Анатоль БЕНЗЯРУК.
Як спеў замоўк, яго спыталі:
– Чаму ў песні столькі жалю?
Ён адказаў з усмешкай простай:
– Бо зноўку мінуў дзень дзівосны.
Трубадур Цібо Ле Шансанье.
Уступ
На золку
ДЗЕНЬ ПАЧЫНАЎСЯ ў марах пра ўлоў.
Якое шчасце рыбака? Дык вунь яно! Ужо рыбін шмат здабыта, а ўсё азарт не адпускае… Скрозь золак, пасівелы і бялюткі, ледзь бачны паплавок – ізноў струной гітарнай нацягнутая леска… Павёў, падсек – і вось яна – удача: карп залаціцца ў промнях цёплага світанка.
Які пачатак дня! Аж спеў ірвецца з вуснаў.
І заспяваў прыгожым тэнарам. Паўсюль канцэрты – нават на рацэ… Няхай і рыбы чуюць!
Бо нездарма ўжо шмат гадоў вядома, каго ў Жабінцы здаўна назвалі: наш голас залаты. Не больш, не менш.
Працяг чытайце ў «Сельскай праўдзе» за 7 кастрычніка.
Поделиться ссылкой:
Popularity: 1%
