Анатоль БЕНЗЯРУК.
Фота Крысціны СЕМЯНЮК.
Улыбайся – и будет свет,
Улыбайся – уйдут печали.
Чтобы злые вокруг молчали,
Сделай сказочным свой Рассвет.
Улыбайся… Летят года,
Иногда лишь грусти украдкой.
Тот, кто станет твоей загадкой,
Будет рядом с тобой всегда.
Валерия Денищик.
– Не кажыце “сляпая”. Лепш – “невідушчая”. Другое слова – больш нейтральнае, някрыўднае. Хоць я не бачыла вачыма ніколі, але ж як “выглядаюць” словы – адчуваю…
Леры Дзянішчык – чатырнаццаць. Узрост, калі міжволі пачынаеш абвострана адчуваць рытм не толькі вершаў, але й імклівага жыцця, якое віруе навокал. Яго, на жаль, нельга пабачыць, аднак іншыя органы пачуццяў і падлеткавая філасофія, так бы мовіць, кампенсуюць адсутнасць зроку.
Пытанне:
– Ты пішаш вершы?
– Так, пішу. Яшчэ з маленства. Спачатку “кульгала” рыфма, зараз – лепш. Люблю Пушкіна. З яго ўсё і пачыналася… Але цяпер з вершамі – крызіс. Не пішацца…
О! Колькі ўжо разоў і ад масцітых паэтаў чуў гэтае “не пішацца” і скрушнае – пра крызіс ды застой, пра згубленыя Музу ды натхненне.
Пытанне:
– А вы сапраўды пісьменнік? Знакаміты?
– Лепш сказаць: даволі вядомы. Але цяпер з табою гавару як журналіст.
Яна выказала асцярожнасць і крышку цікаўнасці:
– Журналісты часам робяць балюча. І вам даводзілася так рабіць?
– Даводзілася. Аднак у нас з табой іншы выпадак. Ты любіш марыць?
Лера кіўнула і дадала:
– Я заўсёды мару. Думаю, мне яшчэ патрэбна сфарміравацца, стаць чалавекам.
– Ці лічыш сябе паэткай?
– Паэтка – гэта надта моцна для мяне. Я проста пішу вершы.
Хоць сярод іх трапляюцца ўжо даволі сталыя, калі не сказаць “дарослыя”:
Немного грусти на лице прочту.
Ну что вы так задумчиво
вздыхаете?
Ведь сами всё прекрасно
понимаете –
Я быту не отдам свою мечту.
Пацікавіўся, скуль дзяўчына родам, як вучыцца ёй у школе-інтэрнаце, і пачуў у адказ:
– Я нарадзілася ў Баранавічах, мама Іна Валер’еўна – повар, тата Віктар Міхайлавіч – ваенны, маю яшчэ малодшых сястру і брата – Іру і Мішу. У Жабінцы – з першага класа. Зараз – у восьмым. Вучуся ў асноўным на дзявяткі. Тут усе настаўнікі і выхавальнікі класныя! Асабліва тыя, што выкладаюць любімыя мае прадметы: матэматыку – Тамара Аляксандраўна Таўрэль, фізіку – Людміла Мікалаеўна Клімук ды мовы: рускую – Людміла Уладзіміраўна Кірылава, беларускую Святлана Мікалаеўна Грэтчанка і нямецкую – Аксана Мікалаеўна Уласюк.
Дарэчы, менавіта па замежнай мове Валерыя мае найбольшы поспех на раённым узроўні – дыплом
І ступені, заваяваны летась. Акрамя таго, пад кіраўніцтвам Аксаны Уласюк дзейнічае тэатр “Глорыя”, у якім выступае і Лера Дзянішчык. Найчасцей у ролях другога плана.
– А чаму ж не ў галоўных?
– Навошта мне галоўныя, калі ёсць другарадныя?! Не люблю выскокваць, – бойка пярэчыць дзяўчына. Амаль як яшчэ ў адным са сваіх вершаў:
Не хочу тонуть в фонтане
Недостойных перспектив.
Не хочу искать в стакане
Свой невзрачный детектив.
Не хочу вариться в бочке
С недоваренным котом.
Не хочу зачахнуть в точке
Под названием “Потом”.
Не хочу казаться глупой
И рыдать по пустякам.
Не хочу давать свободу
Беспокойным кулакам.
На здымку: навучэнка Жабінкаўскай школы-інтэрната Валерыя ДЗЯНІШЧЫК.
Поделиться ссылкой:
Popularity: 1%
