Будьте бдительны

Бешенство является острой природно-очаговой инфекцией и представляет огромную опасность как для животных, так и для человека. Заражение бешенством от больного животного возможно при укусе и попадании слюны на повреждённые участки кожи (царапины, ссадины, раны). Основным источником распространения бешенства являются дикие и бродячие животные. Известны случаи заражения при убое, разделке и снятии шкуры с больного зверя. Бешенство протекает в двух формах: буйной и тихой. При буйной форме животные теряют чувство страха или прячутся по углам, убегают из дома, грызут несъедобные предметы, проявляется обильное слюнотечение. Тихая форма бешенства проявляется нетипично смирным поведением, животное подкрадывается к человеку и кусает его.
Для того чтобы обезопасить себя и своих питомцев от жизнеугрожающего заболевания, необходимо придерживаться следующих правил:
1. Следует соблюдать правила содержания домашних животных. Не допускать контакта с бродячими и дикими животными.
2. Домашних животных – кошек, собак – ежегодно прививать против бешенства.
3. При изменении поведения животного или возникновении каких-либо признаков, напоминающих симптомы заболевания бешенством (угнетение животного, тревога, возбуждение, извращение аппетита, обильное слюнотечение, косоглазие), необходимо немедленно поставить в известность специалистов ветеринарной службы.
4. Если произошел укус или ослюнение диким или домашним животным, необходимо немедленно обратиться к врачу за медицинской помощью, а также сообщить специалистам ветеринарной службы.
5. Не следует убивать домашнее животное, покусавшее или оцарапавшее человека, его необходимо изолировать и установить за ним 10-дневное наблюдение ветеринарной службой.
6. При обнаружении трупов животных не прикасаться, не снимать шкуру, а в обязательном порядке сообщить специалистам ветеринарной службы.
О случаях падежа животных либо подозрения на возникновение заболевания, а также при несвойственном поведении животных информировать специалистов государственной ветеринарной службы по телефонам:
1) Жабинковская райветстанция – 22-3-77, 21-1-46.
2) Ветеринарные участки:
а) Жабинковская участковая ветеринарная лечебница – 21-7-71;
б) Озятская участковая ветеринарная лечебница – 33-1-47;
в) Степанковская участковая ветеринарная лечебница – 36-3-48.
Учреждение «Жабинковская районная ветеринарная станция».

Popularity: 1%

Ёсць такі абавязак – людзям дапамагаць!

Крысціна СЕМЯНЮК.
Фота аўтара.

Пазнавальную патрыятычную экскурсію арганізавалі для вучняў сярэдняй школы № 1 і Ленінскай адзінаццацігодкі першы сакратар Жабінкаўскага РК ГА “БРСМ” Марыя Сянішына і начальнік адасобленай групы (Жабінкаўскага раёна) ваеннага камісарыята Кобрынскага і Жабінкаўскага раёнаў Аляксей Пятроў. Хлопчыкі і дзяўчынкі пазнаёміліся са строгай дысцыплінай і побытам салдат 48-га асобнага батальёна радыёэлектроннай барацьбы Заходняга аператыўнага камандавання, які размешчаны ў Брэсце. Мерапрыемства прымеркавалі да ўручэння вучням членскіх білетаў БРСМ.
На кантрольна-прапускным пункце Аляксей Пятроў распавёў школьнікам пра правілы паводзінаў у вайсковай часці. У бліжэйшыя дзве гадзіны дзеці хоць і не ў поўнай меры, але ўсё ж зразумелі важнасць і сур’ёзнасць такога прызвання, як абаронца Радзімы. Характэрна, што ў дзень экскурсіі – 1 снежня – у часці пачаўся новы навучальны год. Школьнікі з Жабінкі сталі сведкамі сціплай, але важнай вайсковай цырымоніі, на якую былі запрошаны толькі афіцэры, ветэраны, святар і некалькі журналістаў.
З аповедам пра сваю службу, а таксама пра абавязак кожнага грамадзяніна Рэспублікі Беларусь шанаваць сваю краіну выступіў ветэран узброеных сіл падпалкоўнік у адстаўцы Іван Шульга. Уручэнне членскіх білетаў БРСМ адбылося на пляцы пад гукі салдацкага аркестра. “Першы раз на маёй памяці дзяцей з Жабінкі прымаюць у саюз моладзі з аркестрам. Гэтую падзею яны дакладна запомняць на ўсё жыццё!” – падзялілася ўражаннямі намеснік дырэктара па выхаваўчай рабоце Ленінскай сярэдняй школы Вольга Пупчык, якая суправаджала сваіх вучняў. Падчас цырымоніі Іван Шульга адзначыў, што служба ва Узброеных Сілах Рэспублікі Беларусь і валанцёрская дзейнасць у шэрагах БРСМ – няхай і розныя, але шмат у чым раўназначныя спосабы аддаць абавязак сваёй Радзіме. Ветэран павіншаваў дзяцей з правільным выбарам і параіў быць сумленнымі, шчырымі і пры любой магчымасці дапамагаць людзям.
Затым вучняў пазнаёмілі з буднямі вайсковай часці, правялі па казарме і штабе. На завяршэнне стомленых, але задаволеных школьнікаў напаілі кампотам з сухафруктаў у салдацкай сталовай. Камандаванне батальёна і госці з Жабінкі абмяняліся словамі падзякі і сувенірамі. Магчыма, нехта з вучняў, якія пабывалі ў часці, вернецца сюды зноў праз некалькі гадоў, ужо для праходжання службы.

Popularity: 1%

На дваіх адзін дзень нараджэння

 

Алёна НІКАНЧУК.
Фота аўтара і з сямейнага архіва.
Гэта пра іх: падобныя, як два сонейкі, дзве кроплі, дзве далонькі. Яны сумуюць адна без адной, востра адчуваюць на адлегласці, калі ў кагосьці з іх праблемы са здароўем ці ў асабістым жыцці і патрэбна дапамога. Кожную раніцу пачынаюць з тэлефоннай размовы, каб пачуць родны голас і ўпэўніцца, што ў сястры ўсё ў парадку. Але, нягле-дзячы на моцную сувязь і знешняе падабенства, у іх розныя характары. Пра гэта я даведалася падчас гутаркі з сёстрамі-блізнятамі Таццянай Грыцук і Святланай Шведас.

Двайнога сюрпрызу
ніхто не чакаў

Да нараджэння блізнят у Мікалая і Соф’і Фядынічаў ужо было трое дзетак: сынок Іван, дачушкі Галіна і Людміла. Усе разам яны жылі ў вялікім доме ля чыгуначнага вакзала, разлічаным на некалькі сем’яў. Жылі сціпла, без якіх-небудзь празмернасцяў, але весела і дружна. Мікалай Васільевіч працаваў загадчыкам гаспадаркі на цукровым заводзе, Соф’я Фёдараўна – швачкай у камбінаце бытавога абслугоўвання.
У студзеньскія маразы 1962-га Мікалай Фядыніч адвёз жонку ў раённую бальніцу: у сям’і чакалася папаўненне. У адзін з чарговых тэлефонных званкоў на тым канцы провада яму нарэшце адказалі:
– Нарадзіла!
– Каго? Хлопчыка?
– Не!
– Дзяўчынку?
– Не! Дзвюх дзяўчынак! Віншуем!
Старэйшыя сёстры далі блізнятам прыгожыя імёны: Святлана і Таццяна. Дзяўчынкі былі настолькі падобныя, што родныя бацькі некаторы час адрознівалі іх толькі па радзільных бірачках. У далейшым іх блыталі выхавальнікі, настаўнікі, калегі і нават будучыя мужы.

“Дазволіце сфатаграфавацца з вашымі дачушкамі?”

З нараджэннем двойні сям’я Фядынічаў атрымала статус шматдзетнай. Ім далі асобны дом на Камсамольскай, дзе быў вялікі агарод і сад. Гаспадары набылі казу і карову, сталі трымаць больш парсючкоў і хатняй птушкі.
Таня і Света раслі сапраў-днымі прыгажунькамі: блакітныя вочы, светлыя кучаравыя валасы, пухленькія шчочкі з ямачкамі. Соф’я Фёдараўна старалася апранаць дачушак аднолькава: шыла ім модныя сукенкі і касцюмчыкі. На навагодніх ранішніках, іншых святах сёстры Фядынічы мелі самыя прыгожыя ўбранні. Часта на вуліцы да жанчыны падыходзілі прахожыя і пыталіся дазволу сфатаграфавацца з яе дачушкамі. Яна не адмаўляла.

Актывісткі і спартсменкі

Такімі былі Таня і Света Фядынічы ў школьныя гады. Удзельнічалі ў канцэртах: спявалі, танцавалі, ставілі сцэнкі. Выступалі на бацькоўскіх сходах, у полі перад механізатарамі падчас жніва. Сустракалі дэлегацыі, якія наведвалі ўстанову. Абаранялі гонар другой школы на раённых і абласных спаборніцтвах па лёгкай атлетыцы. Святлана добра бегала, Таццяна – скакала ў даўжыню і вышыню.
Разам з тым, дзяўчаты раслі і выхоўваліся ў працы. Дапамагалі бацькам па гаспадарцы: палолі агарод, паслі кароў, нават калолі дровы, адным словам, умелі і маглі ўсё, не цураліся ніякай работы.
На выпускным балі сёстры Фядынічы вылучаліся, як заўсёды, сваімі прыгожымі сукенкамі, якія пашыла для любіміц матуля. Фасон быў у абедзвюх аднолькавы, а вось колер розны. У Святланы сукенка зялёная, у Таццяны – аранжавая. Сустракаючы свой першы дарослы світанак, сёстры ведалі, з якой прафесіяй звяжуць свой далейшы лёс, бо вызначыліся з ёй даўно.

Знайшлі справу па душы

Таня і Света паступілі ў Пружанскую школу повараў. На такі выбар паўплывала нявестка Галіна – жонка старэйшага брата Івана, якая працавала поварам. Яна часта прыязджала, гатавала смачныя стравы, дзяўчаты дапамагалі ёй, і ім гэта падабалася. Праз год дыпламаваныя маладыя спецыялісты вярнуліся на малую радзіму і пачалі свой працоўны шлях у рэстаране “Вясёлка”. Праз некаторы час сёстры вырашылі атрымаць прафесію афіцыянта, яе майстэрству вучыліся ў Мінску. З “Вясёлкаю” ў Святланы звязаны першыя 15 гадоў працы, у Таццяны амаль столькі ж.
У няпростыя 90-я ім прыйшлося займацца зусім іншым. Святлана доўгі час жыла ў Санкт-Пецярбургу, працавала адміністратарам. Таццяна была прадаўцом на рынку, у мясной лаўцы. Некаторы час разам рупіліся ў “Абсэнце”: Таня – вядучым поварам, Света – бармэнам. Але абедзвюх сясцёр не пакідала думка вярнуцца назад у любімую “Вясёлку”. У 2009-м сюды прыйшла Святлана, праз год – Таццяна. З таго часу яны сустракаюць наведвальнікаў рэстарана, заўсёды ветлівыя, з прыемнай усмешкай. Прапаноўваюць меню, прымаюць заказы, накрываюць і афармляюць сталы, абедзенную залу, імкнуцца абслугоўваць на самым высокім узроўні, каб госці “Вясёлкі” засталіся задаволеныя і прыйшлі яшчэ. У час абеду і падчас банкетаў сёстрам даводзіцца “ўключаць” падвойную хуткасць, каб своечасова і якасна абслужыць кліентаў. Яны ўпэўнены, што чалавек у рэстаране павінен адчуваць сябе ўтульна і камфортна, як дома, і такую атмасферу ў многім дапамагаюць ствараць менавіта афіцыянты.

Заўсёды разам

Ідуць па жыцці сёстры Таццяна Грыцук і Святлана Шведас. Некалі ў далёкім 1982-м і вяселі разам згулялі, толькі з розніцаю ў месяц. Спакойную Свету заўсёды дапаўняла баявая Таня. Яны знайшлі справу па душы і засталіся вернымі ёй. Рэалізаваліся не толькі ў прафесіі, а сталі добрымі матулямі і бабулямі для сваіх дзяцей і ўнукаў.
У іх – на дваіх адзін дзень нараджэння і за гэтае шчаслівае супадзенне яны ўдзячны сваім бацькам і лёсу.

Popularity: 1%