Popularity: 1%
Day: 14/05/2019
Парадак у “Шалашы”
За чатыры кіламетры ад вёскі Старое Сяло знаходзіцца помнік “Шалаш” байцам партызанскага атрада імя Чарнака. На гэтым месцы знайшлі апошні зямны прытулак партызаны Старасельскага атрада, які быў створаны ў першыя дні Вялікай Айчыннай вайны. Спачатку білі ворага 60 мсціўцаў, а ў сакавіку 1944 года іх налічвалася ўжо каля 600 чалавек. Партызаны правялі 27 баявых аперацый, пусцілі пад адхон 13 эшалонаў з жывой сілай і тэхнікай ворага, ладзілі дыверсіі, грамілі нямецкія гарнізоны ў вёсках Вялікарыта, Макраны, Навасёлкі, Азяты, Ракітніца, Чарняны, Старое Сяло і іншых.
У 1969 годзе на месцы пахавання партызан быў устаноўлены помнік у выглядзе шалаша, а побач — шыльда з імёнамі загінулых.
Сюды не зарастае народная сцяжынка, бо жыве памяць у сэрцах нашчадкаў. Вось і ў апошнія красавіцкія дні тут з’явіўся працоўны дэсант, каб навесці належны парадак. Шчыра і дружна папрацавалі тут старшыня Жабінкаўскага раённага Савета дэпутатаў Анатоль Шалтанюк, старшыня раённага аб’яднання прафсаюзаў Ніна Калыбская, дырэктар КУШВП ЖКГ “Жабінкаўская ЖКГ” Павел Заграй, начальнік раённай інспекцыі прыродных рэсурсаў і аховы навакольнага асяроддзя Сяргей Шык, старшыня Ленінскага сельвыканкама Мікалай Лугаўскі, кіраўнік Жабінкаўскага раёна электрасетак Дзяніс Шышчыц і іншыя неабыякавыя.
Валерыя МАРКОЎСКАЯ, першы сакратар РК “БРСМ”.
Popularity: 1%
За кавалачак сыру — у канцлагер
Веры Аляксандраўне Гарошка з вёскі Свішчы ідзе 94-ы год. На яе долю выпала нямала выпрабаванняў. Аднак яна не скардзіцца на цяжкасці, радуецца гасцям, што не абмінаюць яе хату, дзеліцца ўспамінамі. Самыя яркія, вядома, з яе маладосці. На жаль, шчаслівы час летуценняў і юнацтва бязлітасна абпаліла вайна…
…У сям’і, акрамя Верачкі, падрасталі Уладзімір, Дзмітрый, Марыя і Іван.
Дзеці з малога прызвычайваліся да сялянскай працы — даглядалі карову, свіней, птушку. Гэтак жа дружна яны спяшаліся ў мясцовую школку. Няхай і была яна толькі чатырохкласнай, на польскай мове, аднак дзеці прагнулі да ведаў, асабліва Верачка. Маці хацела, каб дачка далей вучылася, аднак у родных Свішчах іншай школы не было, таму Вера ўпотай чытала кніжкі і вучылася па іх сама.
А потым усё рэзка памянялася. Першы дзень вайны запомніўся вяскоўцам палаючым зарывам над Брэстам і нечаканым нашэсцем немцаў на веласіпедах. Яны амаль увесь дзень дружнымі калонамі спяшаліся па галоўнай вуліцы, гергеталі нешта незразумелае. Аднак нікога пакуль не чапалі. Пра фашысцкія зверствы жыхары вёскі даведаліся крыху пазней.
…Веры ішоў 16-ы год. Яе і старэйшага на год брата Міцю фашысты пад канвоем укінулі ў эшалон. Падлеткі яшчэ не ведалі, што іх накіроўваюць на прымусовыя работы ў Германію. Дома засталіся малодшыя Марыйка і Ванечка. Іх не ўзялі — надта малыя.
Вера і Міця трапілі ў вялізны маёнтак. Там ужо працавалі пад пільным наглядам баўэра некалькі дзясяткаў палонных палякаў і рускіх. Дзяўчыне “дасталася” паляводства, брат трапіў у суседняе мястэчка — на канюшню.
— Ой, дыточкы, і буракы палолы, картоплі выбыралы, брукву чыстылы, — узгадвае час юнацтва вязень Вялікай Айчыннай. — Колы на кухню траплялы, то за шчасце было лышны акраец хліба з’істы…
Вочы Веры Аляксандраўны напаўняюцца слязьмі — узгадваць тое цяжка, дый забыць немагчыма. Кармілі дзяўчат не ахці як — пару бульбінак, акраец хлеба і кавалачак масла, “чорна кава” — на сняданне. У абед — суп з бручкі з некалькімі крупінкамі. З такім кармленнем з голаду не падалі, але і сытымі не былі.
Адзіная радасць — сустрэча з братам Міцькам! Часам выпадала з ім бачыцца. Абдымаліся, плакалі ўпотай, пра бацькоў і вызваленне гаварылі. Неаднойчы Міця ёй прызнаваўся, што не можа больш трываць, збегчы хоча, Верачку клікаў. А тая ўпіралася: баялася гневу гаспадара, дый калі дзе праз раку шлях да радзімы праляжа — не пераплыве… Верылі абое, што нарэшце гэта ўсё скончыцца, што зноў убачаць сваіх родных, пройдуць басанож па нагрэтай сонцам сцяжынцы, сядуць на ганку бацькоўскай хаты, зацягнуць любімыя песні… Верылі і чакалі.
Час ішоў. Восень лета падганяла, пасля зімы ўсё жывое будзіла вясна. Веру, як руплівіцу, гаспадар перавёў на масла-сырны завод. Дзяўчына і тут спраўлялася лоўка і спрытна.
Аднойчы не стрымалася — абрэзаныя кавалачкі сыру схавала ў спадніцу. Сама не з’ела, пачаставала ласункам брата. Адзін, другі раз удалося. А на трэці — папалася, як тая мышка ў пастку на сыр. Гаспадар хацеў яе застрэліць, нават зброю наставіў. Праўда, вырашыў, што за такое злачынства — крадзеж — лёгкая смерць ад кулі надта простая для беларускай дзяўчыны. Яна трапіла ў канцлагер пад Кёнігсбергам. Яшчэ доўга ў хаце захоўваўся фотаздымак вязня ў турэмнай робе пад нумарам. Тая фотакартка даўно згубілася, аднак нумар, выпалены на целе, застаўся на ўсё Верына жыццё як напамін аб жыцці ў канцлагеры.
…Хто ведае, магчыма, падзяліла б дзяўчына са шматпакутнай беларускай зямлі лёс шматлікіх гаротнікаў, якія апошняе, што бачылі ў сваім жыцці, — нары і калючы дрот?.. Але яна, любіміца лёсу, выжыла: у канцлагер уварваліся вызваліцелі, і ўсе, хто мог, пакінулі гэтае смяротнае месца.
Пачаўся доўгачаканы шлях на Радзіму. Здавалася б, вось яна, побач, рукой падаць, і сніцца штоноч мілая вёсачка. Ды зноў расчараванне — Верачка моцна захварэла. Меркавала, што гэта брушны тыф. Ужо ў думках развітвалася з роднымі, бо ад спазмаў болю ў жываце губляла прытомнасць.
Асабліва балюча і прыкра было ёй развітвацца з доўгай касой — не давала коратка сябе стрыгчы, пад машынку. Ёй было сорамна знаходзіцца ў бараку для тыфозных абсалютна лысай. Каса — дзявочая краса, што тут папішаш…
Лекаў амаль не было. Што яе паставіла на ногі: клопаты ўрача, жаданне пабачыць бацькоў ці проста малады арганізм пераадолеў хваробу, але Вера акрыяла і стала папраўляцца.
Здавалася б, можна ехаць дадому. Ды лёс падрыхтаваў дзяўчыне чарговы іспыт — яе адправілі ў санітарным эшалоне на Далёкі Усход. Ёй давялося мыць раненых, бінтаваць іх, мыць бялізну — была санітаркай і прачкай.
І толькі 20 лютага 1946 года Вера вярнулася нарэшце дадому. Як яна рада была нарэшце абняць родных! Слёзы радасці цяклі з вачэй, і нельга было іх супыніць.
Вярнуўся дадому і брат Міця. Ён, як даведаўся, што сястру з-за сырнага пачастунка кінулі ў канц-лагер, зразумеў, што яго больш нічога не трымае на Нямеччыне і ўцёк дадому. Ішоў па начах, тросся ад любога шораху — баяўся аблавы, аднак вярнуўся ў родныя Свішчы.
Яшчэ адна радасць чакала Веру — вярнуўся з палону і Іван Гарошка, хлопец з суседняй вёскі. На яго нераўнадушна паглядала яшчэ дзяўчынаю. У 1948 годзе яны пабраліся шлюбам, нарадзілі чацвёра дзетак: сыноў Сяргея, Мікалая і Васіля і дачку Надзейку. Цяпер у Веры Аляксандраўны пяць унучак, два ўнукі і сем праўнукаў. З Іванам усё жыццё працавалі ў калгасе, адтуль і на заслужаны адпачынак пайшлі.
…І ў свае 93 з “хвосцікам” Вера Аляксандраўна Гарошка трымаецца малайцом, па-гаспадарску паглядае ў акенца, лашчыць ката і чакае гасцей — дзяцей і ўнукаў.
Popularity: 1%
Апошняе аддзяленне
Анатоль БЕНЗЯРУК. Фота Святланы КІСЛАЙ.
Цяпер толькі старыя фотаздымкі, сабраныя бібліятэкарамі на выставе “Памяць вогненных гадоў” у ГДК, нагадваюць пра часы, калі парад пераможцаў збіраў сотні былых ветэранаў.
Многія памятаюць тыя часы, калі яркае майскае сонца зіхацела на баявых і юбілейных медалях, а яны, героі, хоць і пасівелыя, ды яшчэ жвавыя, усмешлівыя ішлі доўгай калонай на святочную ўрачыстасць. Некалі з іх можна было скласці цэлы полк. Затым — батальён… роту… узвод… Зараз у страі жыцця — апошняе аддзяленне.
ТАК, ЗАСТАЛОСЯ ЎСЯГО васьмёра жабінкаўцаў — непасрэдных удзельнікаў баявых дзеянняў часоў Другой сусветнай вайны. Назавем іх пайменна.
Найстарэйшы, Казімір Іосіфавіч ЦЕРПІЛОЎСКІ з Лясотаў, у красавіку адзначыў сваё 96-годдзе. У вайну ён быў шарагоўцам Войска Польскага, якое разам з Чырвонай Арміяй ачышчала Еўропу ад карычневай чумы. Таму побач з савецкімі ўзнагародамі ветэран захоўвае і медалі Рэспублікі Польшча: “Грунвальд — Берлін. 1410–1945”, “За Варшаву”, “За Одру, Нісу, Балтыку” — у іх увесь яго баявы шлях.
Аднагодка Церпілоўскага Аляксей Філімонавіч ГУМЯНКА ўвесь век пражыў у Азятах. Было толькі адно значнае выключэнне — ваенны час, калі тэлефаніст 50-й гвардзейскай цяжкай гаўбічнай артылерыйскай брыгады дайшоў з баямі да самага Берліна. У нечым сімвалічна, што менавіта 9 мая 1945-га сувязіст-гвардзеец атрымаў медаль “За баявыя заслугі”.
Міхаіл Ісакавіч МІХАЙЛОЎСКІ з Барздзілаў у вайну таксама падтрымліваў надзейную сувязь паміж сваёй батарэяй і штабам. За тое ў пераможным маі быў уганараваны вельмі паважаным у арміі ордэнам Чырвонай Зоркі.
У няпоўныя 18 гадоў апрануў салдацкую гімнасцёрку жыхар Азятаў Ярас Пятровіч КАЗАЧЭНКА. Яму выдалася пабачыць ліхалецце і на Захадзе, і на Усходзе. Пасля пераможных салютаў, што абвясцілі канец у Вялікай Айчыннай вайне, для радавога Казачэнкі не скончыўся баявы паход. Яму давялося паўдзельнічаць і ў вайне з Японіяй на Далёкім Усходзе.
Яшчэ трое нашых ветэранаў змагаліся супраць акупантаў у тыле ворага. Гэта былая вольнанаёмная ў арміі Вера Аляксандраўна ГАРОШКА са Свішчоў і партызаны: стараселец Іван Аляксандравіч АЛЕКСІЕВІЧ, Арсеній Васільевіч ЖУК з Вялікіх Якаўчыцаў і жыхарка Ракітніцы Валянціна Васільеўна ХМУРЭЦ.
Найперш у гонар колішніх удзельнікаў Вялікай Айчыннай, а таксама тых, хто працаваў у тыле, набліжаючы перамогу, альбо аказаўся пагнаным на прымусовыя работы ў Германію ці апынуўся ў нацысцкіх лагерах, гучалі словы падзякі на мітынгу 9 мая. На іх не скупіліся кіраўнік раёна Дзмітрый Гарадзецкі, старшыня раённай арганізацыі Беларускага саюза афіцэраў Сяргей Візнер, вучаніца трэцяй гарадской школы Варвара Папковіч. Асабліва пранікнёна прагучала песня “Гэта проста вайна” ў выкананні Ірыны Шчэрбін.
Асобна адзначым святочную канцэртную праграму, што ладзілася ў ГДК з нагоды вялікага свята. Амаль дзве гадзіны найлепшыя калектывы і выканаўцы Жабінкаўшчыны дэманстравалі сваё багатае, надзвычай разнастайнае мастацтва. У чарговы раз парадавалі сваёй творчасцю вядомыя далёка за межамі раёна калектывы “Каларыт” і “Каруначкі”, аркестр народных інструментаў Жабінкаўскай ДШМ і хор “Скарбніца”, ансамблі клуба цукровага завода і Вікторыі Міцковіч, эстрадны гурт “Аляксандр-парк” і мажарэткі Ірыны Паўлавай. Сапраўды ўпрыгожылі канцэрт госці з горада над Бугам — педагог-мастак пясочнай анімацыі Тамара Обысава з вучаніцамі Ульянай Мудрак і Златай Завадскай. Пад іх рукамі ажывалі карцінкі былой вайны, часы, калі ветэраны былі маладыя і ўзнімаліся ў бой за сваю і нашу свабоду.
На здымках: запамінальныя моманты святкавання 74-га Дня Перамогі ў Жабінцы.
Popularity: 1%
Дэпутат у акрузе
Дэпутат Палаты прадстаўнікоў Нацыянальнага сходу Рэспублікі Беларусь па Белавежскай выбарчай акрузе № 8 Жанна Стаціўка на мінулым тыдні сустрэлася са сваімі выбаршчыкамі на Жабінкаўшчыне. Жанна Уладзіміраўна правяла прыём грамадзян у райвыканкаме, потым выступіла перад працоўным калектывам раённай бальніцы, Крыўлянскага дзіцячага сада і рупліўцамі ААТ “Вазнясенскі”. Дэпутат цёпла павіншавала старшыню гаспадаркі Надзею Кандрацюк з перамогай у спаборніцтве сярод арганізацый АПК Брэстчыны па выніках работы за 2018 год.
Сярод лепшых — ААТ “Арэпічы”
Брэсцкі абласны аграпрамысловы саюз падвёў вынікі конкурсу на званне лепшага кіраўніка АПК Брэстчыны за 2018 год. Ушанаванне пераможцаў адбылося на базе ААТ “Бярозаўскі сыраробны камбінат”. Лідары былі вызначаны ў некалькіх намінацыях. Адзначылі таксама заслугі тых кіраўнікоў, якія вывелі на новы ўзровень далучаныя непаспяховыя сельгаспрадпрыемствы. Лепшым у гэтай катэгорыі быў прызнаны дырэктар ААТ “Арэпічы” нашага раёна Павел Шыдловіч. Віншуем Паўла Аляксандравіча і яго зладжаны калектыў з заслужанай перамогай!
Цукровы завод талентамі поўніцца
Фестываль “Планета талентаў” 3-4 мая сабраў у Мінску самых таленавітых прадстаўнікоў харчовай прамысловасці. Яго ўдзельнікаў аб’ядналі канцэрн “Белдзяржхарчпрам” і любоў да творчасці. Дарэчы, у гэтым годзе сапернічалі работнікі 30 найбуйнейшых прадпрыемстваў. Да музычнага спаборніцтва яны рыхтаваліся каля года, каб даказаць: умеюць здзіўляць не толькі “хлебам”, але і відовішчам. На грандыёзным шоу рэспубліканскага маштабу праявілі сябе і калектывы Жабінкаўскага цукровага завода — “Прысмакі”, “Раздолле” і “Разгуляй”, кіраўнікамі якіх з’яўляюцца Тамара Дзікая, Аляксандр Чарнушыч і Галіна Міцковіч. Тры творчыя каманды падрыхтавалі агульную яркую праграму пад назвай “Дарогамі перамог”. Яна ўразіла журы і прынесла ўзнагароду нашаму “салодкаму” прадпрыемству. Жабінкаўцы сталі пераможцамі ў намінацыі “Лепшы фальклорны ансамбль”.
“Не пакідайце дзяцей адных!”
Пад такой назвай сёння на Жабінкаўшчыне стартавала рэспубліканская прафілактычная акцыя, прымеркаваная да Міжнароднага Дня сям’і і Дня абароны дзяцей. Яе мэта — прыцягнуць увагу да праблемы дзіцячага свавольства з агнём і гібелі дзяцей на пажарах. Супрацоўнікі аддзела па надзвычайных сітуацыях наведаюцца ў дзіцячыя сады і ўстановы адукацыі, шматдзетныя сем’і, арганізуюць разнастайныя тэматычныя гульнёвыя мерапрыемствы. Запланавана таксама цікавая святочная сустрэча з дзецьмі ў гарадскім Доме культуры ды іншыя прыемныя сюрпрызы. Ініцыятыва пройдзе ў чатыры этапы і працягнецца да 1 чэрвеня.
Усе трое каратыстаў вярнуліся з перамогай
У Мінску адбыўся Міжнародны турнір па кёкусінкай каратэ “Кубак мужнасці”. На ім выдатна выступілі выхаванцы трэнера Віктара Журомскага з аграгарадка Ленінскі і Буснёў. Ганаровае другое месца заваяваў Эдуард Пратасюк, “бронзу” — Мікіта Лугаўскі і Уладзіслава Мікуц. Юныя спартсмены атрымалі ад арганізатараў кубкі, каштоўныя прызы і масу прыемных уражанняў.
Маладзёжка ў Магілёве
Май наша маладзёжнае брацтва ў гонар свяціцеля Кірылы Тураўскага сустрэла ў Магілёве. Спачатку яго прадстаўнікі разам са сваім кіраўніком айцом Максімам Волкам наведаліся ў духоўна-асветніцкі цэнтр імя свяціцеля Георгія (Каніскага). Гасцей чакала цікавая экскурсія па цэнтры, а таксама насычаная экспазіцыя ў яго музеі. Паездка дазволіла пазнаёміцца і з самім горадам, падчас прагулкі братчыкі пабывалі ў некалькіх храмах. Напрыклад, незабыўныя ўражанні пакінуў Спаса-Праабражэнскі сабор, цёпла віталі жабінкаўцаў у Свята-Нікольскім жаночым манастыры. На базе сабора Трох Свяціцеляў нашы братчыкі сустрэліся з мала-дзёжным аддзелам Магілёўскай епархіі і яго кіраўніком іерэем Віктарам Нікішовым. Кожны бок прадставіў сваю дзейнасць, пасля гэтага абмеркавалі магчымасці далейшага плённага супрацоўніцтва.
Popularity: 1%