Алесю Каско — 60

Алесь Каско нарадзіўся ў в.Чудзін Ганцавіцкага раёна. Свой першы верш напісаў у шостым класе, а ўпершыню надрукаваўся дзесяцікласнікам у ганцавіцкай раёнцы.
У Жабінцы жыве з 1976г., куды прыехаў пасля заканчэння Брэсцкага педагагічнага інстытута імя А.С.Пушкіна. 8 гадоў працаваў у нашай газеце, потым на Брэсцкім тэлебачанні. У 2007-ым годзе зноў вярнуўся ў “Сельскую праўду”. На яе старонках друкуюцца яго карэспандэнцыі, рэпартажы, інтэрв’ю, замалёўкі, нарысы, вершы, якія заслугоўваюць увагі шматлікай чытацкай аўдыторыі.
А.К.Каско — аўтар васьмі  паэтычных зборнікаў (“Скразная лінія”, “Набліжэнне”, “Час прысутнасці”, “Трохкроп’е”, “45” і інш.), дзвюх кніжак для дзяцей, у адной з якіх сабраны народныя казкі. Выступае ў друку і як празаік, эсэіст, перакладае вершы з рускай, украінскай, польскай, македонскай і нямецкай моў.
Творчасць А.Каско адзначана літаратурнымі прэміямі імя А.Куляшова, У.Калесніка, міжнароднай імя Г.Краснапёркі.
Алесь Каско — кіраўнік раённага літаб’яднання “Плынь” пры газеце “Сельская праўда”, адзін з кіраўнікоў літаратурнай студыі “Вестка” пры раённай дзіцячай бібліятэцы. Актыўна дапамагае пачынаючым паэтам авалодаць словам, любіць родную мову.

Калектыў рэдакцыі “Сельскай праўды” шчыра віншуе Алеся Канстанцінавіча з юбілеем. Спадзяемся, што наперадзе ў яго новыя творчыя ўдачы і знаходкі, цікавыя сустрэчы з аўтарамі будучых публікацый, а ў такім разе — новыя выступленні ў раёнцы, чарговыя друкаваныя зборнікі. Жадаем, каб усё добрае, светлае і прыемнае, што ёсць у жыцці, з гадамі толькі прымнажалася.

***

Было. Не вярнуць. Ды ніколі не сцерці.
Мне б заўтра не страціць таго пачуцця,
якое ёсць сёння: не боязна смерці,
а проста да смерці шкада мне жыцця.

Як шпарка ні бег бы мой час танканогі
і лёс мой кульгавым ні быў бы якім,
павек не зракуся пачатку дарогі:
яна праз Айчыну ішла напрамкі.

Праз душы сяброў і праз сэрцы каханых.
Сягала скрозь вырак і вокрыкі “стоп”.
Але каб паўторна мной шлях быў абраны —
Не ўпэўнены я, што ўсё тое ж было б.

Зноў выстаяць перад прымусам, спакусай,
спыніцца ад здрады за хвілю, за крок?..
Такое бяды мне, што не паўтаруся,
шкада, што дарога ўпіраецца ў змрок.

Адсюль

Даецца шлях адзін — адсюль,
сюды вяртацца — не вярнуцца:
на хвілю не памаладзець,
на міг маленствам не ўваскрэснуць.

Час абрывае пакрысе
і за табою высцілае
пажухлай памяці лісцё,
атожылкі сухіх пачуццяў.

Ступаць па колішніх слядах
і не трапляць — крок да ўяўлення,
што іх няма і не было,
што ўсё — ілюзія былога.

І ўсё ж вяртаешся; няйнакш,
ёсць незямное моцы цяга
ў адцятай колісь пупавіне,
у першым пробліску нябёсаў.

Мо нездарма аблокі тут
са зменлівых кужэльных пасмаў
штораз увачавідкі ткуць
твае дзіцячыя абрысы.

Фатограф

Аляксею Ганчуку

На ровары пакінеш горад,
праскочыш пляжнае гало,
у лес уедзеш — сум і горыч
адстануць, як і не было.

Тут толькі полымца вавёркі,
рабіны водбліск агнявы
ды павуцінныя вясёлкі
ў расе кустоўя і травы.

Ты нават свечкі-сыраежкі
баішся колам патушыць
і спешышся — і рушыш пешкі,
каб даць нацешыцца душы.

Зварушыць вецер, нібы сшыткі,
лісцё на сцежцы, і вось ты
здымаеш сэрцам з іх адбіткі,
пакуль нацэліш аб’ектыў.

І на шляху назад, у горад,
дзе ўсё і бляклей, і грубей,
не смеюць больш ні сум, ні горыч
на ровар скокнуць да цябе.

***

Не пад тваёй рукой званок дзвярны
кіпіць… Тваю руку і ў сне пазнаю…
Для ўсіх астатніх сёння хата з краю,
хай там званкі грымяць або званы.

Ды дзверы — дзіўна! — свецяцца. Скрозь іх
у мой пакой заходзіць хто папала.
Я з кімсьці п’ю віно, гуляю ў кінг,
чытаю ліст, які ты не пісала.

Завітваюць знаёмыя і не:
сябры былыя, здрайцы, графаманы,
бяздомнікі, што маюць “маны-маны”
і спраў, як ты, не маюць да мяне.

Звіх набліжае кожны новы госць,
іх плойма навязала долю вязня.
“Вы хто такія? Вас я не заказваў!” —
крычу, хоць ведаю: без іх — шчэ горш…

Нарэшце днее. Ззяннем яснаты
развейваецца мроя. Час да працы.
Наросхрыст дзверы — і ўваходзіш ты,
нібы працяг начных галюцынацый.

***

Я ўведаў, што такое ад’язджаць
з радзімы: азначае — паміраць,
чапляцца за саломінкі бяссоння
і пеставаць надзею, што не сёння
твой міг расстання, што, нібы ад’езд,
адкласці можаш свой апошні хрэст…
Даў Бог, тут ёсць яшчэ каму чакаць,
і ёсць вяртацца цяга — ажываць!

Поделиться ссылкой:

Popularity: 1%