўнання: цяпер толькі ў СШ №1 імя І.М. Наганава каля тысячы навучэнцаў).

Растуць у садзіках дзеткі-кветкі

А вось садзікаў сто год таму ўвогуле не было, а зараз у райцэнтры ажно шэсць падобных устаноў штодня раскрываюць свае дзверы перад самымі маленькімі жыхарамі горада-спадарожніка, якія растуць ў садзіках, нібыта дзеткі-кветкі. Выбар у бацькоў ёсць, куды весці сваіх хлопчыкаў і дзяўчынак: у садзікі №1 ці №4, калі жывяце ў мікрараёне цукровага завода, №2 або №3 – паблізу раённай бальніцы, у садзік №5, калі паблізу камбікормавы завод, альбо ў найноўшы сад №6, разлічаны на 240 месц, які ўрачыста адчыніўся паўтара года назад.

Ва ўсіх установах забяспечаны добры нагляд за юнымі жабінкаўцамі, з якімі праводзяць заняткі выдатныя выхавальнікі (амаль другія мамы для кожнага дзіцяці). А яшчэ навокал дзетак – безліч кветак, у рацыёне – якаснае харчаванне, вядома, і пра бяспеку пільна клапоцяцца дарослыя. Пазнавальныя і забаўляльныя гульні, прагулкі і салодкі бесклапотны сон таксама ў “асартыменце”.

Адным словам, робіцца вельмі шмат, каб малыя раслі, развіваліся, атрымоўвалі навыкі, патрэбныя ў школе.

А як час настае, кожнага маленькага жыхара горада-спадарожніка гучна кліча першы раз у першы клас званок адной з трох сярэдніх школ Жабінкі.

Памятаюць мінулае, пазіраюць у будучае

Сярэдняя школа №1 першая і па нумары, і па сутнасці. Нездарма яна завецца школай будучага. Зараз яе калектыў рэалізуе інавацыйны праект “Укараненне тэхналогіі шматмернага чытання для фарміравання функцыянальнай пісьменнасці малодшых школьнікаў”. Асаблівая ўвага – патрыятычнаму выхаванню. Нездарма на базе школы летась запрацаваў раённы цэнтр “Памяць”, які ўрачыста адкрылі намеснік старшыні Брэсцкага аблвыканкама Вадзім Краўчук, ваенны камісар вобласці Алег Канавалаў і кіраўнік раёна Андрэй Кузьміч.

Гісторыі ў першай школе – асаблівая ўвага. Нездарма з 1956 года тут працуе найстарэйшы ў раёне школьны музейны пакой, які быў капітальна абноўлены і цяпер зусім па-сучаснаму дэманструе мінулае школы і раёна. Сярод урачыстых наведвальнікаў свае аўтографы ў 2023 годзе, між іншым, пакінулі тагачасны кіраўнік Адміністрацыі Прэзідэнта краіны Ігар Сергяенка і старшыня Брэсцкага аблвыканкама Юрый Шулейка, якія паўдзельнічалі ў мерапрыемстве “Мы дзеці твае, Беларусь!”. З асаблівым гонарам музейныя стэнды нагадваюць, што ў СШ №1 выкладалі Заслужаныя настаўнікі БССР Валянціна Талокіна, Ганна Сяльскова, Вера Секяржыцкая і Марыя Кавалёва, а сярод выпускнікоў былі такія асобы, як настаяцель Хмелеўскага манастыра айцец Серафім, Заслужаны артыст Беларусі Андрэй Макарук, кандыдат філасофскіх навук Надзея Лаўранюк, і гэтым спіс выдатных выпускнікоў далёка не вычарпаны. Іх славу годна працягвае і новае пакаленне.

Сярэдняя школа №2 летась адсвяткавала сваё 60-годдзе і набыла статус школы міру. Сярод найбольш запамінальных падзей апошняга часу – адкрыццё ў снежні 2023 года ваенна-патрыятычнага клуба міліцэйскай скіраванасці “Баграціён”. Цырымонію адкрыцця клуба здзейснілі начальнік упраўлення ўнутраных спраў аблвыканкама генерал-маёр міліцыі Алег Шулякоўскі і кіраўнік Жабінкаўшчыны Андрэй Кузьміч.

Мінулы год стаў святочным і для педагогаў і навучэнцаў сярэдняй школы №3, дзе ўпершыню школьны званок паклікаў на ўрок 1 верасня 1988 года. Сярод многіх добрых спраў, якімі славіцца трэцяя гарадская, – удзел у рэспубліканскім праекце “Мой школьны футбольны клуб”. А яшчэ навучэнцы ганарацца трывалымі сувязямі з брэсцкімі памежнікамі і паспяховымі выступленнямі на спаборніцтвах “Цытадэль” у горадзе над Бугам і ў конкурсах юных інспектараў дарожнага руху. А яшчэ ў СШ №3 пашыраюць моўную прастору, вывучаючы кітайскую мову.

Трывалыя повязі з Інстытутам Канфуцыя і ў самай маладой ўстановы агульнай сярэдняй адукацыі – ліцэі горада Жабінкі, які ўзнік у 2006 годзе. Сёлета тут працуюць над інавацыйным праектам “Укараненне мадэлі фарміравання функцыянальнай пісьменнасці як асновы сацыялізацыі і прафесійнага самавызначэння навучэнцаў з дапамогай індывідуалізацыі адукацыйнага працэсу”. Выконваць такія, нават вельмі няпростыя праекты, ліцэю па сілах. Нездарма яго выхаванцы – пераможцы і прызёры шматлікіх конкурсаў, алімпіяд, навукова-практычных канферэнцый, 34 выпускнікі ліцэя – залатыя медалісты, а паступленне ў ВНУ, лічыце, стопрацэнтнае.

Нельга таксама пакінуць па-за ўвагай карысную дзейнасць ДУА “Цэнтр карэкцыйна-развіваючага навучання і рэабілітацыі Жабінкаўскага раёна”. Яго супрацоўнікі клапоцяцца аб спецыяльнай адукацыі дзяцей-інвалідаў, якім патрэбны асаблівыя ўвага і клопат.

Дадатковыя навыкі, у сваю чаргу, дорыць юным жабінкаўцам раённы цэнтр творчасці для дзяцей і моладзі, які развівае таленты і многім падказвае жыццёвую дарогу, напоўненую прыгожымі фантазіямі, увасобленымі на палатне, у саломцы або гліне.

Нарэшце, ёсць у нас і ўстанова адукацыі, што рэалізуе праграмы выхавання і ўдзельнічае ў ліквідацыі прычын і ўмоў, якія вядуць да стварэння неспрыяльнага для дзяцей асяродку. Супрацоўніцы сацыяльна-педагагічнага цэнтра стаяць на варце правоў і законных інтарэсаў дзіцяці.

Такім чынам, кожная названая ўстанова выконвае свае самыя галоўныя задачы, а менавіта: дае нашым дзецям якасную адукацыю і належнае выхаванне, каб хлопчыкі і дзяўчынкі не толькі ведалі шмат, але і шчыра любілі непаўторны жабінкаўскі край.

Анатоль БЕНЗЯРУК
Фота Кацярыны ЯКУБЁНАК

Больше новостей о своем районе и городе Жабинка можно найти в нашем Телеграм-канале по ссылке https://t.me/selsk_prav

Popularity: 1%

Так, у Жабінкі адметны твар, і ў гэтым немалая заслуга нашых камунальнікаў. Штодня: і ў цёмную ноч, і сярод светлага дня – яны клапоцяцца, каб на арбіце горада-спадарожніка панавалі чысціня і парадак. Працаўнікі ЖКГ робяць шмат, каб у дамы жабінкаўцаў прыходзілі вада і святло, праводзілася добраўпарадкаванне і рамантаваўся жыллёвы фонд. Гэтымі і многімі іншымі справамі сапраўдныя клапатлівыя гаспадары жабінкаўскай зямлі займаюцца вось ужо амаль 85 гадоў, з часу ўтварэння ў раёне адпаведнай службы. Першым кіраўніком камунальнага аддзела стаў Георгій Барташук, чыё імя ўпісана ў памяць Жабінкі як савецкага актывіста, расстралянага акупантамі ў самыя першыя дні вайны. А калі адгрымела ліхалецце, камунальнікі шпарка ўзяліся за справы, каб зноў расквітнела разбураная вайной Жабінка. Повязь пакаленняў адчувальная сёння на прадпрыемстве: прадаўжальнікі спраў тых, хто некалі адраджаў наш край, штодня стаяць на варце парадку ў сучасным горадзе-спадарожніку.

Узнагароды проста не даюцца

Не толькі мясцовыя жыхары, але і шматлікія госці горада-спадарожніка адзначаюць, наколькі шмат робіцца ў Жабінцы, каб горад выглядаў прывабна,а жыць у ім было камфортна. Таму нездарма за свае справы працаўнікі ЖКГ неаднойчы былі адзначаны на самым высокім узроўні. Хоць узнагароды, вядома, проста не даюцца: за кожным прызнаннем заслуг – вялікая праца ўсяго калектыву. Якасць у іх справах адчувальная.

Як вынік, у 2020, 2022 і 2024 гадах жабінкаўскія камунальнікі станавіліся пераможцамі ў вельмі прэстыжным рэспубліканскім аглядзе санітарнага стану і добраўпарадкавання сярод населеных пунктаў ІІІ катэгорыі, а ў 2021-м на падобным конкурсе прызнаны найлепшымі ў вобласці.

За высокія паказчыкі, атрыманыя ў мінулым годзе, Жабінкаўскай ЖКГ была таксама ўручана “Ганаровая адзнака” ад Брэсцкага абласнога ўнітарнага прадпрыемства “Упраўленне жыллёва-камунальнай гаспадаркі”.

Каб прыгажэў любімы горад

Дзеля таго, каб родная Жабінка выглядала годна і па-сапраўднаму сучасна, была ўзведзена станцыя абезжалезвання, што дазволіла зрабіць ваду прыдатнай для спажыўцоў. Надзвычай важнай справай стала будоўля паблізу горада-спадарожніка новых ачышчальных збудаванняў. Абслугоўванне і рамонт жыллёвага фонду, асвятленне гарадскіх вуліц таксама ў сферы дзейнасці нашых камунальнікаў.

З веснавой пары да позняй восені Жабінка патанае ў квецені. Гэта справа рук супрацоўніц участка “Саначыстка і добраўпарадкаванне”, якія з любасцю ствараюць кветкавы рай не толькі на клумбах у гарадскім парку, але і на вуліцах Жабінкі. Іх праца таксама не раз адзначалася абласнымі граматамі. У дадатак дабавім: мабыць, кожны заўважыў, як шмат апошнім часам узнікла ў нас малых архітэктурных формаў, усталяваных намаганнямі камунальнікаў. Існуе цэлая “касмічная” алея, якая нагадвае, што зусім нездарма Жабінка афіцыйна абвешчана горадам-спадарожнікам Брэста. Вока радуюць і рэдкія дрэвы, высаджаныя ў парку – цэлыя алеі экзатычных прадстаўнікоў царства флоры. Акрамя таго, ЖКГ падаравала любімаму гораду дзіцячы гульнёвы комплекс, размешчаны паблізу танцпляцоўкі, і набыла на радасць хлопчыкам і дзяўчынкам вясёлы паравозік.

А колькі гордасці выклікала не толькі ў малых, але і ў дарослых гараджан сёлетняя навагодняя ёлка, што заззяла ў святочны час на галоўнай плошчы Жабінкі! Яе вершаліна была ўвенчана цудоўным яркім спадарожнікам, што ляцеў праз дні і гады ў светлую будучыню. Нездарма жабінкаўцы ў пачатку 2024-га агульна святкавалі выдатны поспех, калі нашу ялінку літаральна ўсім светам прызналі самай-самай лепшай у Брэсцкай вобласці.

Увогуле, нельга нават уявіць ніводнага жабінкаўскага свята, у тым ліку раённых “Дажынак” і Дня горада, без руплівай працы камунальнікаў.

І памяццю продкаў таксама жывуць

Кожны народ, які паважае сябе, павінен захоўваць гістарычную памяць і праяўляць клопат аб месцах вечнага спачыну.

Гэта цудоўна разумеюць у Жабінкаўскай ЖКГ. Пагэтаму нездарма на балансе прадпрыемства знаходзяцца не толькі могілкі ў горадзе, але і ў сельскай мясцовасці. Тэрыторыя вакол іх рэгулярна абкошваецца, а калі ўзнікае неабходнасць, спецыялісты жыллёва-камунальнай гаспадаркі прыбіраюць аварыйныя дрэвы, каб нішто не парушыла вечны сон славутых продкаў. Зусім хутка, у перадсвяточныя дні, людзі па векавой традыцыі пачнуць масава наведваць пахаванні, каб аддаць даніну памяці памерлым сваякам, а камунальнікі, са свайго боку, будуць сачыць за чысцінёй і парадкам на могілках.

Асобны клопат – пахаванням, звязаным з Вялікай Айчыннай вайной. Большасць іх месціцца на гарадскіх могілках па вуліцы Міру і ў брацкай магіле савецкіх воінаў і партызан, дзе традыцыйна адбываюцца мітынгі 9 Мая, на Дзень Незалежнасці і ў іншыя значныя святы. Акрамя таго, на балансе жыллёва-камунальнай гаспадаркі таксама знаходзяцца пахаванні Соф’і Чубук, Аляксея Дзмітрука і Івана Філіпука, помнікі ў Буснях, Палявой Рэчыцы, Жыціні, Саках, Ракітніцы, Старым Сяле, Сцяпанках, Чыжэўшчыне і былым Сцяброве.

Усё ж нездарма лозунгам ЖКГ сталі словы “Живи Как Хозяин”. Гаспадарлівасць камунальнікаў адчувальная штодня ў горадзе і яго наваколлях, дзе бруяе Жабінка-рака і пануюць спакой ды чысціня.

Анатоль БЕНЗЯРУК
Фота Кацярыны ЯКУБЁНАК

Больше новостей о своем районе и городе Жабинка можно найти в нашем Телеграм-канале по ссылке https://t.me/selsk_prav

Popularity: 1%

Сярод дрыгвы людзі здаўна абіралі для жыцця ўзвышшы. На Купіне ў ХІХ стагоддзі ўзнікла станцыя Жабінка, а праз век на Лысай гары – Жабінкаўскі цукровы завод. Пэўным чынам зараз ён сімвал Жабінкі, пазнавальны ў Беларусі і за яе межамі. Гадоў дзесяць таму ў “Сельскую праўду” прыйшла падзяка з расійскай глыбінкі. Шмат добрага было сказана ў адрас Беларусі. Аўтар нават прапанаваў “прагуляцца” па яго хаце, дзе знайшлося шмат рэчаў з пазнакай “made in Belarus”. Пісаў гэты дамавіты чалавек зімой, аднак заўважыў: маецца ў яго гаспадарцы і трактарэц, зроблены на МТЗ. Як прыйдзе вясна, будзе надзейны беларускі “жалезны конік” дапамагаць рускаму селяніну агарод араць. А пакуль сядзіць гаспадар ля акна, ліст піша ў газету ды чай п’е з… жабінкаўскім цукрам…

А мы завітаем туды, дзе гэтую салодкую прадукцыю вырабляюць, каб пазнаёміцца з мінулым і сённяшнім днём цукравараў.

Усё пачыналася з… трохлітровага слоіка

Той, хто апярэджвае час, нярэдка выглядае ў вачах іншых дзіваком. Менавіта такім лічылі сучаснікі Караля Шпакоўскага, які ў 1838 годзе ўладкаваў у сваіх Вежках першую цукраварню. Гэткім чынам, традыцыя вырабу салодкага прадукту з буракоў мае на Жабінкаўшчыне даўнія вытокі. Тэхналагічны цыкл вытворчасці цукру таксама быў уведзены на Беларусі ўпершыню на Берасцейшчыне. Гэта зрабіў таленавіты навуковец-вынаходнік Аляксандр Скірмунт, стварыўшы ў ХІХ стагоддзі цукраварню пад Янавам.

Аднак павінен быў прайсці яшчэ цэлы век, каб мары палескіх першапачынальнікаў увасобіліся ў выглядзе такога моцнага прадпрыемства, як Жабінкаўскі цукровы завод. Рашэнне пра яго будаўніцтва, прынятае Саветам Міністраў СССР у 1959 годзе, адразу набыло маштаб усесаюзнай будоўлі.

На здымку, які перад вамі, – гістарычны дзень. Перад першым дырэктарам Мікалаем Сарачынскім – паперы аб прыёмцы прадпрыемства ў эксплуатацыю, а побач – трохлітровы слоік з надпісам: “Першы цукар Жабінкаўскага цукровага завода. І-я змена. 25/ХІІ – 63 г.”. З гэтай даты пачынае свой адлік прадпрыемства, што стала візітоўкай краю.

Ад сваіх пачаткаў завод меў стратэгію паступальнага развіцця. Ужо ў першыя дні калектыў здолеў дасягнуць амаль 3000 тон перапрацоўкі цукровых буракоў у суткі, а ў наступным годзе пачаўся выраб і з кубінскага цукру-сырцу.

Цяжка перабольшыць значэнне горадаўтваральнага прадпрыемства ў жыцці Жабінкаўшчыны. Да слова, і горадам Жабінка стала ў канцы 1970-га толькі пасля далучэння пасёлка цукравараў. За сродкі прадпрыемства былі пабудаваны больш за 800 кватэр, сярэдняя школа і дзіцячы сад, Дом культуры і фізкультурна-аздараўляльны комплекс “Бадзёрасць” (сённяшняя ДЮСШ) ды іншага шмат.

У 70-я – 80-я гады мінулага стагоддзя за вялікія вытворчыя поспехі завод не раз атрымоўваў Чырвоны Сцяг ЦК Кампартыі Беларусі, заносіўся на Усесаюзную Дошку Гонару на Выстаўцы дасягненняў народнай гаспадаркі СССР. На грудзях шматлікіх цукравараў зіхацелі дзяржаўныя ўзнагароды, і тон задаваў кіраўнік – заслужаны работнік прамысловасці, кавалер ордэнаў і медалёў Генадзь Вялько, які тры дзясяткі гадоў узначальваў прадпрыемства. Зусім нездарма ў 2017 годзе Генадзь Іванавіч першым сярод нашых землякоў ушанаваны высокім званнем Ганаровы грамадзянін Жабінкаўскага раёна.

А цяпер дайшлі да 10000 тон!

Наш век узброены найноўшымі тэхналогіямі і абсталяваннем, таму ХХІ стагоддзе – гэта час вялікіх маштабаў, хуткасцяў, аб’ёмаў.

На заводзе гэта разумелі даўно, таму нават у няпростыя 1990-я гады распачалі першую сваю значную рэканструкцыю. У выніку магутнасць прадпрыемства павысілася, што дазволіла давесці сутачную перапрацоўку цукровых буракоў да 4500 тон. На той час гэта здаваўся надзвычай добры паказчык.

30 снежня 1995 года Жабінкаўскі цукровы завод быў пераўтвораны ў адкрытае акцыянернае таварыства. Фактычна разгарнулася новая старонка яго развіцця.

Імклівы поступ новага веку выклікаў чарговыя, ужо другую і трэцюю па ліку, буйнамаштабныя рэканструкцыі, якія дазволілі стварыць умовы для імклівага росту.

Таму штогод цукравараў чакаюць новыя рэкорды, сваёй працай памнажаюць яны дасягненні. Вось толькі некалькі яскравых прыкладаў.

У 2005 годзе запрацавала першая лінія па расфасоўцы цукру-пяску ў папяровыя пакеты па 1 кг і ўпаковачная машына для расфасоўкі ў пяціграмовыя пакецікі. У наступным годзе гучна загаварылі пра жэліруючы цукар – навінку, вытворчасць якой першымі ў Беларусi наладзілі ў Жабінцы. З 2010 года цукровая прадукцыя выпускаецца пад брэндам “Sweet line” (“Салодкая лінія”). І яшчэ адна найважнейшая будоўля з тых часоў – узвядзенне склада бястарнага захоўвання цукру на 50 тысяч тон.

У 2017 годзе магутнасць завода дасягнула 8500 тон цукровых буракоў за суткі. Аднак і гэта, як аказалася, была яшчэ далёка не мяжа. Нездарма кожны, хто сёння пажадае наведаць афіцыйны сайт прадпрыемства, міжволі адчуе гонар, які маюць жабінкаўскія цукравары, прамаўляючы: “Наш завод перапрацоўвае 10 тысяч тон цукровых буракоў, вырабляючы каля 1300 тон цукру за суткі”.

У самым канцы 2023 года ААТ “Жабінкаўскі цукровы завод” шырока адзначыў сваё 60-годдзе і ўпэўнена ўступіў у Год якасці, абвешчаны ўказам Прэзідэнта Беларусі Аляксандра Лукашэнкі.

Слова “якасць” жабінкаўскія цукравары ўпадабалі здаўна. Нездарма дэвізам на прадпрыемстве з’яўляюцца словы: “Якасць і бяспека прадукцыі сёння – давер спажыўца і надзейная будучыня заўтра”. У правільнасці гэтых слоў, прыкладам, мог пераканацца кожны, хто ў мінулым лістападзе наведаў XXIX Міжнародную спецыялізаваную аптовую выставу-кірмаш “ПрадЭкспа”, дзе салодкая прадукцыя з Жабінкі займала самае годнае месца.

Так, за словамі – надзейныя справы і амбіцыйныя планы. І ўсё ў канчатковым выніку робіцца на прадпрыемстве дзеля таго, каб людзі на ўсёй Зямлі пілі чай з жабінкаўскім цукрам, хвалілі цукравараў і горад, у якім тыя жывуць і вельмі якасна працуюць.

Анатоль БЕНЗЯРУК
Фота з адкрытых інтэрнэт-крыніц

Больше новостей о своем районе и городе Жабинка можно найти в нашем Телеграм-канале по ссылке https://t.me/selsk_prav

Popularity: 1%

Слова “дыстанцыя” прыйшло з лацінскай мовы і азначае адлегласці. Гэта цалкам адпавядае нашай дыстанцыі пуці – з Жабінкай няпроста развітацца, бо ўладанні ПЧ-5 ахопліваюць ажно 10 раёнаў Брэстчыны! Увогуле, калі гаворым пра Жабінкаўскую дыстанцыю пуці, не стамляемся ўжываць эпітэты “адзіная”, “першая”, “лепшая”. І гэта не пахвальба, а канстатацыя фактаў, прычым фактаў пераканаўчых. Сярод 20 дыстанцый, на якія падзяляецца Беларуская чыгунка, Жабінкаўская адна з буйнейшых і па працягласці, і па колькасці працаўнікоў, і па разгорнутай даўжыні, а галоўнае – па паказчыках якасці працы і бяспекі. У жабінкаўцах гэты паказчык найлепшы на ўсёй чыгунцы. ПЧ-5 адзіная, што мае два буйныя разгалінаванні, і налічвае 20 станцый. Самы хуткасны ўчастак у краіне таксама на абшарах Жабінкаўскай дыстанцыі.

70 км у гадзіну: хуткасць неверагодная!

У 2005 годзе ў дыстанцыі сталі ствараць “Пакой Славы”, каб паказаць славутае мінулае чыгункі ад яе вытокаў па сённяшні дзень. Пачатак вядомы – восень 1871 года, калі Жабінка сустрэла першы свой поезд. Напрыканцы ХІХ стагоддзя цягнікі разганяліся да неверагоднай для таго часу хуткасці… 70 кіламетраў у гадзіну!

Да верасня 1939 года чыгунка падпарадкоўвалася Віленскай дырэкцыі, стан яе быў заняпалы, на лініі Лунінец – Жабінка “за польскім часам” нават знялі другую каляіну. Пасля ўсталявання Савецкай улады 2 снежня 1939 года на нашай зямлі ўтварылася Жабінкаўская дыстанцыя пуці.

У перыяд Вялікай Айчыннай вайны многія пуцевікі змагаліся з ворагам. У іх ліку – нараджэнец Жабінкі, колішні партызан атрада імя Чарнака, кавалер ордэнаў і медалёў Міхаіл Грыгарук. Першае пасляваеннае дзесяцігоддзе Міхаіл Васільевіч адпрацаваў у роднай дыстанцыі, а затым узначальваў Крычаўскую і Баранавіцкую.

Праз тыдзень, 21 лютага, спаўняецца 35 гадоў з дня смерці сапраўды легендарнага кіраўніка нашай дыстанцыі Сяргея Мікалаева (1908–1989). Ён няпроста ўзначаліў Жабінкаўскую дыстанцыю пуці адразу пасля вызвалення, але і дабіўся, каб рух па ёй распачаўся праз лічаныя дні. За датэрміновае аднаўленне магістралі Брэст – Масква, выключна важнай у ваенную пару, Сяргей Уладзіміравіч быў уганараваны ордэнам Леніна. А на старым здымку, які вы бачыце, ён, усмешлівы і радасны, ідзе наперадзе калоны пуцевікоў. Прычыны для радасці відавочныя: жабінкаўскія чыгуначнікі выканалі план рамонтных работ на 587 працэнтаў!

140 км у гадзіну: хуткасць рэкордная!

Сваю сённяшнюю афіцыйную назву Жабінкаўская дыстанцыя (ПЧ-5) атрымала 11 кастрычніка 1978 года.

На той час яе калектыў абслугоўваў ўжо 400 кіламетраў пуці. На ўчастках устанаўліваліся высокія хуткасці: 140 км/гадз. для пасажырскіх цягнікоў і 80 км/гадз. для грузавых на лініі Жабінка – Лясная, крыху павольней рухаліся паязды на адрэзку Жабінка – Лунінец. Аднак, як упэўнімся ніжэй, і гэтыя “хуткія кіламетры” не сталі максімальнымі для новага, ХХІ-га, стагоддзя.

У 1970 годзе, да сотых ленінскіх угодкаў, калектыў атрымаў юбілейную грамату ЦК Кампартыі Беларусі і Прэзідыума Вярхоўнага Савета БССР, а ў алімпійскім васьмідзясятым – дыплом аргкамітэта Алімпіяды-80. Надзвычай важна адзначыць: у дыстанцыі заўсёды клапаціліся пра сваіх працаўнікоў. Найперш, будавалася жыллё: прыкладам, у Жабінцы для чыгуначнікаў з’явіліся ўтульныя 60-ці-, 52-ці- і 12-кватэрныя дамы, якія і цяпер мясцовы люд заве “чыгуначнымі”.

Добрыя справы, адданасць сваёй дыстанцыі і вялікі прафесіяналізм ніколі не заставаліся па-за ўвагай. У пацверджанне заслуг на грудзях каля 30-ці найлепшых пуцевікоў зазіхацелі высокія ўрадавыя адзнакі, у тым ліку трое займелі найвышэйшы ордэн Леніна, пяцёра сталі кавалерамі ордэна Працоўнага Чырвонага Сцяга, яшчэ дзесяць атрымалі “Знак Пашаны”, а сямёра – ордэн Працоўнай Славы.

174 км у гадзіну: разбег у хуткасны век!

Сённяшні начальнік ПЧ-5 Анатоль Івашкевіч пры сустрэчы крыху спыніўся на сучасных дасягненнях работнікаў дыстанцыі:

– Дзякуючы рэканструкцыі і ўмеламу абслугоўванню чыгункі, забяспечваецца яе надзейнасць і безаварыйны рух цягнікоў. Стан пуці, які рэгулярна ацэньвае камп’ютарны вымяральнік, у нас складае ўсяго 4 “штрафныя” балы пры плане 28. І гэта найлепшы паказчык на ўсёй Беларускай чыгунцы!

Не дзіўна, што ўжо шмат гадоў жабінкаўскія пуцевікі на добрым рахунку: нарыклад, па выніках першага паўгоддзя 2023 года ПЧ-5 была адзначана як лідар на Беларускай чыгунцы!

– Мо нездарма больш за два дзясяткі нашых працаўнікоў у розныя часы атрымоўвалі пачэснае званне “Ганаровы чыгуначнік”. У нас таксама найбольшая колькасць выдатнікаў Беларускай чыгункі – і гэта яшчэ адзін рэкорд у галіне, – дадае з гонарам Анатоль Юр’евіч.

Да слова, 2024 год і для самога начальніка дыстанцыі пачаўся з прыемнай навіны: за шматгадовую добрасумленную працу і дасягненне высокіх паказчыкаў пры выкананні вытворчых заданняў і асабісты ўнёсак у забеспячэнне ўстойлівай працы Анатоль Івашкевіч быў узнагароджаны Ганаровай граматай Брэсцкага аддзялення БЧ. Гэты поспех Анатоль Юр’евіч цалкам падзяляе са сваім калектывам, які рупіцца штодня, каб захоўваліся ў належным стане ўсе элементы пуці. А гэта, у сваю чаргу, забяспечвае бяспечны і бесперабойны рух цягнікоў, якія працавіта дастаўляюць да месца прызначэння пасажыры і грузы.

Сёння час такі: час хуткасці і якасці. Нашы пуцевікі штодня паказваюць якасць у працы. У гэтым можа пераканацца кожны, хто карыстаецца паслугамі Беларускай чыгункі. І самы хуткасны (эксперыментальны) ўчастак у Беларусі таксама належыць Жабінкаўскія дыстанцыі пуці. Ён месціцца паміж Лясной і Даманава. Яшчэ ў 2010 годзе на гэтым участку прайшлі адказныя выпрабаванні: эксперыментальны цягнік швейцарскай фірмы “Штадлер” у загружаным стане змог развіць небывалую для Беларусі хуткасць. Лічыльнік засведчыў рэкорд: 174 кіламетры ў гадзіну!

У ХІХ стагоддзі пра такое пісалі толькі фантасты, у ХХ-м гэта заставалася яшчэ марай, а ў ХХІ-м – стала явай.

Пачынаецца разбег у век імклівай хуткасці і высокай якасці, а яшчэ – у перыяд напружанай працы і неверагодных рэкордаў.

Анатоль БЕНЗЯРУК
Фота аўтара

Больше новостей о своем районе и городе Жабинка можно найти в нашем Телеграм-канале по ссылке https://t.me/selsk_prav

Popularity: 1%

У апісанні герба горада Жабінкі занатавана: “Відарысы кветак жабніка азначаюць імя рэчкі Жабінка, ад якой пазней атрымаў назву населены пункт. Колькасць кветак сведчыць аб трох Жабінках – фальварку (хутары), пасёлку і чыгуначнай станцыі, што першапачаткова ўзніклі на гэтай зямлі”. Вельмі многія маюць уяўленне пра горад-спадарожнік выключна “праз акенца”, калі іх цягнік спыняецца на станцыі ці хутка пралятае міма. А вось каб падарожніку захацелася сысці ў Жабінцы і паглядзець, якім самабытным жыццём жыве невялічкі ўтульны горад у сутоцы Мухаўца і рэчкі Жабінкі, запрашаем уважлівей зірнуць на мінулы і сённяшні дзень станцыі, якая даўно стала візітоўкай гэтага краю.

На Купіне – “па меркаванні меншасці”

У пісьмовых крыніцах пад 1567 годам згадваецца маёнтак Купіна. У ХІХ стагоддзі на тым месцы, дзе ён стаяў, узнікла чыгуначная станцыя № 80 Жабінка. Так здарылася па волі самога імператара Аляксандра ІІ.

Ішоў 1868 год, у Санкт-Пецярбурзе вырашалася пытанне, якім шляхам рухаць чыгунку. Большасць выказвалася за напрамак Пінск – Брэст, меншасць галасавала за дарогу Мінск – Брэст. Аднак цар, за якім заставалася апошняе слова, пакінуў на паперы візу: “Выканаць па меркаванні меншасці! Аляксандр”. Гэтак “па меркаванні меншасці” вырашыўся лёс многіх беларускіх паселішчаў.

Аднак, калі рэйкі дацягнуліся да фальварка Жабінка, узнікла праблема: заўпарціўся тутэйшы памешчык Адольф Трэмбіцкі, які не дазволіў будаваць станцыю на сваіх землях, таму будынак паўстаў на сялянскіх землях. Станцыя апынуліся ў Збіражскай воласці, а хутар застаўся ў Сяхновіцкай. З гэтага часу ўладанне Трэмбіцкіх сталі зваць Малой Жабінкай (або Жабіначкай), а землі на былой Купіне – Жабінкай.

У аўторак 16 (28) лістапада 1871 года распачаўся рух па чыгунцы і ўпершыню на станцыі Жабінка спыніўся цягнік. Праз восем гадоў была адчынена другая каляіна пуці. А восенню 1882-га станцыя стала цэнтрам яшчэ і Палескіх чыгунак з накірункам на Пінск. Хутка навокал пачаў расці пасёлак, які засялялі прадпрымальныя сяляне і мяшчане, што ўцямілі, якую вялізную карысць можа прынесці “жалезны гасцінец”. Неўзабаве ў Жабінцы запрацавалі чыгуначнае дэпо, гасцініца, шэсць крам ды тры карчмы. Былі пабудаваны паштовае аддзяленне, нафтавы склад для продажу газы, каменны паравы млын, а ў хуткасці яшчэ і сукнавальня з лесапільняй, узніклі 45 двароў, дзе жылі 332 чалавекі. Бесперабойную дзейнасць чыгункі забяспечвалі звыш 60 інжынераў, рабочых і служачых. З гэтага моманту пачалося бурлівае эканамічнае развіццё Жабінкі.

Адным словам, рух пайшоў!

Розныя стрэлкі на гадзінніку

Жабінкаўцы жылі быццам у розных вымярэннях. Чыгуначнікі карысталіся сталічным, піцерскім, часам, паколькі расклад руху цягнікоў па станцыі Жабінка, як і паўсюдна ў імперыі, складаўся згодна з часам, прынятым у Санкт-Пецярбургу. Тым больш, што нават кіраўніцтва Маскоўска-Брэсцкай і Жабінска-Пінскай чыгунак месцілася ў горадзе на Няве.

Астатняе насельніцтва мястэчка Жабінка, найперш сяляне і рамеснікі, непасрэдна не звязаныя з чыгункай, часцей арыентаваліся на мясцовы, берасцейскі, час. Хада гадзіннікаў у розных мясцінах імперыі адрознівалася, прычым даволі істотна. Так, калі ў сталіцы наступаў поўдзень, у Варшаве (якая таксама знаходзілася ў складзе Расійскай імперыі) было толькі 11 гадзін і 22 хвіліны, у Брэст-Літоўску, адпаведна, – 11.33, а ў Маскве – 12 гадзін 29 хвілін.

Аднак большасць тагачасных жабінкаўцаў увогуле амаль не зважалі на час, што вымяраўся механічнымі хранометрамі. Бо жылі, як ад дзядоў спрадвеку павялося, “па сонейку”, якое было для іх важней за самыя мудрагелістыя ходзікі і куранты.

І ўсё ж чыгунка працягвала прыносіць змены ў палескі край. Да сотых угодкаў вайны 1812 года станцыю перайменавалі ў Жабінку-Аляксандраўскую (у гонар Аляксандра І, пераможцы Напалеона). Тут запрацавалі тэлеграф, электрастанцыя, ветракі, царква, капліца і сінагога. Дарэчы, дзякуючы яўрэйскаму насельніцтву ў 1903 годзе Жабінка стала мястэчкам.

Аднак гадзіннік развіцця краю моцна парушылі і нават спынілі дзве сусветныя вайны. Найбольшае пабурэнне станцыя Жабінка перажыла у 1915-1919 гадах. Сённяшні будынак паўстаў за так званым “польскім часам”.

Трагічная раніца 22 чэрвеня 1941 года распачалася ў Жабінцы з трывожнага гудка: адзінокі паравоз, што стаяў на станцыі, абудзіў пасёлак. Вестку пра пачатак вайны тут атрымалі а пятай гадзіне з Брэста па каналах чыгуначнай сувязі. Жабінкаўскія чыгуначнікі цаной уласных жыццяў здолелі адправіць увесь рухомы састаў са станцыі ў накірунку Баранавічаў і Пінска. А калі праз тры гады прыйшло вызваленне, хапіла ўсяго дзесяці дзён, каб зноў па станцыі Жабінка прайшоў першы цягнік.

Неаднойчы першыя

Першы цягнік… Гэта яшчэ не раз паўтаралася. Напрыклад, у 1983-м на станцыі Жабінка пасля завяршэння электрафікацыі лініі Баранавічы – Брэст спыняўся першы электрапоезд. А 19 лістапада 2011 года тут вельмі ўрачыста сустракалі самы першы хуткасны цягнік №№ 817/818 фірмы “Штадлер”. Да слова, жабінкаўцы зноў віталі, так бы мовіць, цягнік будучыні, як і 140 гадоў раней, калі распачаўся рух па станцыі Жабінка.

Калі на памежжы ХІХ і ХХ стагоддзяў праз Жабінку штодзённа рухаліся толькі сем пасажырскіх і паштовых цягнікоў, дык сёння сваімі гудкамі станцыю вітаюць 22 пары пасажырскіх цягнікоў розных зносін. А яшчэ безліч “таварнякоў”, якія працавіта вязуць розныя карысныя рэчы міма прыгожага вакзала.

Пра сённяшні дзень станцыі падрабязней расказала яе начальнік Ірына Мікіцюк (дарэчы, першая ў гісторыі станцыі жанчына-кіраўнік):

– На Беларускай магістралі існуе прэмія імя машыніста Уладзіміра Яцкевіча. Ёй адзначаюць аддзяленні, прадпрыемствы і работнікаў, якія дасягнулі лепшых вынікаў у сферы бяспекі руху цягнікоў. У 2021 годзе наш калектыў за паспяховую безаварыйную працу пры высокай дысцыпліне стаў лаўрэатам гэтай прэстыжнай прэміі. А ў 2022-м па выніку працы мы занялі першае месца ў галіновым спаборніцтве сярод чыгуначных станцый 2 класа.

І вось, нарэшце, у ліпені 2023 года станцыі Жабінка быў прысвоены 1 клас.

…Наш імклівы век ужо нельга ўявіць без чыгункі, гэтай нястомнай працаўніцы. Дзень-ноч бягуць цягнікі. Толькі на хвіліны прыпыняюцца яны ля перонаў, каб зноў ляцець, звінець па рэйках. І калі прыслухацца, міжволі ў гэтым звоне чуецца:

Жабінка, Жабінка, мілы гарадок,
Тут канец і тут пачатак усіх маіх дарог.

Анатоль БЕНЗЯРУК
Фота аўтара

Больше новостей о своем районе и городе Жабинка можно найти в нашем Телеграм-канале по ссылке https://t.me/selsk_prav

Popularity: 1%