Во время проведения пятого Всебелорусского народного собрания будет работать “горячая” телефонная линия: 22 июня 2016 года с 11.00 до 18.00 часов и 23 июня 2016 года с 10.00 до 13.00 часов.
Каждый желающий может позвонить по многоканальным телефонам: 276-00-00, 282-00-00, задать интересующие вопросы, высказать свои предложения.
Код Минска – 8-017.
Popularity: 1%
На палях СВК “Рагазнянскі”, калі ледзь пачынаюць узыходзіць пасевы, амаль штодня можна ўбачыць незвычайны трактар. На вузенькіх і вельмі высокіх колах, з доўгімі і тоненькімі штангамі, аснашчаны процьмай гумавых трубачак, якія здалёк нагадваюць крылы. За сваю лёгкасць і манеўровасць работнікі мясцовай гаспадаркі жартаўліва называюць яго “страказой”. Насамрэч, самаходны апырсквальнік замежнай вытворчасці “Берту” – незаменны памочнік у барацьбе з пустазеллем на палях.
– “Берту” выдатна працуе ў нас ужо трэці сезон, – каменціруе малады аграном-аграхімік “Рагазнянскага” Ігар Карпук. – Ён з лёгкасцю замяняе ўсе прычапныя апырсквальнікі, якія мы маем у гаспадарцы. Фактычна ўся нагрузка ў хімічнай праполцы культурных раслін, унясенні вадкага КАSа, падкормцы кукурузы і зерневых кладзецца менавіта на яго.
“Страказа” мае зайздросную прадукцыйнасць. Уявіце сабе: за дзень можа апрацаваць да 150 гектараў пасеваў! Вясной, калі дарагая кожная пагодлівая хвіліна, гэта вельмі актуальна. Маладзенькія расліны – цукровыя буракі, кукуруза, або каласавыя – пасля праходу апырсквальніка застаюцца непамятымі. Вузенькія – усяго 24 сантыметры – гумавыя колы дазваляюць лёгка манеўраваць у міжрадкоўі, не зачапляючы пры гэтым пасевы. Шырыня праходу – 24 метры, адной запраўкі хімпрэпаратамі хапае на 20 гектараў. “Берту” аснашчаны сістэмай, якая не дазваляе двойчы праходзіць на адным і тым жа ўчастку ці, наадварот, прапускаць неапрацаваны радок. А бартавы камп’ютар адразу прасігналізуе механізатару аб усіх непаладках у сістэме. Пестыцыды ўносяцца раўнамерна і якасна. Аб гэтым сведчаць раўнюткія і чыстыя ад пустазелля пасевы, без выпаленых, або, наадварот, заросшых травою, “плям”.
Галоўнае, каб спрыяла надвор’е, не было дажджу мінімум некалькі гадзін пасля ўнясення хімпрэпаратаў і каб хуткасць ветру не перавышала 5 метраў у секунду. Калі хаця б адно з патрабаванняў не вытрымліваецца – “Берту” ў чаканні свайго часу прастаіць на мехдвары.
Руплівец-апырсквальнік рэдка прахалоджваецца. Гэтай вясной за яго работу адказваў Сяргей Панасюк. Ён апрацаваў звыш 3000 га пасеваў, улічваючы, што ў “Рагазнянскім” налічваецца тры з паловаю тысячы гектараў ворыва! Астатнія тры прычапныя апырсквальнікі фактычна не выкарыстоўваюцца – усю нагрузку на сябе ўзяў “Берту”.
Задача агранома-аграхіміка – правільна падабраць прэпараты, каб на палях буялі толькі пасевы, а не макі, валошкі, асот і іншае пустазелле. У кожнай культуры – свае “суседзі” і хваробы, з якімі даводзіцца змагацца.
У арсенале Ігара Карпука – да двух дзясяткаў прэпаратаў, якія няблага зарэкамендавалі сябе ў папярэднія гады і якім сёлета будзе аддадзена перавага.
Двухдольнае пустазелле не вытрымлівае хімічнага націску “Балерыны”, а пырнік паўзучы гіне ад “Цітуса-Плюс” фірм “Дзюпон” і “Аўгуст”. Гэтымі прэпаратамі апрацоўваюць, напрыклад, пасевы кукурузы. А вось на палях, дзе ўзяліся дружна ў рост пасевы цукровых буракоў, прымяняюцца “Біцэпс”, “Гарант” і “Пілот” фірмы “Аўгуст”. Гэтая бетанальная група ў комплексе з грунтавальнікамі забяспечвае нават пры двухразовым прымяненні чысцюткія палі амаль да ўборкі салодкіх каранёў. На зерневых культурах няблага спрацоўваюць “Баксёр” і “Лінтур”.
– Прыемна назіраць, як пасля апрацоўкі міжрадкоўе становіцца чысценькім, а расліны дружна бяруцца ў рост, – кажа аграном-аграхімік Ігар Карпук. – У такія моманты адчуваю задаволенасць ад праведзенай работы.
Ігар прызнаўся, што нават пасля напружанага працоўнага дня ні разу не пашкадаваў аб аднойчы выбраным жыццёвым шляху. Маладым спецыялістам ён прыйшоў у “Рагазнянскі”. Тут годна ацанілі яго здольнасці, і за шэсць гадоў працы ён стаў паўнавартасным членам кааператыва. Да ягоных меркаванняў прыслухоўваюцца. Тут Ігар атрымаў падтрымку і павагу калег. Пасля адведзеных “адпрацовачных” двух гадоў аграном-аграхімік не стаў шукаць лепшай долі, вырашыў “пусціць карані” на рагазнянскай зямлі. Атрымаў дыхтоўны домік, у якім будуе сваё сямейнае шчасце і разам з жонкай гадуе трохгадовую гарэзу Вікторыю. Толькі вось градкі ля дома дапамагае палоць “па старынцы” – матыкай…
Святлана КІСЛАЯ.
На здымку: механізатар Сяргей Панасюк і аграном-аграхімік Ігар Карпук.
Фота аўтара.
Popularity: 1%
Машыніст экскаватара Уладзімір Рыгоравіч Пракапчук і машыніст бульдозера Васіль Васільевіч Хлус часцей за ўсё працуюць у тандэме. На аб’екце “Помпавая станцыя “Заходні” яны – як нітка з іголкай, заўжды побач: адзін насыпае пясок, другі акуратна рассоўвае і раўняе. Машыністы выдатна разумеюць адзін аднаго без слоў – пад час работы, калі гудуць рухавікі і заглушаюць гукі голасу, яны “размаўляюць” гукавымі сігналамі і жэстамі.
Нягледзячы на розніцу ва ўзросце (Уладзімір мае дарослых сыноў, якія ўжо самі працуюць, а ў Васіля першынец Максімка толькі-толькі навучыўся хадзіць), машыністы здорава ладзяць між сабою, адчуваюць сяброўскае плячо. Яны нават па характары падобныя – абодва вытрыманыя, спакойныя, разважлівыя, у рабоце любяць дакладнасць і акуратнасць, адносна нядаўна ўліліся ў калектыў ПМК-19.
Так, Уладзімір Рыгоравіч працаваў вадзіцелем у адной з брэсцкіх арганізацый і пяць гадоў таму перавёўся ў Жабінку. Праўда, давялося будучаму меліяратару падвучыцца ў Чарнаўчыцах. Тут, на новым месцы, капаць траншэі, катлаваны, ачышчаць каналы, рабіць адкосы яго навучыў Мікалай Ігнацюк. Калі работа стала спорыцца і ў руках вучня, Уладзімір Пракапчук атрымаў новенькі экскаватар ЭО-3223.
– Самае складанае – выглажваць каналы і рабіць адкосы, – кажа экскаватаршчык. – Тут павінна быць дакладнасць і акуратнасць. Прыкра было першым часам: адзін няправільны рух – і з каўша высыпаецца зямля не ў кузаў аўтамабіля, а побач, на колы. Цяпер такога не бывае…
Экскаватаршчык расказаў, што за гэты час давялося папрацаваць не толькі на тэрыторыі Жабінкаўскага раёна, але і Брэсцкага, Кобрынскага. Адлегласць – не перашкода для меліяратараў, а падстава для добрага настрою. Ёсць заяўкі – значыць, будуць і заробкі.
Работа меліяратараў пазбаўлена лірызму. Аднак і тут не абыходзіцца без сюрпрызаў: зусім нядаўна Уладзімір Пракапчук, калі капаў сажалку для вёскі Стаўпы, зачапіў каўшом драўляную саху, якая выдатна захавалася. Колькі яна праляжала там – невядома. Экскаватаршчык спадзяецца, што калі-небудзь яму пашчасціць выкапаць сапраўдны скарб з манетамі.
Яго думку падзяляе і напарнік Васіль Хлус – самы малады сярод механізатараў на гэтым аб’екце. Праўда, падкрэслівае: “На скарб спадзявайся, але і працаваць не лянуйся”. Васіль вучыўся ў Пінскім дзяржаўным аграрна-тэхнічным каледжы імя А.Е.Кляшчова, дзе атрымаў спецыяльнасць тэхніка-механіка. Летась ён уладкаваўся ў ПМК-19 (тут, дарэчы, працуе сямейны падрад Хлусаў: тата, мама і ён). Месяц прарабіў на пасадзе механіка і зразумеў: не яго гэта справа, папрасіўся на тэхніку. Пажаданне маладога работніка ўважылі: прапанавалі 17-тонны бульдозер ШАНТУЙ
SP-16. Вопытны механізатар Мікалай Мікалаевіч Мартынаў узяў хлопца пад сваё крыло, вучыў усяму, што ведаў сам. Цяпер Васіль і сам роўненька можа распрацаваць зямлю, якую высыпаюць з кузава або выцягваюць з канала пры яго ачыстцы ад заілення.
– Спрыт у руках ужо ёсць, жаданне ўсяму навучыцца – таксама, – кажа Васіль Хлус. – Калегі, як што, заўжды падкажуць, а да слушных парад прыслухоўваюся абавязкова. Ну, а вопыт прыходзіць з цягам часу. Былі б аб’ёмы работы, і тэхніка каб не падводзіла…
Пра такіх, як Міхаіл Мікалаевіч Лосеў, кажуць: ён ас у сваёй справе. Аб гэтым сведчыць цэлы стос шматлікіх грамат за выдатную працу.
– Хаця я, не паверыце, самавучка, – кажа муляр. – Вочы бачаць, а рукі цаглінкі кладуць! Затое прыемна як – ідзеш па Жабінцы і адзначаеш: гэты дом будаваў, і той, і той таксама. А ў ім сем’і дзяцей гадуюць. І самому на душы радасна становіцца…
Працоўную біяграфію на Жабінкаўшчыне ліквідатар аварыі на Чарнобыльскай АЭС Міхаіл Мікалаевіч пачынаў у ПМК-10. Тут навучыўся ўсім “тонкасцям” сваёй прафесіі. Маючы ўнутранае пачуццё дакладнасці і добры вокамер, без праблем засвоіў усе віды кладкі цаглін. “Чэшскі від мне імпануе, аднак самая надзейная і правераная – савецкая”, – лічыць майстар. Самае складанае ў прафесіі – вывесці арку, таму тут галоўны сакрэт поспеху, як ні банальна гэта прагучыць – яго вялікасць вопыт. Ну, а швы ў кладцы могуць “выдаць” аўтара-выканаўцу.
У ПМК-19, куды перайшоў чатыры гады таму Лосеў, з яго ўдзелам было ўзведзена нямала пабудоў. Меліяратар асвоіў цэлы шэраг іншых інструментаў: бензапілу, зварачны апарат.
– У нашай рабоце трэба ўсё ўмець: і катлаван вырыць, і адмостку зрабіць, і кладку вывесці, – усміхаецца муляр. – Галоўнае – усё рабіць з душою, дасканала.
Алег Мікалаевіч Міранюк у калектыве ПМК-19 адносна нядаўна – з 2012 года. За плячамі ў маладога чалавека – вучоба ў Брэсцкім дзяржаўным прафесійна-тэхнічным каледжы прыборабудавання і атрыманая спецыяльнасць токара. Пачынаў працоўную біяграфію ў СВК “Арэпічы”. Аднак няўрымслівая душа хлопца не выносіла манатоннасці, прасіла руху і разнастайнасці. Патаемнае жаданне здзейснілася – у ПМК-19 была вакансія вадзіцеля.
Хлопцу спярша прапанавалі ГАЗ-53. На “ГАЗіку” ўвішны юнак абкалясіў нямала дарог па ўсёй Брэстчыне. Паступова давяралі Алегу вялікагрузныя аўто, а цяпер круціць баранку сядзельнага цягача. Ягоная задача – дастаўляць на аб’екты цяжкую тэхніку – бульдозеры, экскаватары. Апошнія і важаць да дзвюх дзясяткаў тон, аўтамабільныя дарогі папсуюць, ды й хуткасць у іх – як у смаўжа. А цягач мігам даімчыць у любы пункт назначэння.
Алег Мікалаевіч лічыць сябе шчаслівым чалавекам. Ёсць усё: любімая работа, пяшчотная жонка, чатырохгадовы сын Мацвейка, дый маладая сям’я перасялілася ў новую кватэру. Чаго яшчэ жадаць? Бадай, каб аб’ектаў арганізацыя мела паболей.
Жыццёвы дэвіз Віктара Уладзіміравіча Хілько: рабі даручаную справу дасканала, каб плён працы задавальняў цябе і радаваў іншых людзей. Можа, таму з павагай заўжды адносіліся да яго кіраўніцтва і калегі як у сельгастэхніцы, дзе працаваў некалі, так і ў ПМК-19, дзе рупіцца апошні дзясятак гадоў машыністам-экскаватаршчыкам.
У перасоўнай механізаванай калоне Віктар Уладзіміравіч асвоіў усе віды цяжкай тэхнікі – яму падуладныя гусенічны трактар, каток, бульдозер, экскаватар, “Амкадор”. Апошні з гэтага спісу жалезны асілак – яго любімец. Манеўраны, спрытны трактар у руках умелага кіроўцы акуратна зразае слой зямлі, плануе і раўняе “пад нуль” грунт. Задача экскаватаршчыка – максімальна механізаваць працэс разраўноўвання зямлі так, каб рыдлёўкамі рабочыя як мага менш выпраўлялі хібы.
Свой вопыт у гэтай далёка не простай справе Віктар Уладзіміравіч з задавальненнем перадае маладым механізатарам, якія папаўняюць калектыў ПМК-19. Адным з найлепшых кемлівых вучняў ён лічыць свайго сына, які, як улюбёныя ў тэхніку яго бацька і некалі нябожчык-дзед, гатовы гадзінамі корпацца ў механізмах, выпраўляць непаладкі. Праўда, 22-гадовы Арцём нядаўна перайшоў у ААТ “Жабінкаўская сельгастэхніка” – косіць зялёную масу. Ён таксама на добрым рахунку ў калектыве.
Пасля напружанага працоўнага дня Віктар Уладзіміравіч не спяшаецца ў дом, да тэлевізара: ягоным працавітым, клапатлівым рукам заўжды знойдзецца работа ў дворыку, ля хлява, у майстэрні. У спякотныя дні паліваць шматлікія кветкі ў палісадніку – ягоны абавязак.
Цэлая калекцыя архідэй размясцілася таксама на падаконніках дома – гэта жончына радасць і аддушына. Вазоны з кветкамі самых неверагодных адценняў лашчаць вока гаспадароў і знаёмых.
А якія смачныя кавуны выраслі летась на агародзе!
Радасцю і мітуснёй запаўняецца дом, калі да Хілько прывозяць двухгадовага ўнучка Уладзіка. Стомленасць маладых бабулі і дзядулі як рукой здымае! Непаседа яшчэ малы, аднак ужо зараз аддае перавагу машынкам, ведае назвы ўсіх відаў меліярацыйнай тэхнікі. Дзякуючы дзядулю Віктару гэтая калекцыя рэгулярна папаўняецца цацачнымі мадэлямі. Вадзіцель расце! Спадзяецца Віктар Уладзіміравіч, што ўнучак працягне іх працоўную дынастыю.
Popularity: 1%