Day: 18/10/2022

Сначала рассмотрим, как назначается пособие на детей до 3 лет.
Пособие по уходу за ребёнком в возрасте до 3 лет в размере 45 процентов среднемесячной заработной платы назначается только на ребёнка-инвалида. Если в семье воспитываются другие дети в возрасте до 3 лет, пособие на них назначается в общеустановленных размерах: на первого ребёнка — 35 процентов среднемесячной зарплаты; на второго и последующих детей — 40 процентов среднемесячной зарплаты.
Если в семье воспитывается двойня (первые дети в семье) и одному из детей в возрасте до 3 лет установлена инвалидность, размер пособия по уходу за ребёнком в возрасте до 3 лет на ребёнка-инвалида составит 45 процентов, на другого ребёнка — 35 процентов среднемесячной зарплаты.
Пример. Назначаем пособие по уходу за ребёнком в возрасте до трёх лет на ребёнка-инвалида.
Работнице по месту основной работы выплачивалось пособие по уходу за ребёнком в возрасте до трёх лет на двойню (дата рождения — 19 января 2019-го) в размере 35 и 40 процентов среднемесячной зарплаты. Одному ребёнку 4 ноября 2021 года установлена инвалидность и определена первая степень утраты здоровья.
20 января 2022-го работница приступила к работе на 0,5 ставки и представила в комиссию по назначению пособий удостоверение инвалида на ребёнка. В приведённой ситуации пособие на ребёнка-инвалида полагается в размере 45 процентов среднемесячной зарплаты, а на второго ребёнка — 35 процентов среднемесячной зарплаты.
При назначении пособия на ребёнка-инвалида надо учесть два момента:
— ребёнку установлена инвалидность после назначения пособия уходу за ребёнком в возрасте до 3 лет;
— удостоверение представлено в течение 6 месяцев со дня установления ребёнку инвалидности.
Поэтому размер пособия увеличивается с 40 до 45 процентов среднемесячной зарплаты с 1 декабря 2021 года.
В комиссии по назначению пособий нанимателя работнице должны разъяснить, что с 20 января 2022 года она имеет право на пособие на детей старше трёх лет и за его назначением также надо обратиться с соответствующими документами.
Инна ВОРОНЧУК, начальник Жабинковского отдела ФСЗН

Popularity: 1%

Начал свой отсчёт осенне-зимний период 2022/2023 года. Включены системы отопления в жилых домах, в учреждениях и организациях Жабинки и района.
Напоминаем, что в период проведения отопительного сезона энергоснабжающие организации обязаны:
— обеспечить заданные гидравлические и температурные параметры у потребителей тепловой энергии. Их контроль осуществляется по показаниям приборов учёта тепловой энергии;
— оперативно производить ликвидацию возникающих аварий и инцидентов на оборудовании теплоисточников и в тепловых сетях.
В период проведения отопительного сезона организации, осуществляющие эксплуатацию жилищного фонда, обязаны:
— обеспечить приём претензий от населения о нарушениях в работе систем теплоснабжения, не обеспечивающих требуемую температуру в жилых помещениях;
— проверить обоснованность претензий, принять необходимые меры по устранению выявленных нарушений;
— обеспечить круглосуточный доступ персонала энергоснабжающей организации, органа госэнергогазнадзора на тепловые пункты, а также к транзитным трубопроводам, проходящим по подвалам зданий — для контроля режимов теплоснабжения;
— особое внимание уделять вопросам технического содержания приборов коммерческого учёта расхода тепла и принимать меры по предотвращению выхода их из строя в отопительный период;
— не допускать самовольных присоединений, снятия или рассверливания шайб, диафрагм и сопел, разбора (слива) сетевой воды из системы теплоснабжения, самовольного снятия пломб. Снятие пломб энергоснабжающей организации при подготовке или прохождении ОЗП производится только представителями данной организации.
Владимир ДАНИЛЮК, старший инспектор Жабинковской районной энергогазинспекции филиала Госэнергогазнадзора по Брестской области

Popularity: 1%

Осень — работ восемь. Добавилось дел и спасателям, ведь с наступлением холодов увеличивается риск возникновения пожаров, особенно в домах с печным отоплением. Профилактическая работа с домовладельцами — один из способов свести к минимуму количество таких ситуаций.
В субботу 8 октября представители областного управления МЧС, районного отдела по чрезвычайным ситуациям, а также Жабинковского сельсовета, РОВД и Белорусского добровольного пожарного общества посетили более сотни домовладений граждан в Жабинковском сельсовете. Под особым контролем — одинокопроживающие, пожилые, многодетные семьи и люди, ведущие асоциальный образ жизни.
В домах спасатели обращали внимание на состояние печей и исправности дымоходов, напоминали хозяевам, как не создать пожароопасную ситуацию при их использовании. Печи нельзя перекаливать, оставлять без присмотра, складировать на них и в непосредственной близости горючие вещества и материалы. Обязательно необходимо прибить металлический предтопочный лист размером 50х70 см. Работники МЧС проверяли наличие и исправность автономных пожарных извещателей, способных вовремя предупредить беду. Представители БДПО установили в ряде домов пожарные извещатели и напомнили, как поддерживать их в исправном состоянии.
На рейд спасателей жители сельсовета реагировали по-разному. Одни с радостью приглашали в протопленные идеально убранные дома, показывали сверкающие белизной печи, делились нехитрыми деревенскими новостями, бойко рассказывали, как меняли вышедшую из строя батарейку в АПИ.
— Вот этот АПИ умный какой — отучил зятя в доме курить, — пошутила одна из жительниц Больших Яковчиц. — Он же так пищит — что хоть из дома беги. Зато теперь не ругаемся с зятем из-за папирос. Да и соседке нашей пожарный извещатель помог — в огороде зелье рвала, а картошку на плиту поставила, да и забыла. Вода выкипела, АПИ как запищит! Прибежала — вся кухня в дыму, чуть беды не наделала.
— Ну, а как спасателям звонить, помните?
— А как же: 101 или 112.
В одном из домовладений рейдовая бригада обнаружила безработного хозяина, который с утра находился “под градусом”. Повод — день рождения. В доме — антисанитария, кругом окурки и мусор, розетки в сомнительном состоянии. Начальник Жабинковского РОЧС Олег БУТРИМ отмечает, что в этом доме состояние печей вызывало тревогу — дым шёл через щели. Хозяева отремонтировали печь. Теперь очередная проблема — курение родителей в постели… Возле печей — свалка тряпья. Тут и до беды недалеко. В семье растёт сын-подросток. Совсем недавно семья состояла в СОП. Видимо, заинтересованным службам снова необходимо заняться этой семьёй вплотную.
Подводя итоги совместного рейда, начальник сектора взаимодействия с общественностью центра безопасности жизнедеятельности и взаимодействия с общественностью Брестского областного управления МЧС Беларуси Татьяна КОМАРЧУК отметила:
— Посещая домовладения в сельсовете, мы постарались донести хозяевам важную истину: безопасное проживание — в их руках. Правил содержания печей в противопожарном состоянии не так много, и следует их безукоризненно выполнять. Напомнили также владельцам о страшных последствиях дуэта «сигарета + алкоголь», правилах вызова спасателей по телефонным номерам 101 или 112, вручили наглядную обучающую продукцию профилактической направленности. Важно достучаться до каждого, провести разъяснительную работу и напомнить важные правила, которые помогут предупредить беду.
Во время рейда на Жабинковщине проводилась и республиканская акция «Молодёжь за
безопасность». В рамках её первого этапа под единым названием «112 добрых дел» волонтёры из отряда «Доброе Сердце» первой городской школы помогали устанавливать АПИ, наводили порядок во дворах, собирали опавшие яблоки, сложили дрова, вскопали грядки у одинокопроживающих пенсионеров и инвалидов.
Светлана БЕЛЯК
Фото автора

Popularity: 1%

Особо тёплым словом хочется вспомнить настоятеля Мыщицкого (ныне Жабинковского) Свято-Покровского храма протоиерея Владимира ФИЛОСОФОВА (1892-1969). Священник пришёл на свет 130 лет назад, верой-правдой служил Богу и людям.

С юных лет он полюбил поэзию. Отцу Владимиру выпало жить в сложную эпоху. Об этом с болью в сердце он рассказывал в своих стихах:

К Тебе, о Боже, прибегаю
Своей усердною мольбой
Тебя на помощь призываю —
Умилосердись надо мной.
Я послан в грозное столетье
Земной свой подвиг совершать.
Раздоры, войны, лихолетье —
Как против бурь всех устоять?

Владимир Иосифович ФИЛОСОФОВ родился в Каменце 15(28) июля 1892 года, когда праздновался день святого Владимира — крестителя Руси. В 1910 году юноша окончил учительскую семинарию и до начала Первой мировой войны учительствовал. Был в беженцах в России, откуда спустя пять лет вернулся на малую родину. Здесь Владимир заболел тифом и больше месяца лечился в Брестской больнице. Стал членом и секретарём сельхозкооператива, а затем служил в суде.
Уже тогда душа его стремилась к Богу. Не имея духовного образования, начал активно заниматься самообразованием. По рекомендации Каменецкого благочинного Константина юноша стал готовиться к сдаче экзамена на священника.
9 мая 1923 года епископ Полесский Александр рукоположил отца Владимира во священника, назначив настоятелем Свято-Покровской церкви в деревне Прилуки Брестского повета. Но уже 19 октября Философов по прошению переводится в Спасо–Преображенский храм в селе Тростяница, где прослужил около пяти лет. Примерно к этому времени относится его стихотворение, в котором чувствуются боль и переживание за положение церкви:

Под куполом неба лазурно-глубоким,
На холмике храм деревянный стоит.
Не крашен. Не блещет.
Как страж одинокий
Печально крестами он в небо глядит.
Давно в нём не слышно
святых песнопений,
К нему не стремится людская волна.
Развеялся запах кадильных курений,
Раздумья и грусти полна тишина.

Следующим местом служения отца Владимира стала Свято-Николаевская церковь в селе Вежное на Пружанщине. Этой церкви требовался ремонт, который выполнили прихожане под руководством настоятеля. 7 июля 1930 года отремонтированный храм был освящён.
Далее в биографии отца Владимира возникает наш край, где он с 1933-го по 1939 год служил настоятелем Мыщицкого храма. В 1935 году Владимир Иосифович организовал крестный ход в Свято-Успенскую Почаевскую лавру. 6 июня, в праздник Вознесения Господня, паломники с иконами и хоругвями вышли от Брестского Свято-Симеоновского собора. Среди них были священники и диаконы, которые возглавили непрестанное пение. Как вспоминали современники, сперва было 250 человек, но в пути к ним присоединялись всё новые люди, в том числе из Жабинки. Настроение было радостное и торжественное. Крестный ход встречали местные жители и провожали за границы своих поселений. Отец Владимир прошёл весь путь пешком, подбадривая и вдохновляя людей.
В 1939 году, за несколько месяцев до начала Второй мировой войны, Владимир Философов был назначен Каменецким благочинным, получил приход Свято-Симеоновской церкви в местечке Каменец. В 1942 году возведён в сан протоиерея.
В послевоенные времена наступил непростой период для церквей. В 1950 году благочинного Владимира Философова заставляли убрать крест, установленный на месте сгоревшей в 1917-м Свято-Воскресенской церкви. В 1960-е годы были запрещены крестные ходы, колокольный звон, освящение полей. Храмы закрывались под разными предлогами и превращались в клубы, амбары, магазины, разрушались до основания. Отец Владимир скорбел душой, видя происходящее, и не молчал, посылая письма в различные инстанции.
Священник мирно отошёл к Господу 6 декабря 1969 года.

Анатолий БЕНЗЕРУК

Popularity: 1%

Не намі падлічана, што Пакровам Прасвятой Багародзіцы прысвечана безліч храмаў. Па колькасці яны саступаюць толькі цэрквам, названым у гонар Мікалая Цудатворца.
І Жабінкаўшчына не стала выключэннем у гэтай статыстыцы: мы маем два Свята-Мікалаеўскія храмы (у Азятах і Вялікіх Сяхновічах) ды два Пакроўскія (у райцэнтры і вёсцы Арэпічы), якія 15 гадоў таму былі ўнесены ў Спіс гісторыка-культурных каштоўнасцей Рэспублікі Беларусь. Цяпер яны знаходзяцца пад аховай не толькі Пакроваў Божай Маці, але і дзяржавы.
Храм у Жабінцы (колішніх Мышчыцах) узнік даўно. Ён існаваў ужо ў XVII стагоддзі. Не толькі мясцовы люд, але і ранейшыя дакументы звалі храм Мышчыцкім (па імені сяла) ці Непакойчыцкім, бо месціўся ў маёнтку Непакойчыцы. Сто гадоў таму нават існаваў тапонім Мышчыцы-Пакроўскія, каб адрозніваць іх ад Мышчыцаў-Успенскіх (сённяшніх Мышчыцаў у Ленінскім сельсавеце), дзе таксама месцілася царква, якая бясследна знікла напрыканцы ХІХ стагоддзя. Той блакітны храм на заходнім ускрайку Жабінкі (паблізу цукровага завода) паўстаў восенню 1885 года і з’яўляецца зараз цэнтрам Жабінкаўскага дабрачыння.
А вось царква ў Арэпічах была пабудавана ў 1721 годзе. Такім чынам, летась ёй споўнілася трыста гадоў. Мабыць, не кожны таксама ведае, што хоць Арэпіцкі Свята-Пакроўскі храм і знаходзіцца на Жабінкаўшчыне ды ўваходзіць у склад нашага дабрачыння, але з’яўляецца прыпісным да прыходу храма Раства Прасвятой Багародзіцы ў вёсцы Індычы Камянецкага раёна. Відаць, нездарма абедзве царквы шчыльна звязаны з імем Прасвятой Дзевы Марыі.

Гістарычная падзея, якая стала асновай гэтага паважанага свята, адбылася 1120 гадоў назад пры візантыйскім імператары Льве Філосафе. У 902 (па іншых крыніцах у 210-м) годзе Кан-станцінопалю пагражала вялікая небяспека. Горад трапіў у асаду мусульман. Тады святая Дзева Марыя ды яе Пакровы і ўратавалі візантыйскую сталіцу ад бяды, знішчэння і ганьбы.
Гэта адбылося ў нядзелю 1 кастрычніка па старым стылі (або 14-га паводле сённяшняга календара). У тую трывожную ноч, калі пад сценамі Царграда, як яшчэ называлі Канстанцінопаль, стаялі захопнікі, у Влахернскім храме ішла ўсяночная. Царква была перапоўнена людзьмі, якія ўзносілі малітвы з просьбамі пра выратаванне. Сярод вернікаў знаходзіўся і юродзівы Андрэй. Па паходжанні ён быў са славянскага племені, яшчэ ў юнацтве трапіў у палон і быў прададзены ў Канстанцінопалі ў рабства. Андрэю, які вызначаўся сваёй верай, было суджана стаць сведкам сапраўднага цуда.
А чацвёртай гадзіне ночы юродзівы падняў вочы да неба і раптам убачыў асветленую нябесным святлом Багародзіцу, якая ішла па паветры ў акружэнні Анёлаў і суправаджэнні святых Іаана Хрысціцеля ды Іаана Багаслова. Гэта быў добры знак, што Канстанцінопаль пад аховай Божай Маці і яе Пакроваў. У выніку мусульмане сапраўды не здолелі перамагчы візантыйцаў, на чыім баку былі не толькі зброя, але і нябесная заступніца.
Пакровы Прасвятой Багародзіцы (альбо Трэцяя Прачыстая) — свята, якое адзначаюць пераважна на ўсходнеславянскіх землях. У Беларускай праваслаўнай царкве яно завецца адным з Вялікіх святаў. Пры гэтым богаслужэнне на Пакровы шмат у чым адпавядае Багародзічным двунадзясятым святам, хаця самі Пакровы і не адносяцца да іх ліку.
Яшчэ з часоў старажытнай Русі гэты адметны дзень шырока адзначалі не толькі ў храмах, але і ў сялянскім побыце, прынамсі, Пакровы сімвалізавалі заканчэнне напружанай працы ў полі, а таму было надзвычай папулярна ладзіць у гэткі перыяд вяселлі. Такога звычаю нярэдка прытрымліваюцца і ў нашыя часы.

Анатоль БЕНЗЯРУК

На здымках: храмы,прысвечаныя Пакровам Божай Маці, у Жабінцы і Арэпічах.

Popularity: 1%

Што ні дзень — кожны асаблівы. Аднак і сярод іх вылучаюцца самыя-самыя святочныя, нездарма іх завуць юбілейнымі. Паўвека таму стварылі сям’ю жабінкаўцы Генадзь Фядотавіч і Галіна Іванаўна ТУРЫЦЫНЫ.
Яны нарадзіліся далёка адзін ад аднаго, а сустрэліся ў Беларусі, каб жыць разам у радасці, дзяліць на дваіх любыя складанасці і доўга вандраваць шчасліва па жыцці.

І

Жаданне падарожнічаць прыйшло да Генадзя Турыцына ў маленстве. Ён — з тых, каго завуць “пасляваеннымі падранкамі”. Як спынілася ліхалецце, са свайго паходу вярнуўся бацька. Фядот Паўлавіч параненым трапіў у палон, зведаў многія здзекі. Самым яркім момантам у нядоўгім жыцці лічыў дзень вызвалення. Палонных чырвонаармейцаў канваіры пагрузілі на баржу, мабыць, знішчыць хацелі, ды пакідалі зброю за борт, як пабачылі, што набліжаецца амерыканскі карабель.
— Я ж худзенькі быў, як шчэпка, арганізму і хлебнай крошкі хапала, каб трымацца за жыццё, — гаварыў Фядот. — А яшчэ выжыў, бо ў хаце чакала вялікая сям’я.
Хутка жонка Наталля падаравала яму наймалодшае, шостае, дзіця — сына Генадзя. А потым таты не стала. Вайна ўсё ж дагнала — пакінула пасля сябе невылечныя раны ды сухоты, і мужчынскія справы ляглі на плечы ўдавы ды сірот: Ніны і Дусі, Юлі і Паліны, Валодзі ды Генкі.
Жылі яны ў Башкірыі, у вёсцы Мацвееўка. Вандраваць Генадзь пачаў яшчэ са школы: першыя чатыры класы адвучыўся ў роднай вёсцы, да 8-га штодня хадзіў за 7 км у сяло Есаул, а заканчваў дзесяцігодку за 15 кіламетраў, у Труне. Родныя, хоць і было вельмі цяжка, далі хлопцу адукацыю. З гонарам вяртаўся ён дамоў з атэстатам, бо адзіны на ўсю Мацвееўку скончыў сярэднюю школу, стаў самым пісьменным у сяле.
У 1961-м многія мацвееўскія мужыкі-механізатары паехалі на цаліну. Выбралася ў Казахстан і маці. Атрымаўшы адукацыю, сын таксама да яе паехаў, ды раптам атрымаў ліст з дому. Пісала сястра Юлія: “У нас настаўнікаў не хапае, ты ж, Гена, пісьменны — школу закончыў, вяртайся”.
Гэтак за дзень да свайго 17-годдзя Генадзь Турыцын атрымаў на рукі загад з пячаткай і подпісам, а ў ім чорным па белым: быць табе, хлопча, настаўнікам арыфметыкі ў школе ў пасёлку Верх! Гэтак хударлявы юнак трапіў у “мядзведжы кут”, бо ў тым Версе вяршыняй жыцця было месца ў бараку, дарослыя працавалі ў леспрамгасе, а дзеці і блізка не зналі, што такое дысцыпліна і парадак. Аўтарытэт малады настаўнік зарабіў турызмам, сваім прыкладам, як Антон Макаранка.
— Дзяцінства маё прайшло ў цудоўных мясцінах, на беразе рэчак Кутмас і Цюльгус. У іх чыстай вадзе вадзіліся харыусы. Дно было празрыстае, як шкло чыстае. І наваколлі былі казачныя. Потым па гэтых разведаных мясцінах неаднойчы вадзіў дзяцей, — успамінае знаны турыст Турыцын.

ІІ

На тры гады і тры дні ад цывільнага жыцця яго адарвала армія. Давялося будаваць сакрэтныя аб’екты, асвоіць спецыяльнасць зваршчыка, жыць у намётах нават узімку. Гэта моцна загартавала.
Вяртаўся Генадзь ужо да маці ў Казахстан. Калі ў мясцовым райкаме партыі даведаліся, што ён адукаваны, у школе працаваў, у войску адслужыў, дык адразу накіравалі ў райцэнтр Ясіль, дзе месцілася ПТВ будаўнікоў. А насамрэч — гэта была сапраўдная Рэспубліка ШКІД з так званымі цяжкімі дзецьмі.

Нават пасаду далі гучную ПомПоКуВоР — памочнік па культурна-выхаваўчай рабоце. Але ж у ПТВ ні пасада, ні турызм не спрацавалі, і з наступнага навучальнага года настаўнік перайшоў у сярэднюю школу, дзе выкладаў матэматыку і стаў класным кіраўніком сапраўды непаўторнага 6 “Б”. Не адразу ўсё склалася. І тут патрабавалася змагацца за дысцыпліну. Самых зацятых, хуліганістых у студзені 1970-га Генадзь Фядотавіч узяў у паход. Гэтак нарадзіўся турклуб “Брыганціна”.
— Трэба было бачыць, як змяніліся дзеці! — успамінае суразмоўца. — Хлопчыкі, якія раней на злом галавы беглі з урокаў, цяпер затрымліваліся ў школе, сталі лепш вучыцца і марыць пра наступныя падарожжы. А летам зарабілі грошы на сур’ёзны паход і рушылі ў Башкірыю і Пермскі край.
Многія дзеці, як і іх настаўнік, паходзілі з тых мясцін. Шмат адбывалася цікавага.
— Быў выпадак: скончыўся ў нас хлеб, — прыгадвае Турыцын. — Даю компас і стаўлю задачу: за тры кі-ламетры — башкірскае сяло. Мае юныя турысты пайшлі і вярнуліся ні з чым, бо магазін аказаўся зачынены. Але ж мясцовыя пацікавіліся, скуль яны, што хочуць? І вечарам падыходзіць да кастра башкір. Ён зірнуў на аднаго, вітаецца: “Добры дзень, Ганішчаў-малай (гэта значыць, сын Ганішчава)”. А другому кажа: “Добры дзень, Макараў-малай”. І да мяне: “І вам добры дзень, Фядота Паўлавіча-малай”. Відаць, мы так былі падобны на сваіх бацькоў, што ён нас усіх адразу пазнаў. Госць з кожным павітаўся і дадаў: “А я пасля вайны ў Мацвееўцы кароў пас, вельмі сябраваў з вашымі бацькамі. Жыў бедна, яны мне дапамагалі. Я чуў, у вас хлеба няма. Дык я вам хлеба, мяса, іншага шмат прывёз. Сталуйцеся”. Так жылі пасля вайны, адзін другому дапамагалі і не зважалі, якога ты роду-племені — галоўнае, каб быў чалавекам харошым…

ІІІ

У хуткім часе біяграфія Генадзя Фядотавіча зноў зрабіла моцны паварот, можна сказаць, лёсавырашальны. Прага да падарожжаў на гэты раз паклікала на Урал, а затым у Беларусь. Вядома, са школы адпускаць не хацелі, бо ў яго шмат чаго атрымлівалася. Ён любіў і паважаў дзяцей, і тыя плацілі падобнай манетай. Аднак даведаўся, што ў Магілёве ідзе ўсесаюзны набор у школу транспартнай міліцыі. Захацелася перамен у жыцці.
Першае, што ўразіла, калі ехаў у Беларусь, — гэта пявучы говар мясцовых жанчын, які пачуў у цягніку. Хутка пазнаёміўся з магілёўскімі турыстамі. Як гаворыцца, рыбак рыбака… І дабіўся, каб кожную сераду яго адпускалі на курсы падрыхтоўкі інструктараў па турызме.
У Магілёве Генадзь сустрэў і сваё каханне. Галінка спадабалася адразу: вочкі карыя, уся такая гожая, гаваркая. Яна стаяла ў… гумовых чобатах ды хустачцы і ўсміхалася. Дзяўчыне ён таксама прыйшоўся даспадобы, хоць і падаўся спачатку надта суровым ды старым. Пачалі сустракацца. Але ж служба бывае разлучніцай. Вясной 1972 года, калі ў Маскву прыязджаў амерыканскі прэзідэнт Ніксан, давялося Генадзю Турыцыну ехаць у сталіцу на ўзмацненне. А як вярнуўся, не застаў дзяўчыну ў Магілёве.
— Дзе дзелася? — па-дзелавому спытаў у сябровак.
— Паехала працаваць дамоў у Іва-цэвіцкі раён.
Маладзён кінуўся наўздагон і ўжо ўвечары завітаў да сваёй Галіны. Яна і цяпер смяецца:
— У мяне хапала кавалераў, ды прыехаў міліцыянер і ўсіх жаніхоў разагнаў. А потым яшчэ лісты пісаў. Дасюль у хаце ляжаць. Такую цёплую і шчырую памяць заўсёды берагчы трэба.
Распісаліся 15 кастрычніка 1972 года ў сельсавеце. Малады быў у форме, маладая пайшла пад вянец таксама ў простым строі. Ніякіх сённяшніх пышных убораў і блізка не было. Аднак ці ў адзежы галоўнае? Бывае, і простай сукенкі хапае, каб паўвека ісці рука аб руку па жыцці.
Першым месцам службы для Турыцына стаў Пермскі край. Туды і жонку перавёз, там і першаніца Ірына нарадзілася. Затым на свет прыйшоў і сын Валодзя.
Малады міліцыянер нават паспеў вызначыцца пад Новы 1974 год, калі затрымаў гвалтаўніка і атрымаў па-дзяку, падпісаную самім міністрам Шчолакавым.

IV

Пасля заканчэння міліцэйскай службы Генадзь Турыцын прысвяціў сябе будаўнічай прафесіі. Давялося папрацаваць нават з будучым Героем Беларусі Пятром Пракаповічам.
А сорак пяць гадоў назад у жыцці Турыцыных з’явілася Жабінка. Якар свайго сямейнага карабля яны кінулі на самым беразе Мухаўца, на вуліцы Рачной.
Гаспадар сям’і меў ужо шмат ведаў, вопыту, дый энергія біла праз край. Хацелася быць патрэбным, і ў адзін прыгожы дзень зноў паклікала школа. Тагачасная загадчык райана Ніна Парфянюк узяла Генадзя Фядотавіча настаўнікам працы ў СШ № 1, а яшчэ прапанавала весці турыстычны гурток у Доме піянераў. Ён і цяпер — вядомы не толькі ў Жабінцы, але і іншых мясцінах турыст.
І ўвесь гэты час побач з ім — верная спадарожніца Галіна Іванаўна. Яна прысвяціла сябе культуры, шмат часу ўзначальвала Жабінкаўскі ГДК. І нават цяпер не можа развітацца з песняй, асабліва духоўнай, бо кіруе хорам у старажытным Свята-Мікіцкім храме.
Свой прычал яны знайшлі ў доме ля ракі, куды прыязджаюць госці з розных краёў. Але самыя чаканыя — дачка і тры ўнучкі. Найстарэйшая Хрысціна адначасова вучыцца на правазнаўцу і працуе ў гэтай сферы. Ніна таксама асвойвае законы краіны ў “пушкінскім” універсітэце, а яе сястра Сафія — пакуль ліцэістка.
Сёння на сямейным календары Генадзя Фядотавіча і Галіны Іванаўны сапраўды чырвоны дзень. На ім зіхаціць залаты юбілей, які Турыцыны сустракаюць у атачэнні родных і блізкіх у Жабінкаўскім загсе.
У прыгожае свята — ад світання да змяркання — усе самыя лепшыя словы адрасуюцца залатой пары. Мабыць, нездарма гэты год урадлівы. Багатая восень кожнаму дарунак прыносіць: аднаму даўгалецце, другому пачуццяў суквецце, трэцяму чароўны яблык на талерачцы, здольны выконваць ўсялякія пажаданні.
Сённяшнія юбіляры ўсё гэта маюць і іншым мець жадаюць.
Анатоль БЕНЗЯРУК
Фота аўтара

Popularity: 1%

Popularity: 1%

Popularity: 1%