“Гаспадар марскіх глыбінь”

Алёна НІКАНЧУК. Фота аўтара.

Так назвала свой малюнак 9-гадовая Дашанька Карпук з Азятаў. Яе работа стала пераможцай Міжнароднага конкурсу жывапісу, які праходзіў у кастрычніку-лістападзе ў Маскве. Развіваць талент дзяўчынцы дапамагаюць заняткі пад кіраўніцтвам Вольгі Данілюк у Жабінкаўскай дзіцячай школе мастацтваў.

У пяцігадовым узросце Дашка ўпершыню ўбачыла мора і палюбіла яго. Як усім дзецям, ёй падабалася не толькі купацца ў ім і будаваць на беразе прыгожыя замкі з пяску, але й назіраць за марскімі хвалямі. Дзяўчынка прыкмеціла, што кожны дзень мора рознае: мяняе свой колер, можа быць надта цёплым і халодным, спакойным і бушуючым. Тады ж яна ўпершыню ўбачыла медуз і задумалася: якія яшчэ насельнікі жывуць у марскіх глыбінях?!
Пасля таго Даша з бацькамі адпачывалі на моры не адзін раз. А дома дзяўчынка вывучала падводны жывёльны і раслінны свет і здзіўлялася, наколькі ён багаты і разнастайны. У выніку прыйшла да высновы, што моры і акіяны — гэта месцы, дзе жывуць некалькі мільёнаў відаў розных дзіўных істот. Яна пазнаёмілася з васьміногамі, чарапахамі, скатамі, акуламі, дэльфінамі, іншымі жывёламі. Найбольш спадабаліся кіты за іх уменне выпускаць “фантан” і прыгожа падымаць хвост над воднай паверхняй.
Дзяўчынка заўсёды хацела намаляваць свайго марскога ўлюбёнца — кіта, і вось такая магчымасць надарылася. Педагог Вольга Данілюк, якая выкладае ў Дашы выяўленчае мастацтва, прапанавала ёй паўдзельнічаць у Міжнародным конкурсе жывапісу, які праводзіўся ў рамках Міжнароднага фестывалю дзіцяча-моладзевай творчасці і педагагічных інавацый “Кубак Расіі па мастацкай творчасці — Асамблея Мастацтваў”. Ра-зам вызначыліся з тэмай — “Падводны свет”. Даша вырашыла адразу, што на малюнку будзе кіт — гаспадар марскіх глыбінь, менавіта так яна і назвала сваю работу. Праца над ёю заняла няшмат часу — усяго некалькі дзён. Як расказала сама юная мастачка, працавалася ёй лёгка, бо пра жыццё кітоў шмат чаго ведае. У працэсе стварэння малюнка выкарыстоўвала фіялетавую, сінюю, белую гуаш, потым дадавала жоўтую і зялёную. У цэнтры кіт — сапраўдны гаспадар марскога царства, а вакол яго — дзівосны падводны свет. Свайму герою Даша і імя прыдумала — Тэры. У размове расказала, што па характары ён добры, дружалюбны, ніколі не сумуе. Да сваіх абавязкаў — аховы марскіх глыбінь — ставіцца сур’ёзна і адказна. За гэта і паважаюць яго насельнікі падводнага царства.
У пачатку лістапада былі падведзены вынікі конкурсу. Работа Дашы Карпук стала пераможцай ва ўзроставай катэгорыі “Малодшая група” (ад 8 да 10 гадоў). Гэтая навіна была прыемнай нечаканасцю і вялікай радасцю як для самой юнай мастачкі і яе бацькоў, так і для педагога Вольгі Данілюк.
Вольга Генадзьеўна расказала, што Даша займаецца маляваннем у дзіцячай школе мастацтваў другі год. У класе восем вучняў ад 9 да 12 гадоў з Жабінкі, Хмелева і Азятаў. Заняткі праходзяць тры разы на тыдзень і доўжацца па тры гадзіны. Дзеці вывучаюць пяць прадметаў: малюнак, жывапіс, скульптуру, кампазіцыю і гісторыю мастацтваў. Яны вучацца не толькі маляваць, але і знаёмяцца з асноўнымі законамі, якімі аперыруе мастак у сваёй рабоце.
Педагог адзначыла, што ўсе яе выхаванцы таленавітыя і зацікаўлены тым, чым займаюцца. Паўдзельнічаць у конкурсе яна прапаноўвала ўсім вучням, але так атрымалася, што адгукнулася толькі Даша. Немалаважная заслуга ў гэтым і бацькоў дзяўчынкі, якія падтрымалі ініцыятыву дачушкі і педагога. Вольга Данілюк лічыць, што конкурс — выдатная магчымасць мабілізавацца, убачыць свой узровень, атрымаць ацэнку кампетэнтнага журы, пачуць парады прафесіяналаў.
— Даша вельмі любіць маляваць гуашшу, таму і сваю конкурсную работу стварала менавіта гэтымі фарбамі, — расказала Вольга Генадзьеўна. — Яны дазваляюць рабіць пэндзлем мазкі і тычкі, расфарбоўваць. З акварэллю працаваць больш складана, яна не дапускае памылак. Хочацца сказаць, што Даша — вялікая малайчынка, уседлівая і працалюбівая, ёй лёгка даюцца заданні. Работы дзяўчынкі вылучаюцца. У малюнку яна бачыць форму і тон, у жывапісе — колер, адчувае кампазіцыю і аб’ём. Гэта важныя складнікі выяўленчага мастацтва, якому Даша паспяхова навучаецца, што і пацвердзіў конкурс.
У сваю чаргу дзяўчынка прызналася, што з задавальненнем наведвае заняткі, і адлегласць ад Азятаў да Жабінкі — не перашкода для гэтага. Разам з ёю прыязджаюць і аднакласніцы Варвара і Аляксандра. Дарэчы, усе трое зай-маюцца яшчэ і плаваннем, а таксама вывучаюць англійскую мову.
Талент да малявання ў Дашы Карпук ад матулі Наташы, якая таксама мае такое захапленне. У размове дзяўчынка падзялілася сваёй марай: у будучым яна хоча быць дызайнерам. У бліжэйшых планах — прадоўжыць маляваць на марскую тэматыку, якая так вабіць юную мастачку. Хто ведае, можа дэльфіны, якія хутка з’явяцца на паперы, заваююць сэрцы журы і прынясуць новую перамогу. Поспехаў табе, Даша!

Popularity: 1%

С 19 по 21 ноября 2018 года в храме Покрова Пресвятой Богородицы г. Жабинка будут пребывать мощи Пророка, Предтечи и  Крестителя Господня Иоанна

По благословению Высокопреосвященного Иоанна, Архиепископа Брестского и Кобринского с 19 по 21 ноября 2018 года в храме Покрова Пресвятой Богородицы г. Жабинка будут пребывать мощи Пророка, Предтечи и  Крестителя Господня Иоанна для молитвенного поклонения

19 ноября

 8.30 — встреча святыни,  молебен с Акафистом Крестителю Господню Иоанну;

18.00 — молебен с Акафистом Крестителю Господню Иоанну духовенством Жабинковского благочиния;

20 ноября

8.30 — молебен с Акафистом Крестителю Господню Иоанну;

21 ноября

17.00 — вечерня с Акафистом Крестителю Господню Иоанну;

21.00— проводы святыни.

Для всех желающих совершить молитву у мощей, храм в г. Жабинка будет открыт  с 19 по 21 ноября 2018 года с 8.00 до 21.00.

Popularity: 1%

Каб жыць спакойна, праверце цукар крыві

Цукровы дыябет — гэта сур’ёзнае хранічнае захворванне, якое развіваецца, калі падстраўнікавая залоза не выпрацоўвае дастаткова інсуліну, або калі арганізм не можа эфектыўна выкарыстоўваць выпрацаваны ім інсулін.
У наш час вядома два тыпы цукровага дыябету. Першы — інсуліназалежны, на які ў асноўным пакутуюць маладыя людзі ва ўзросце да 30 гадоў.
Другі — інсулінанезалежны — гэта дыябет пажылых людзей. У такіх хворых інсулін выпрацоўваецца, і калі захоўваць дыету, весці актыўны лад жыцця, яны могуць дабіцца таго, што даволі працяглы час узровень цукру крыві будзе адпавядаць норме, а ўскладненняў атрымаецца пазбегнуць.
Сімптомы дыябету першага тыпу могуць з’явіцца раптам. Яны ўключаюць празмернае мочааддзяленне, смагу, пастаяннае пачуццё голаду, страту вагі, змяненне зроку і стомленасць. Дыябет другога тыпу ў значнай меры з’яўляецца вынікам залішняй вагі і фізічнай інертнасці. Сімптомы могуць быць падобнымі да сімптомаў дыябету першага тыпу, але часта з’яўляюцца меней выяўленымі. У выніку хвароба можа быць дыягнаставана праз некалькі гадоў пасля яе пачатку, пасля ўзнікнення ўскладненняў. Да нядаўняга часу дыябет гэтага тыпу назіраўся толькі сярод дарослых, але цяпер ён сустракаецца і ў дзяцей.
Паводле дадзеных Міжнароднай федэрацыі дыябету, дваццаць гадоў назад колькасць людзей з дыягназам “цукровы дыябет” ва ўсім свеце не перавышала 30 мільёнаў. Сёння колькасць пацыентаў з гэтай хваробай складае 370 мільёнаў, а да 2025 года іх колькасць павялічыцца да 550 мільёнаў чалавек. У нашай краіне на 1 студзеня мінулага года на дыспансерным уліку з цукровым дыябетам знаходзілася 303 922 пацыентаў, у тым ліку з дыябетам першага тыпу — 17 264 чалавек, другога тыпу — 284 207 чалавек (распаўсюджанасць 3,5 %), з гестацыйным цукровым дыябетам (сустракаецца ў цяжарных) — 383. У нашым раёне на дыспансерным уліку ва ўрача-эндакрынолага знаходзіцца 800 пацыентаў з дыягназам “цукровы дыябет”.
Для прафілактыкі дыябету другога тыпу эфектыўныя простыя меры па падтрыманні здаровага ладу жыцця. Неабходна дабіцца нармалізацыі вагі і падтрымліваць яе, быць фізічна актыўным, прытрымлівацца здаровага харчавання, зменшыць ужыванне цукру і насычаных тлушчаў, адмовіцца ад тытунекурэння. Дыягнаставанне на ранніх этапах ажыццяўляецца з дапамогай тэсціравання крыві. Калі ў вас ёсць лішняя вага, ваш узрост сорак і больш, ёсць сваякі, якія хварэюць на цукровы дыябет, ці ёсць сімптомы, характэрныя для яго, вам патрэбна праверыць цукар крыві.
Марына МАРКОВІЧ, урач-эндакрынолаг раённай паліклінікі.

Popularity: 1%

Как пчёлки трудились — победы добились

Старший братчик молодёжного братства в честь святителя Кирилла Туровского при храме Покрова Пресвятой Богородицы в Жабинке Юлия Андросюк вновь поделилась интересной новостью. На днях дружная «молодёжка» стала соорганизатором II Афанасьевского интеллектуального турнира среди учащихся воскресных школ Брестской епархии, а ещё совершила увлекательную поездку в Брестскую крепость. И как только ребята всё успевают?

В сентябре-октябре во всех благочиниях епархии прошли отборочные туры, по результатам которых были сформированы команды-участницы Афанасьевского интеллектуального турнира. Он объединил множество учащихся воскресных школ Брестчины и был посвящён 220-летию со дня рождения и 150-летию со дня смерти Митрополита Виленского и Литовского Иосифа (Семашко). Мероприятие состоялось по благословению Архиепископа Брестского и Кобринского Иоанна, который лично приветствовал участников и выступил председателем жюри. В его состав вошли также благочинный Пружанского округа протоиерей Михаил Носко, председатель комиссии по проведению Афанасьевского интеллектуального турнира Брестской епархии священник Андрей Петрусевич и доктор исторических наук, профессор, заведующий кафедрой истории славянских народов БрГУ имени
А.С. Пушкина Александр Вабищевич.
В первом туре в интеллектуальном бою состязались все девять команд. Он выявил квартет лидеров, которые перешли в следующий этап. Ими стали команды «Белая Вежа» (Каменец), «Серафимы» (Берёза), «Берестейские пчёлки» (Брест) и «Покров» (Жабинка). Этих ребят ожидал тур «Тест-блиц», где в течение 10 минут следовало справиться с 15 тестовыми заданиями. После него финалистами стали «Берестейские пчёлки» и «Покров». Завершающий этап выявил победителя — лучшей была признана команда Брестского городского благочиния.
После заключительного слова архиепископ вручил участникам дипломы и призы. «Берестейские пчёлки» получили также книги протоиерея Александра Романчука «Митрополит Иосиф (Семашко): очерк жизни и церковно-общественной деятельности». Приятный сюрприз был подготовлен для команд-финалисток: молодых людей порадовали подарки от партнёров встречи — пиццерий «Da’Car Pizza Rally» и «Brooklyn Pizza». Всех присутствующих ждало сладкое угощение от ОАО «Брестское мороженое».
На следующий день наша «молодёжка» посетила мемориальный комплекс «Брестская крепость-герой». Парни и девушки с интересом прошлись по территории памятного места, посетили его музей и вместе с экскурсоводом погрузились в события нелёгкого военного времени. Побывали также в гарнизонном храме Святителя Николая Чудотворца, расположенного в пределах комплекса. По традиции рядом с ребятами были руководитель братства и главный помощник этой дружной команды — Андрей и Юлия Петрусевичи, которым молодые люди выражают огромную благодарность за труд, участие и помощь.
Записала Дарья НИКОНЧУК.

Popularity: 1%

Завяліся ў цягніках “вагонныя”…

Пра ўважлівасць ды асцярожнасць ужо, здаецца, столькі гаворана-перагаворана. Бо злодзеі, нячыстыя на абедзве рукі, могуць з’явіцца дзе заўгодна. А потым хоць енч, хоць плач — і грошы знікаюць, і маёмасць губляецца, дый настрой псуецца…
Кожны, як чыгункаю рухаецца, мо не раз пачуе просьбу-папярэджанне: “Беражыце свае рэчы, не пакідайце іх без нагляду!” Аднак у адно вуха, бывае, уляціць, ды ў галаве чамусьці не затрымаецца…
Прыкладна так адбылося з Вольгай Л. Рухалася яна цягніком эканом-класа Баранавічы — Брэст. Ды эканоміі не атрымалася, паколькі пакінула без нагляду свой мабільны тэлефон. А злодзею тое і трэба. Як заўважыў дарагую рэч, на якую гаспадыня не звяртае ўвагі, адразу ж — хваць! І знік “вагонны” ў невядомым накірунку, не пакінуўшы ні імя, ні адраса. Хто цяпер той “мабілай” карыстаецца, пакуль невядома. А Вольга, апамятаўшыся, палічыла страты, што склалі зусім не малую суму — 350 рублёў.
А вось Сяргею С. значна больш пашчасціла. Ехаў ён цягніком Мінск — Брэст ды пакінуў без нагляду куртку. І тут іншы “вагонны” хацеў пашчыраваць, але ж папаўся. Цяпер давядзецца яму перад законам адказ трымаць паводле часткі 1 артыкула 205 Крымінальнага кодэкса Рэспублікі Беларусь.

…а на пероне вас чакае хто? “Перонны”!

Здаецца, да месца прызначэння даехалі. Можна ўжо і расслабіцца? Ні ў якім разе, калі побач гойсае “перонны”, або дакладней “перонная”.
Як было ў выпадку з Дзянісам Ч. Ён забыўся на лавачцы каля перона на станцыі Жабінка свой планшэт з гордай назваю “Прэстыж” ды яшчэ ў камплекце з зарадным прыстасаваннем. А каб злодзею было зручней, яшчэ й два чахлы да планшэта і сумку пакінуў. Як кажуць: бяры — не хачу. Грамадзянка Ганна П. не адмовілася ад шчодрай “прапановы” — захацела, узяла. Такім чынам жанчына “ўзняла” з лаўкі не проста “прэстыжную” рэч, а тую самую частку 1 артыкула 205 КК, па якой давядзецца адказваць ужо на лаве падсудных…

Зноў трымер на чужым пакосе косіць

У адным з сёлетніх выпускаў “Крымінальнай хронікі” мы ўжо згадвалі, як невядомая асоба прыбрала да рук чужы бензінавы трымер, а потым знікла, быццам прывід у ранішнім тумане. Цяпер загучала новая справа на той жа ноце. Зноў у цэнтры ўвагі праваахоўнікаў зніклы трымер.
Зручнае прыстасаванне, якое выдатна замяняе дзедаўскія косы, зараз маецца ў многіх прыватных гаспадарках. Быў трымер да канца кастрычніка і ў Ма-
рыі К. Пакуль у яе пабудову, размешчаную на тэрыторыі прысядзібнага ўчастка ў Сенькавічах, не завітаў нечаканы госць. Вынік для гаспадыні несуцяшальны: ужо і яе бензінавая каса (коштам у 300 рублёў) на чужым пакосе сена косіць. Злодзей пры гэтым не задаволіўся адным трымерам, прыхапіў яшчэ і 9 літраў апырсквальніка на агульную суму ў 30 рублёў, чым нанёс шкоду Уладзіміру Ш.
Юрый ЮРКЕВІЧ, начальнік раённага аддзела Следчага камітэта Рэспублікі Беларусь;
Андрэй ЛАГОТА, начальнік Жабінкаўскага РАУС.

Popularity: 1%

“Я жыву сваёй работай”

Наталля АЛЯКСЕЙЧЫК.
Фота Крысціны СЕМЯНЮК.

Гледзячы на гэтую мілавідную, зграбную, стройную жанчыну, ніколі не падумаеш, што яна абслугоўвае ў складзе звяна ад 800 да 900 рагуль у дзень, працуючы аператарам машыннага даення. Аднак на самой справе так яно і ёсць. Валянціна Салей ужо чвэрць веку рупіцца ў “Рагазнянскім”, верная сваёй справе і роднай гаспадарцы.
Валянціна Міхайлаўна не ўяўляе сябе ў іншай прафесіі:
— Я жыву сваёй работай, люблю нашых рагуль. Канечне, любіміцу сярод такой колькасці не вылучыш, дый навошта: мне ўсе аднолькава дарагія. 17 гадоў я адпрацавала на звычайнай ферме, астатнія — на малочнатаварным комплексе “Бусні-1000”.
Агульнавядома, наколькі складаная праца аператараў машыннага даення: пачынаецца раным-рана, заканчваецца даволі позна. Дый не толькі ў працягласці рабочага дня справа. Цэлы дзень аператар на нагах, падчас працы патрэбны вынослівасць і цярпенне. Далёка не кожная жанчына вытрымае такую нагрузку. Аднак у Валянціны Салей праца спорыцца ці то дзякуючы шматгадоваму вопыту, ці то дзякуючы любові да жывёлы, ці таму, што яна спраўная, як у народзе кажуць, з пачуццём адказнасці за вынікі сваёй работы і з пачуццём гумару (а як жа інакш у такой нялёгкай справе?). А яшчэ дысцыплінаваная, старанная, актыўная, не баіцца ніякай работы і выконвае яе з душой — так характарызуе Валянціну галоўны заатэхнік ААТ “Рагазнянскі” Святлана Прудзялюк. Святлана Міхайлаўна дадае, што за 10 месяцаў бягучага года Валянціна Салей надаіла на адну фуражную карову 7616 кілаграмаў малака. Гэта адзін з лепшых паказчыкаў у гаспадарцы. Мабыць, нездарма Валянціна Міхайлаўна неаднойчы ўзнагароджвалася разнастайнымі граматамі за добрасумленную працу, а сёлета падчас святкавання Дня работнікаў сельскай гаспадаркі і перапрацоўчай прамысловасці атрымае Падзяку міністра сельскай гаспадаркі і харчавання нашай краіны.
Аднак сціплы аператар машыннага даення лічыць, што гэта не яе заслуга, а ўсяго калектыву, з боку якога адчувае велізарную падтрымку. Валянціна Салей з удзячнасцю гаворыць пра дырэктара таварыства Аляксандра Семенюка, галоўнага заатэхніка Святлану Прудзялюк, загадчыка МТФ “Бусні -1000” Надзею Багрову, іншых калег.
Тут жа, у “Рагазнянскім” рупіцца брат Валянціны Іван Гудзямчук. Праз некаторы час, як адвучыцца ў Пружанскім дзяржаўным аграрна-тэхнічным каледжы, прыйдзе сюды на працу і яе сын Уладзіслаў, сёлетнім летам ён быў на практыцы ў гаспадарцы. 19-гадовы Улад — галоўны матулін памочнік, яе радасць і ўцеха. А яшчэ вельмі дапамагаюць і падтрымліваюць суседзі Галіна Каранчук, Васіль Кот, Вольга Піліпук — яны даўно сябруюць дварамі. Не так даўно, 7 кастрычніка, Валянціна Міхайлаўна разам з роднымі, сябрамі, калегамі і любімымі суседзямі адзначыла свой 45-гадовы юбілей. А ў бліжэйшыя выхадныя — зноў нагода для святкавання. Падарункі ад ААТ “Рагазнянскі” работнікі ўжо атрымалі — па мяху цукру і наборы малочных прадуктаў. Валянціне Салей прыемна, што ў апошніх ёсць унёсак і яе працавітых рук.

Popularity: 1%

Ежегодно на планете около 15 миллионов детей рождаются недоношенными, в среднем это каждый 10-й новорождённый ребенок. Недоношенным считается новорожденный, родившийся раньше 37 недель беременности.

В чем причина ранних родов?

Причин, вызвавших преждевременные роды, может быть много. Истмико-цервикальная недостаточность — патологическое состояние шейки матки, которое не позволяет удержать плод. Крупная фиброма или подслизистая лейомиома матки. Аномалии матки, которые препятствуют имплантации плодного яйца — двурогая матка, внутриматочная перегородка. Инфекции матери — ОРВИ, гепатит вирусной этиологии, краснуха, воспаление глоточных и небных миндалин. Декомпенсированные соматические заболевания — пороки сердца, сахарный диабет, гипертония, болезни крови, печени, почек и другие. Поздний токсикоз, который сопровождается отечностью, артериальной гипертензией, белком в моче. Резус-конфликт. И поэтому,  чтобы максимально снизить фактор недоношенности —  все женщины должны планировать беременность, пройти своевременно  прегравидарную подготовку и регулярно наблюдаться врачом  акушер-гинекологом.

  Чем опасно рождение ребенка раньше 37 недель?

Дети, появившиеся на свет раньше срока, отличаются не только антропометрическими показателями, но и морфофункциональной незрелостью жизненно важных органов, что может иметь самые разные последствия,  часть этих детей умирает вскоре после рождения, недоношенность в последующем может привести к инвалидности. По статистике, преждевременные роды являются причиной почти половины всех случаев смерти новорождённых детей в мире.

Как известно, все новорожденные дети достаточно уязвимы. Малыши, родившиеся до 34 недель, не могут сосать самостоятельно, поэтому их кормят через зонд. У недоношенных несовершенна терморегуляция, из-за этого они легко переохлаждаются и перегреваются.  У детей, появившихся на свет раньше срока, могут наблюдаться проблемы с усвоением белков, жиров и углеводов, а также дефицит гемоглобина, ассоциированный с низкой скоростью выработки эритроцитов. Также у таких малышей может развиться ретинопатия недоношенных, последствия которой могут быть очень серьезными и стать причиной слепоты.

Иногда недоношенность имеет более отдаленные последствия. Например, у девочек, которые родились раньше времени, уже во взрослой жизни может наблюдаться незрелость репродуктивных органов, сбои менструального цикла, проблемы с вынашиванием детей.         Какие последствия будет иметь недоношенность в будущем, зависит от степени незрелости плода и  сопутствующей патологии.

Рождение недоношенного ребенка ‑ это серьезнейший стресс для родителей, которые нуждаются не только в материальной и физической поддержке, но и в психологической помощи, ибо выхаживание и воспитание детей, родившихся недоношенными, требует особых знаний, навыков, терпения, настойчивости и ответственности. Родители должны знать, что они не одиноки в решении своей проблемы, и что их жизнь может быть гармоничной и счастливой. Знание о том, что недоношенность ‑ не приговор, и что огромное количество недоношенных детей выросли здоровыми и полноценными, очень важно.

Сергей ЗАМАХИН, зав. гинекологическим отделением ЦРБ.

 
 

Popularity: 1%

Уласныя юбілеі — неўзабаве пасля прафесійнага свята

Анатоль БЕНЗЯРУК. Фота аўтара.

У біяграфіях Паўла Прыбыша і Сяргея Чарнака можна адшукаць нямала агульных момантаў. Абодва маюць вытокі на палескай зямлі, якую продкі спакон веку бераглі і абраблялі, відаць, мужчыны таму аднойчы і звязалі свае лёсы з сельгастэхнікай. Нават дні нара-джэння яны адзначаюць амаль адначасова — неўзабаве пасля прафесійнага свята работнікаў сельскай гаспадаркі і перапрацоўчай прамысловасці. Да таго ж сёлета Павел Іванавіч і Сяргей Васільевіч — юбіляры. Праўда, калі Павел Прыбыш шасцідзясятыя ўгодкі адзна-
чыць 3 снежня, дык ягоны малодшы калега будзе святкаваць сваё саракагоддзе на наступны дзень.
ПРАГА ДА ПРАЦЫ ў сельскай гаспадарцы ў Паўла Іванавіча, мабыць, у крыві. Дасталася ў спадчыну яшчэ ад дзеда, якога таксама звалі Паўлам. У старэйшага Паўла была звычайная для заходняга беларуса біяграфія. Па-паляшуцку працавіты селянін аднойчы, яшчэ “за польскім часам”, каб прыдбаць уласную зямлю, адважыўся нават пераплыць акіян. Заробленых грошай хапіла, каб купіць надзел, уладкаваць гаспадарку, набыць хатнюю жывёлу ды птушку. Пасля вайны, як утварыліся калгасы, зямлю абагульнілі і працаваць давялося ўжо за працадні. Вясковай справы ніякай не цураўся, гэтаму і сына Івана заўжды вучыў. Маці Паўла-малодшага Марыя Фядосаўна таксама ўсё жыццё аддала калектыўнай гаспадарцы, працуючы ў паляводстве.
— Іншымі словамі, каго з продкаў ні згадаеш, — заўважае суразмоўца, — кожны да зямлі цягнуўся, шчыраваў з удзячнасцю, адчуваючы яе сілу ды шчодрасць.
Гэта, у рэшце рэшт, і ягоную жыццёвую дарогу вызначыла. Пасля войска (а служыць давялося паблізу Севераморска — “сталіцы савецкага Паўночнага флоту”) Павел з радасцю вяртаўся дамоў. Там, за Палярным кругам, неаднойчы мроілася спатканне з роднымі палескімі краявідамі. Каб быць яшчэ бліжэй да зямлі-карміцелькі, тры гады адвучыўся ў Пружанскім саўгасе-тэхнікуме на аддзяленні механізацыі сельскай гаспадаркі, стаўшы нарэшце тэхнікам-механікам.
2 чэрвеня 1982 года — памятны дзень, калі Павел Прыбыш прыбыў у Жабінку, дзе маладога спецыяліста прымаў на працу тагачасны дырэктар райсельгастэхнікі Аляксандр Марковіч. Даверылі адказны ўчастак — базу забеспячэння запасных частак, на якой тады працавала каля двух дзясяткаў чалавек. На базе быў спачатку інжынерам, затым стаў намеснікам дырэктара па матэрыяльна-тэхнічным забеспячэнні. Увогуле, прысвяціў гэтай справе ажно 27 гадоў. З 2009-га і па сённяшні дзень Павел Іванавіч — галоўны інжынер сельгастэхнікі, па сутнасці — другая асоба пасля дырэктара ў арганізацыі, што аб’ядноўвае цяпер прыблізна 120 чалавек.
Сфера дзейнасці спецыялістаў Жабінкаўскай сельгастэхнікі, на думку яе галоўнага інжынера, па-ранейшаму надзвычай важная для гаспадарак раёна, у нечым нават выключная.
— Мяркуйце самі, — разважае Прыбыш, пачынаючы свой пералік. — Нельга не прыгадаць, што ў нашай арганізацыі створаны і паспяхова дзейнічае тэхнічны цэнтр “Гомсельмаша”. Нашы кваліфікаваныя спецыялісты праводзяць абслугоўванне і рамонты зерне- і кормаўборачнай тэхнікі. Акрамя таго, сельскагаспадарчыя адкрытыя акцыянерныя таварыствы атрымліваюць ад нас запчасткі. Ёсць і станцыя па абслугоўванні жывёлагадоўчых фермаў, прынамсі, даільнага абсталявання.
Аднак памыляецца той, хто думае, што супрацоўніцтва наладжана выключна з аграрыямі. Так, электраўчастак сельгастэхнікі ўдзельнічае ў тэндарах па абслугоўванні і рамонце халадзільнага, кухоннага, пральнага абсталявання ў школах Жабінкаўшчыны, Ленінскага і Маскоўскага раёнаў горада Брэста, а таксама ў Кобрынскай райбальніцы. Да гэтага не лішне дадаць і тое, што арганізацыя, у машынна-трактарным парку якой налічваецца каля 60 адзінак тэхнікі, бярэ тэндары і ў рамонце ды абслугоўванні школьных аўтобусаў, якія належаць аддзелу па адукацыі райвыканкама. Таму атрымліваецца, што бяспека нашых дзяцей пэўным чынам залежыць ад таго, наколькі залатыя рукі маюць майстры з сельгастэхнікі.
Калі ў размове закранулі дзейнасць асобнага мехатрада аграхімабслугоўвання, надышоў час уступіць у яе і Сяргею Чарнаку, які ўзначальвае гэтае падраздзяленне апошнія восем гадоў. Сяргей Васільевіч пасля заканчэння першай гарадской школы адслужыў у арміі, у дэсанцкіх войсках, раскватараваных у горадзе над Бугам. Адначасова, як і старэйшы калега, адвучыўся ў Пружанскім саўгасе-тэхнікуме на тэхніка-механіка. Першае месца яго працы — фірма “Аграсэрвісстандарт”, якая дзейнічала ў розных раёнах Брэсцкай вобласці, а свой цэнтр мела ў Жабінцы. Спачатку Чарнак уладкаваўся камбайнерам, затым стаў механікам. Пасля пераводу арганізацыі ў Баранавіцкі раён перайшоў на працу ў сельгастэхніку.
— Спраў хапае круглы год. Уносім арганічныя і мінеральныя ўгнаенні, праводзім комплекс вапнавання кіслых глеб раёна, аказваем паслугі ў нарыхтоўцы зерневых культур, — гаворыць Сяргей Васільевіч.
Сёння ў ягоным падпарадкаванні 23 механізатары. Сярод іх начальнік мехатрада з задавальненнем вылучае трактарыстаў-машыністаў Рамана Панядзільніка, Сяргея Філіпука, Віктара Асташэўскага, Івана Жука, Аляксандра Карпука, чыю надзейную працу і іншым не заганна прывесці ў прыклад.
Напрыканцы абодва суразмоўцы не прамінулі крыху расказаць і пра свае сем’і. Прыемна, што ў іх прапісаліся лад і ўзаемаразуменне, аздобленыя павагай і каханнем. Павел Іванавіч з удзячнасцю прыгадаў жонку Антаніну Яўгенаўну, якая многія гады выкладала саль-
феджыа ў музычнай школе. Дзеці, хоць і жывуць цяпер у сталіцы, пэўным чынам паўтарылі бацькоўскія дарогі. Андрэй, захоплены інтарэсам да механізмаў і тэхнікі, цяпер працуе вадзіцелем, Алена настаўнічае ў адной з мінскіх школ, займаючыся з дзецьмі музыкай і танцамі.
У Сяргея Васільевіча сям’я, вядома, значна маладзейшая. Разам з жонкай Ірынай ён гадуе дачок Валерыю і Яўгенію, якія вучацца ў 10-м і 4-м класах жабінкаўскай
СШ № 1. Дзяўчынкі паспяхова зай-маюцца на ўроках, а ў вольную хвіліну захапляюцца танцамі.
У Дзень работнікаў сельскай гаспадаркі і перапрацоўчай прамысловасці родныя з вялікай радасцю будуць віншаваць сваіх мужоў і бацькоў, чыя шматгадовая праца знайшла належнае прызнанне, з узнагароджаннем граматамі Жабінкаўскага райвыканкама і раённага Савета дэпутатаў.
На здымку: Павел ПРЫБЫШ і Сяргей ЧАРНАК сёлета атрымалі ўзнагароды раённага ўзроўню.

Popularity: 1%

«Сладкая» жизнь семьи Головач

Дарья НИКОНЧУК. Фото Кристины СЕМЕНЮК и Светланы КИСЛОЙ.
Вместе спешат на сахарный завод, вместе покидают его после рабочей смены. Около восьми лет на «сладком» предприятии нашего города трудится Александр Головач, последние шесть здесь работает и сын Дмитрий. В преддверии профессионального праздника они рассказали, как справляются со своими обязанностями на производстве и поддерживают друг друга в трудовые будни.
Александр Дмитриевич работает на предприятии слесарем по ремонту и обслуживанию систем вентиляции и кондиционирования. Утро начинает с обхода «владений», чтобы проверить, всё ли в порядке. Это и участок готовой продукции, и комплекс бестарного хранения сахара, и сушка, в общем, вся большая территория завода. А на ней и забот-хлопот хватает! Замена фильтрующих элементов, обслуживание системы аспирации, много других важных «процедур», с которыми мастерски справляется Александр Дмитриевич.
Спустя некоторое время на заводе с отцом стал работать и Дмитрий. Молодой человек является оператором пакетоформирующей машины. Дима пришёл на предприятие ещё студентом, заочно осваивая технологию машиностроения в БрГТУ.
— Рад, что именно здесь началась моя трудовая деятельность, — признаётся парень. — Работа ответственная и непростая, но мне нравится. Осуществляю контроль за линией, чтобы весь процесс происходил без перерыва и неполадок. По фасовке продукции в килограммовые пакеты действуют три линии, на одной из которых тружусь и я. Имеются также по выпуску пяти и десятикилограммовой тары, желирующего сахара и стиков — порционных пакетиков продолговатой формы, которые очень удобны в поездках.
У отца и сына часто даже в свободное время разговоры о заводе — ещё больше сплотило общее предприятие. Несмотря на то, что фронт работ у них разный, чувствуют поддержку друг друга, обсуждают сложные моменты производства, делятся советами. Обязательно обменяются поздравлениями с профессиональным праздником — Днём работников сельского хозяйства и перерабатывающей промышленности АПК и, конечно, отметят его в дружном коллективе.

Popularity: 1%

Каравай района на рушнике двух торжеств

В этом году на Жабинковщине объединились два значимых праздника — «Дожинки» и День работников сельского хозяйства и перерабатывающей промышленности АПК. Накануне торжества начальник управления по сельскому хозяйству и продовольствию райисполкома Александр Кучинский рассказал, с какими результатами район завершил сбор урожая и встретит эти праздники.

— Александр Евгеньевич, как оцениваете темпы уборки наших хозяйств и достигнутые в ней результаты?
— Сложившиеся погодные условия привели к более раннему созреванию зерновых колосовых культур, поэтому к уборке мы приступили на полторы недели раньше, чем в прошлом году. Считаю, что убрали качественно и без потерь, жатва прошла на высоком организационно-технологическом уровне, была хорошо подготовлена техника, аграрии с первых дней активно включились в работу. Лишь погодные условия внесли ложку дёгтя, которая не позволила добрать тот урожай, на который рассчитывали. Однако результаты этого года достойные, несмотря на то, что по урожайности зерновых на уровень прошлых лет, когда с гектара намолачивали свыше 36 центнеров, выйти не удалось. При урожайности 31 центнер (а это на два выше среднеобластного показателя) намолочено почти 35 тысяч тонн. Уронить лишний килограмм зерна на землю было непозволительной роскошью! Справились в более сжатые сроки — уборка в районе завершилась 10 августа.
— Поставили требуемые объёмы зерновых культур для государственных нужд?
— Жабинковщина, как всегда, требуемый госзаказ по зерну выполнила. Так, были поставлены необходимые объёмы продовольственной пшеницы (1800 тонн), ржи (3000 тонн), овса (50 тонн), ячменя (100 тонн), проса (60 тонн) и сахарной свёклы (34 500 тонн). Продолжаем поставлять зерно кукурузы для производства крахмала и крахмалопродуктов для СОАО «Коммунарка».
— Какой урожай картофеля и сахарной свёклы собран на Жабинковщине?
— Снизилась рентабельность производства картофеля, поэтому хозяйства уменьшили объёмы посевных площадей данной культуры. Урожай можно назвать средним: произведено 3,2 тысячи тонн картофеля при средней урожайности 182 ц/га. Так, в ОАО «Хмелево» урожайность составила около 200 ц/га, а валовой сбор — более
2,4 тысячи тонн. Здесь под картофель отдано 125 гектаров, а в ОАО «Орепичи» засеяно 50. В этом хозяйстве при урожайности
156 ц/га вал составил почти тысячу тонн. Общий валовой сбор достиг 3182 тонны.
Что касается сахарной свёклы, то буквально на прошлой неделе была завершена её уборка. Ввиду того, что на Жабинковщине располагается сахарный завод, являемся одним из передовых районов по производству сладких корнеплодов. Думаю, в этом году тоже займём призовое место в данной сфере. По урожайности находимся пока на втором месте в области, а по валовому сбору сейчас сложно сказать, потому что в некоторых хозяйствах свёкла ещё вывозится с полей. Предварительно результат не особо разнится с прошлогодним, хотя урожай 2017-го
можно назвать рекордным. Этой осенью в сельхозорганизациях накопано 70 тысяч тонн сахарных корнеплодов при средней урожайности 524 ц/га. Если брать в разрезе хозяйств, то лидером по производству является ОАО «Вознесенский», где на круг было получено 833 ц/га. Это очень достойный результат! Затем идёт ОАО «Жабинковский» с урожайностью 687 ц/га, что тоже является хорошим показателем. Наибольшая сахаристость корнеплодов также в «Вознесенском» (17 %) и в «Орепичах» (16,75 %).
— Соревнования во время жатвы — необходимый элемент уборочной кампании?
— Думаю, да. Чествование передовиков происходило прямо в поле, и когда мы вручали награды лучшим, то было заметно: для них это очень важно и почётно. Людям приятно, что их нелёгкий труд, их заслуги и старание не остались без внимания. Уверен, что такие мероприятия заряжают энергией и позитивом до конца жатвы, к тому же передовики получают небольшие ценные подарки. Соревновательный дух в такой работе просто необходим, но вместе с тем он не мешает трудиться и при необходимости выручить друг друга — человеческие качества не уходят на второй план. Например, на просьбу помочь в уборке сахарной свёклы ОАО «Озяты АГРО» сразу откликнулись другие хозяйства. И на одном поле одновременно работали четыре свеклоуборочных комбайна — вот эта была картина! Наши аграрии и соперничать, и дружить умеют.
— Достиг ли в этом году кто-нибудь из тружеников Жабинковщины планки в две тысячи тонн?
— К сожалению, нет, таких при уборке урожая этого года не было. Повторюсь, что погодные условия не позволили вырастить тот урожай, который ожидали. На уборочной страде работало 62 экипажа комбайнеров, из которых более тысячи тонн намолотили три тандема. Полторы тысячи убрала команда Олега Денисовича и Андрея Харковича из ОАО «Матеевичи». Кстати, они заняли первое место в области в соревновании среди молодёжных экипажей. На празднике в Высоком чествовали также водителей «Орепичей» и «Вознесенского» Александра Шлягу и Дмитрия Савосина, которые завоевали второе и третье места в областных соревнованиях, а также звено операторов зерносушильной установки ОАО «Вознесенский» Василия Пилинкевича и Николая Садовничика. Ещё множество наград найдёт своих героев на празднике в Ракитнице — подведём итоги всего сельскохозяйственного года! Стоит заметить, что молодёжь не отстаёт от более опытных работников и руководителей.
— Стоит ли привлекать в период уборочной кампании представителей других сфер и организаций?
— Это давно сложившаяся добрая традиция, которая, безусловно, должна продолжаться. Такие экипажи не только достойно держат планку, но и демонстрируют отличные результаты! Примером тому может стать названный тандем Олега Денисовича и сотрудника РОЧС Андрея Харковича — наших первых «тысячников». Участие в уборочной страде 2018 года приняли также работники ЖКХ, санатория «Надзея», ОАО «Жабинковский сахарный завод», Кобринского опытного лесхоза, Ленинской средней школы, торфобрикетного завода и другие — всего 23 человека. Хотелось бы, чтобы ещё больше людей находили возможность и желание помочь хозяйствам во время уборки. Уровень производства растёт, увеличиваются урожаи, а вместе с этим возрастает необходимость одновременно осуществлять несколько видов работ, поэтому сельхозпредприятиям требуются лишние руки. Мы рады, когда такая помощь приходит, надеемся на дальнейшее сотрудничество.
— Кто стал лидером жатвы по намолоту зерна среди хозяйств?
— Самая высокая урожайность зерновых — 52,6 ц/га — была достигнута в ОАО «Вознесенский». ОАО «Жабинковский» стал лидером по валовому сбору зерновых, собрав 6,6 тысячи тонн при урожайности 40 ц/га. Завершает тройку ОАО «Матеевичи», где урожайность составила 32,8 ц/га. Труд работников этих сельхозорганизаций был не раз отмечен наградами.
— В этом году в одно большое торжество объединились районные «Дожинки» и День работников сельского хозяйства и перерабатывающей промышленности. Какой программой будете удивлять гостей мероприятия?
— Недостаток тепла и солнца постараемся компенсировать насыщенной концертной программой, поздравлениями и добрыми словами. Разделять эти два праздника всегда было сложно. Думаю, в этом году выбрали более подходящую дату для чествования заслуженных победителей: шире аудитория, больше номинаций, совсем другой масштаб мероприятия. С осени аграрии начали активно трудиться, осенью и подведём итоги сельскохозяйственного года на Жабинковщине. Встреча объединит и хлеборобов, и работников предприятий. Думаю, что и гости, которые посетят праздник, не пожалеют об этом.
— Что же будет с полюбившимся конкурсом «Властелин села»?
— Конкурс действительно интересный, достойный внимания. В этом году уже состоялся его областной этап, где Жабинковщина, как всегда, презентовала себя достойно. Думаю, состязание продолжится и на районном уровне, но уже в следующем году. Возможно, он вновь украсит праздник уже в обновлённом формате.
— Как готовилась Ракитница к предстоящему торжеству?
— Агрогородок преобразился — это отмечают и сами жители, и гости. Были сделаны косметический и капитальный ремонты зданий, заменены коммуникации, модернизация коснулась дорог — помогали все районные службы и организации. Активное участие приняли и жители агрогородка, за что им большая благодарность. Ракитница заиграла новыми красками и в прямом, и в переносном смысле.
— Какими работами занимаются аграрии сейчас?
— Осталось лишь одно — вспашка зяби, одновременно вносятся органические удобрения. В целом сельскохозяйственный год, как только наступят минусовые температуры, будет завершён. Хлопоты останутся на фермах, на животноводческих объектах, где кропотливая работа кипит без учёта сезонности.
Беседовала Дарья НИКОНЧУК.

Popularity: 1%

Асаблівых дзяцей становіцца ўсё больш

На базе дзяржаўнай установы адукацыі “Цэнтр карэкцыйна-развіццёвага навучання і рэабілітацыі Жабінкаўскага раёна” адбыўся міні-семінар па праблеме дзіцячага аўтызму. Спецыялісты падзяліліся вопытам з калегамі і распавялі, з якімі цяжкасцямі сутыкаюцца на пачатковым этапе работы з асаблівымі дзецьмі.
Тэрмін “аўтызм” паходзіць ад лацінскага слова “autos” — “сам” і азначае “адрыў ад рэальнасці”, “адгароджаны ад свету”. Простымі словамі, гэта асаблівы стан дзіцяці, калі ў яго няма жадання мець зносіны з кім-небудзь. Аўтысты — гэта асаблівыя дзеці, якія адгароджваюць сябе ад уздзеяння грамадства, і іх абсалютна не цікавіць меркаванне акружаючых. З раннім дзіцячым аўтызмам (РДА) нараджаецца 4-5 чалавек на 10 тысяч дзяцей. Хлопчыкаў з такім дыягназам больш, чым дзяўчынак, але ў дзяўчынак аўтызм праяўляецца ў больш цяжкай форме, і дзіцяці досыць цяжка адаптавацца да навакольнага свету.
Гэтая праблема ў апошнія гады стала вельмі актуальнай і ў Беларусі. Таму лічу неабходным распавесці аб дыягностыцы і шляхах карэкцыі РДА.
На жаль, у нашым грамадстве прынята казаць пра дзяцей з праблемамі ў развіцці шэптам ці ўвогуле маўчаць. Больш карэктна, на наш погляд, называць такіх дзяцей “асаблівымі”. А іх, на жаль, вельмі многа. Часта яны наведваюць звычайныя дзіцячыя сады або школы, але вызначэнне іх у групу “асаблівых” гаворыць аб тым, што такім дзецям патрэбен асаблівы падыход ісуправаджэнне. Бацькі павінны мець хаця б мінімальнае ўяўленне аб праблемах развіцця дзяцей, каб своечасова зразумець і пры неабходнасці забяспечыць свайму дзіцяці адэкватнае стаўленне навакольных.
З практыкі вядома, што асноўны сімптом ранняга дзіцячага аўтызму праяўляецца ў некаторай адхіленасці дзіцяці ад навакольнага свету, эмацыянальнай няспеласці, стэрэатыпнасці паводзін. Такі малыш стараецца пазбягаць глядзельнага кантакту, не заўсёды схільны да цялеснага (сціскаецца, калі яго спрабуюць пагладзіць або прыабняць). Магчымы стэрэатыпныя рухі з прадметамі (перагортванне кнігі, паляпванне якім-небудзь прадметам), адна і тая ж тэма можа дамінаваць у размове, падчас малявання, у гульнявых сюжэтах. У дзяцей фарміруюцца ўстойлівыя стэрэатыпы, яны з цяжкасцю прывыкаюць да новай вопраткі, ежы, абстаноўкі, людзей. У хворых на аўтызм магчымы (але не заўсёды) затрымка і парушэнні маўленчага развіцця (а менавіта функцыя зносін). Аўтычнае дзіця часта не чуе звернутую да яго гаворку, а адказы не маюць дачынення да тэмы размовы. Для дзіцяці з раннім дзіцячым аўтызмам ўласцівыя рэхалаліі (ён паўтарае апошняе пачутае слова або прапанову).
Мы разумеем, што неспецыялістам (тым больш бацькам) складана выявіць самім, ці маюцца ў дзіцяці тыя ці іншыя асаблівасці развіцця або паводзін, але заўважыць і пацвердзіць аўтызм можна, пачынаючы з двухгадовага ўзросту.
Калі вас штосьці насцярожвае, не адкладайце візіт да педагога-псіхолага (або псіхіятра, настаўніка-дэфектолага). Часта, на жаль, можна назіраць стэрэатыпнае стаўленне бацькоў да інфармацыі аб тым, што іх дзіця сапраўды асаблівае і мае патрэбу як у медыцынскім, так і ў псіхалагічным суправаджэнні. Рэакцыя бацькоў на тое, што іх дзіця пакутуе на ранні дзіцячы аўтызм, часта такая: шок — гнеў — дэпрэсія — прыняцце.
Спецыялісты ЦКРНіР разумеюць і падзяляюць пачуцці бацькоў, але чым раней дзіця атрымае неабходную дапамогу, тым больш станоўчы прагноз далейшага развіцця.
Як спецыялісты, якія маюць пэўны вопыт суправаджэння асаблівых дзяцей, можам распавесці аб сваіх прынцыпах карэкцыі. Па-першае, да дзіцяці з раннім дзіцячым аўтызмам трэба ставіцца як да нормы развіцця. Суправаджаючы дзіця, не навязваць сваю мадэль паводзінаў, а прымаць яго. Надаваць зразумелы для маленькага сэнс усіх яго дзеянняў і слоў. Разнастаіць сэнсарны вопыт: гульні з вадой, маляванне фарбамі з дапамогай пальцаў, гульні з пяском, крупамі і г.д. Так як дзеці адрозніваюцца большай стэрэатыпнасцю паводзін, усё новае неабходна ўводзіць асцярожна, пакрокава, падрабязна тлумачачы дзіцяці, паказваючы на ўласным прыкладзе, фарміруючы толькі станоўчае стаўленне да таго, што адбываецца. Бар’ер фізічнага кантакту можна здымаць з дапамогай розных гульняў: “штурхалак”, “казыталак”, “гладзілак”. Дзіця павінна бачыць твар таго, хто з ім гаворыць ці гуляе, але не старайцеся гвалтоўна ўтрымаць дзіцячы погляд. Калі малое зацікавіцца, яно само будзе ўважліва глядзець і слухаць вас.
І ўсё-такі, галоўная праблема дзяцей з раннім дзіцячым аўтызмам — праблема зносін. Старайцеся ў прысутнасці дзіцяці праяўляць цікавасць да навакольных людзей, вітайцеся, знаёмцеся, развітвайцеся, гуляйце, рабіце ўсё, што павінна, на вашу думку, выконваць ваша дзіця. Зрабіце ўсё магчымае, каб яно атрымала неабходную дапамогу, а вы — падтрымку ў асобе спецыялістаў.
Будзьце цярплівыя і разважлівыя. Не прыспешвайце падзеі — і станоўчы эфект абавязкова гарантаваны.
Кацярына ЛУГАЎСКАЯ, дырэктар ЦКРНіР.

Popularity: 1%

Служили два товарища

В Вооруженных Силах начинается с 20 ноября увольнение в запас военнослужащих срочной военной службы, отслуживших положенный срок. Большинство военнослужащих приобрели хороший жизненный опыт, будут тепло вспоминать время, проведенное в армейском строю. Нелегкая армейская служба у каждого военнослужащего складывалась по-разному — были промахи и огорчения, радости и победы. И чтоб служба проходила легче, рядом должен быть боевой товарищ. Настоящими товарищами можно назвать Александра Федосюка и Александра Мороза. Александры были призваны на службу в мае 2017 года Жабинковским военкоматом. Вместе прошли курс молодого бойца и были распределены в энергомеханическое отделение 1 зенитного ракетного дивизиона 115 зенитного ракетного полка, где и служат по сей день. Военнослужащие вместе прошли через полевые выходы, командно-штабные учения и сдали экзамен на полигоне Российской Федерации «Ашулук». Всегда автомобили Краз-260, закрепленные за данными военнослужащими, были в исправном состоянии.

В день увольнения  в запас эти парни подведут черту под важным этапом в жизни своей жизни, этапом взросления и возмужания. Командование 1 зенитного ракетного дивизиона выражает благодарность военнослужащим за добросовестное выполнение конституционного долга, проявленную инициативу и старание по службе.

Заместитель командира дивизиона по идеологической работе майор Дмитрий Перковец .

 

Popularity: 1%

«Флаг» захватили ребята из третьей школы

Кристина СЕМЕНЮК.

В рамках акции «Полезные каникулы» среди учащихся школ Жабинковского района прошёл открытый чемпионат по внеаренному лазертагу. Ребята провели время на открытом воздухе, нашли новых друзей и определили, кто самый быстрый и меткий.
Игру для школьников организовали Жабинковский районный комитет
ОО «БРСМ», отдел по образованию, комиссия по делам несовершеннолетних, ИДН Жабинковского РОВД.
Лазертаг — высокотехнологичная игра, проходящая в реальном времени и пространстве. Её цель — поражение противников и специальных интерактивных мишеней, или «баз», безопасными лазерными выстрелами из бластера-автомата. На самом деле «поражение» происходит путём регистрации луча датчиками оппонента, закреплёнными на одежде игрока или повязке.
На арене для лазертага в Жабинке всё создано для того, чтобы игра получилась интересной и захватывающей. Тут есть окопы, стенки, холмы, вышка и другие укрытия. После инструктажа первые две команды — из Хмелевской и Кривлянской средних школ — получают тагеры (специальные бластеры) и надевают на голову повязки с датчиками. Чтобы победить, ребятам нужно захватить и удержать «флаг» — небольшое устройство, которое также фиксирует лазерные выстрелы. Повязки команд светятся разными цветами — синим и красным. Так можно легко определить, где находится оппонент.
Во время игры ребята действуют слаженно, ведь пока один захватывает «флаг», остальные должны защищать союзника от «выстрелов» противников. Мало просто быть быстрыми и меткими, необходимо разработать эффективную стратегию и поддерживать свою команду.
По результатам открытого чемпионата победу одержала команда третьей городской школы. Второе и третье место завоевали ребята из Кривлянской одиннадцатилетки и средней школы № 1. Победители получили призы от РК ОО «БРСМ».

Popularity: 1%

Насустрач новаму жыццю

Алёна НІКАНЧУК. Фота аўтара.

Надыходзіць час, калі два закаханыя сэрцы ствараюць сям’ю і мараць аб сваім прадаўжэнні. Такі сур’ёзны і адказны крок, як цяжарнасць, патрэбна планаваць загадзя. Як гэта неабходна рабіць і чаму, расказала ўрач-гінеколаг раённай бальніцы Ларыса Шмурадка.

— Ларыса Аляксандраўна, агульнавядома, што здароўе чалавека фарміруецца, пачынаючы з унутрывантробнага перыяду, і ў многім залежыць ад здароўя маці і працякання цяжарнасці. Ці прыходзяць да вас жанчыны, каб пракансультавацца перад яе планаваннем?
— Вельмі рэдка жанчыны звяртаюцца з мэтай планавання цяжарнасці або прэгравідарнай падрыхтоўкі. Часцей у практыцы сустракаюся з цяжарнымі пацыенткамі, якія маюць праблемы з выношваннем. Рыхтавацца да такога важнага кроку патрэбна абавязкова.
— Што ўваходзіць у прэгравідарную падрыхтоўку? Якія яе этапы можна вылучыць?
— Яна ўключае комплекс дыягнастычных, прафілактычных і лячэбных мерапрыемстваў, у выніку якіх арганізм рыхтуецца да паўнавартаснага зачацця, выношвання і нараджэння здаровага дзіцяці. Падрыхтоўка мае тры асноўныя этапы: даследаванне рэпрадуктыўнага здароўя будучых бацькоў, якое патрэбна пачаць з медыкагенетычнай кансультацыі; трохмесячны прыём перад зачаццем полівітамінаў і фоліевай кіслаты; вядзенне ранніх тэрмінаў цяжарнасці з улікам выяўленых фактараў рызыкі, ускладненага працякання наступіўшай цяжарнасці.
— Скажыце, калі ласка, з чаго ўсё ж патрэбна пачынаць?
— Перш за ўсё, з планавання таго, што і ў якія тэрміны патрэбна зрабіць будучым бацькам. Прэгравідарную падрыхтоўку неабходна пачынаць як мінімум за паўгода да зачацця або лепш за год. За гэты час будучыя бацькі павінны выявіць стан свайго здароўя, падрыхтавацца да зачацця і вызначыць аптымальныя дні для яго.
— Ларыса Аляксандраўна, з пералічанага самае важнае ў падрыхтоўцы — гэта вызначыць стан здароўя бацькоў?
— Так, самую значную частку прэгравідарнай падрыхтоўкі займае высвятленне стану здароўя будучых бацькоў. Канечне, жанчыну чакае больш пільнае, уважлівае і дасканалае абследаванне, бо менавіта ў яе арганізме адбываюцца працэсы росту і развіцця дзіцяці, на якія могуць паўплываць нялечаныя інфекцыі ці хранічныя захворванні.
Для мужчыны і жанчыны ўсё пачынаецца са здачы аналізаў: крыві, мачы, іншых біялагічных матэрыялаў. Вельмі важна вызначыць рэзус-фактар для таго, каб ведаць, ці магчымы падчас цяжарнасці рэзус-канфлікт жанчыны і плода. Спіс аналізаў немалы. Ён дазваляе высветліць многія пытанні, што тычацца гарманальнага статусу жанчыны, устойлівасці яе арганізма да вірусаў, небяспечных для дзіцяці, а таксама наяўнасці ці адсутнасці захворванняў і інфекцый, якія перадаюцца палавым шляхам, у абаіх будучых бацькоў.
Дастаткова важным з’яўляецца збор і аналіз тэрапеўтам або сямейным урачом інфармацыі з медыцынскай карты жанчыны, дзе бачныя перанесеныя раней хваробы, траўмы ці аперацыі. Урач таксама высвятляе, ці працуе хто з бацькоў на шкоднай вытворчасці, ці падвяргаецца экалагічнай рызыцы.
Будучай маме патрэбна наведаць шэраг вузкіх спецыялістаў, перш за ўсё, гінеколага. Магчыма, жанчыне або мужчыне неабходна пракансультавацца ў генетыка. Падставай для гэтага могуць быць генетычныя захворванні ў блізкіх родзічаў, а таксама ўзрост будучых бацькоў. Усё вышэйназванае зойме нямала часу, але дазволіць адказаць на наступныя пытанні: ці магчыма зачацце натуральным шляхам; ці здольная жанчына да выношвання дзіцяці і родаў; ці верагодна заражэнне эмбрыёна інфекцыямі ўнутрывантробна і ў працэсе саміх родаў.
— Пры спрыяльных выніках даследавання стану здароўя будучых бацькоў ім можна рыхтавацца да зачацця, а жанчыне да цяжарнасці. На што пры гэтым варта звяртаць увагу?
— Перш за ўсё, патрэбна адмовіцца ад шкодных звычак, захоўваць рэжым дня, мець умераныя фізічныя нагрузкі, паўнавартасна спаць і адпачываць, не дапускаць негатыўных эмоцый і стрэсаў.
Наш арганізм — гэта тое, што мы ядзім, пагэтаму будучыя бацькі павінны збалансавана і якасна харчавацца. Жанчыне ў гэты перыяд неабходна прымаць вітаміны В9 і Е, якія спрыяюць зачаццю. Але варта памятаць: пры гэтым патрэбна захоўваць меру, таму прымаць вітаміны неабходна толькі пасля кансультацыі з урачом і па яго прызначэнні.
Дзеля папярэджання нараджэння дзяцей з грубымі парокамі развіцця ці з выражаным дэфіцытам інтэлекту вядучыя эксперты Сусветнай арганізацыі аховы здароўя настойваюць на курсавым прыёме фоліевай кіслаты (ад 400 да 800 мкг/суткі) абаім партнёрам за тры месяцы да зачацця, будучай маме — першыя восем тыдняў цяжарнасці. Калі пасля наведвання эндакрынолага жанчыне будзе рэкамендавана прымаць ёд, то рабіць гэта трэба на працягу ўсёй цяжарнасці і перыяду кармлення грудзьмі. Неабходна таксама даследаваць кроў на ўтрыманне гемаглабіну і жалеза. Пры выяўленні яго скрытага дэфіцыту ці пры існуючай анеміі пралячыцца прэпаратамі, якія ўтрымліваюць жалеза, лепш у спалучэнні з фоліевай і аскарбінавай кіслатой. Пры захоўванні гэтых рэкамендацый да наступлення жаданай цяжарнасці шансы на спрыяльнае выношванне плода і нараджэнне дзіцяці істотна павялічваюцца.
— Ларыса Аляксандраўна, што пажадаеце будучым бацькам?
— Хочацца нагадаць: цяжарнасць на ранніх тэрмінах — як імгненне паміж мінулым і будучым. Усё, што было раней, не мае ніякага сэнсу, галоўнае наперадзе: магчымасць дапамагчы чалавеку ўвайсці ў жыццё з максімальным стартавым рэсурсам здароўя. Раннія тэрміны цяжарнасці — як добрая імправізацыя: іх патрэбна старанна і ўмела рыхтаваць, а потым віртуозна выконваць. Будучым бацькам неабходна памятаць пра гэта.
— Дзякуй за размову.

Popularity: 1%

Хочу татуировку. А мама против!

Это проблема, с которой наверняка сталкивались многие подростки, да и люди постарше, когда хотели украсить своё тело необычным рисунком. С татуировками до сих пор связано множество страхов и предрассудков. Специально для «СП» все мифы развеял уроженец Жабинки, мастер татуировки Никита Дулевич, который владеет собственным салоном в Бресте под названием «MAMA PROTIV».

Как всё начиналось

Никита с детства любил рисовать. Ни одна поверхность не оставалась свободной от проявлений фантазии будущего татуировщика. Однако переносить свои рисунки на кожу он стал гораздо позже, уже в университетские годы.
После школы и техникума Никита заочно учился в Барановичском государственном университете на юридическом факультете. Одновременно работал в Минске администратором в казино. Однажды его друг набил себе рисунок. Именно тогда Никита впервые задумался о том, чтобы заняться татуировкой.
Решение принял быстро. Взял академический отпуск в университете и на те деньги, которые собирался внести за очередной семестр учёбы, купил необходимое оборудование. Юристом Никита так и не стал, однако о кардинальной смене жизненных приоритетов не жалеет.
Сначала парень работал на дому, набирался опыта. Потом его пригласили в Москву, в известный барбершоп «Chop-Chop». Ещё пару лет «домашней работы» — и вот в 2016 году Никита наконец-то открыл в Бресте собственный салон под названием «MAMA PROTIV».
Родители парня не сразу поверили в успех сына. «Жалели, конечно, что бросил университет. И не думали, что с помощью татуировок можно зарабатывать на жизнь. Однако сейчас поддерживают», — рассказывает Никита.

Творческий процесс

Мастер поделился, что в основном люди делают татуировки двух типов — со смыслом и просто красивые. Парень предпочитает заниматься вторыми. Он создаёт сложные рисунки, которые сначала воплощает на бумаге, а уже потом с помощью специальной «копирки» переносит на кожу. На одного клиента Никита старается тратить не более 4-5 часов. В месяц у татуировщика обслуживаются примерно 30-40 человек.
Обычно люди заранее продумывают, какую картинку хотят нанести и на какую часть тела. Ищут подходящие эскизы. Однако банальным копированием Никита не занимается. И никогда не повторяет предыдущие работы. Например, человек хочет набить себе изображение волка и находит его в интернете. Никита делает собственный эскиз, вносит художественные изменения. Именно поэтому у двух его клиентов никогда не будет одинаковых волков.
Молодой человек создаёт только чёрно-белые татуировки и работает в технике «випшейдинг»: с помощью точек мастер прорисовывает тени и полутона изображения. Он никогда не делает рисунки на пальцах, потому что от постоянного трения картинка быстро портится и размывается.
Никита считает, что каждый, кто хочет сделать себе татуировку, должен найти своего мастера, который работает в соответствующей технике. Татуировщики-универсалы существуют, однако если «распыляться», то добиться профессионализма в каком-то конкретном направлении очень сложно.

А это не больно?!

Процесс нанесения татуировки полностью безопасен. Как рассказал Никита, давно прошли те времена, когда рисунки набивали многоразовыми иглами неизвестного происхождения. Современные картриджи стерильны и гигиеничны, а модули производятся из медицинского пластика. Во время распаковки и нанесения рисунка мастер никак не взаимодействует с иглами. При стоимости тату нет смысла экономить на одноразовых гигиеничных материалах. Ведь репутация гораздо ценнее.
Процедуру каждый переносит индивидуально. Существует схема мест на теле человека, где набивать татуировки наиболее или наименее болезненно, однако на практике она не всегда срабатывает. «Распространён миф, что делать рисунок на рёбрах очень больно. Однако некоторые мои клиенты практически ничего не чувствуют, другие напрягаются. Но ни разу не было случая, чтобы кто-то испытывал сильную боль, кричал или падал в обморок», — поясняет Никита.
После процедуры мастер рассказывает клиенту, как ухаживать за татуировкой во время заживления. Обычно это занимает не более недели.
Один из аргументов противников тату — «это на всю жизнь». Никита уверяет, что вывести изображение можно, однако нужны время и деньги. Это делается с помощью лазера, притом технологии не стоят на месте. С помощью современного оборудования татуировка удаляется полностью, не остаётся ни следа. Однако устаревшие технологии не позволяют добиться идеального эффекта. Поэтому перед удалением татуировки нужно тщательно изучить отзывы о салонах и выбрать подходящий.

Начинающим

Как справедливо отмечает Никита, татуировка — это та область, в которой лучше не учиться на собственных ошибках. Сегодня для начинающих есть много возможностей. Можно пройти курсы, поработать «подмастерьем» у опытного автора.
После обучения новичок зачастую получает какой-нибудь сертификат, однако это не говорит о профессионализме. Начинающему татуировщику лучше сначала работать под руководством опытного коллеги. Кроме того, существуют специальные манекены, на которых можно попробовать свои силы. Однако, уверен Никита, мастерство приходит лишь с опытом.

Popularity: 1%

У мінулыя выхадныя аб нараджэнні новай сям’і абвясцілі закаханыя Сяргей Каранчук і Карына Казачэнка. Няхай на сумеснай жыццёвай дарозе маладых людзей суправаджае цярпенне, дапамога, узаемапавага, божая ласка.
Шчасця і кахання маладым! Горка!

Popularity: 1%

Флікер — твая абарона на дарозе!

Большасць аварый адбываецца раніцай і вечарам, менавіта ў гэты час дарослыя накіроўваюцца на працу, дзеці — у школу або вяртаюцца дадому. У цёмны час сутак чалавек успрымае толькі 5 працэнтаў інфармацыі ад той, якую ён бачыць днём. Пагэтаму частай прычынай дарожна-транспартных здарэнняў становіцца тое, што вадзіцель не паспявае своечасова заўважыць пешахода і зрэагаваць. Светлае адзенне ці якая-небудзь кідкая яго дэталь — жоўты або белы шалік, шапка, яркія палосы на куртцы і г. д., робяць пешахода значна больш прыкметным у цёмны час сутак. Але лепш за ўсё выкарыстоўваць элементы з матэрыялу са святлоадбівальным эфектам, якія прымацоўваюцца да адзення, школьнага рукзака або веласіпеда. Яшчэ лепш, калі на вас апранута спецыяльная камізэлька. Яна адбівае святло ў цемры і дапамагае заўважыць пешахода ў начны час намнога раней. Звычайна вечарам вадзіцель можа прыкмеціць пешахода за 25-30 метраў, калі на тым ёсць камізэлька або святлоадбівальнік — амаль за 150, а калі ў кіроўцы ўключана далёкае святло, то і за 400 метраў.
Бачнасць на дарозе значна пагаршаецца ў час дажджу, снегу, у тумане, а таксама ў цёмны час сутак — і колькасць ДТЗ адпаведна павялічваецца. Таму вадзіцелю неабходна быць асабліва ўважлівым. Для пешаходаў адным з самых дзейсных спосабаў засцерагчы сябе на дарозе з’яўляецца выкарыстанне святлоадбівальных элементаў. Існуюць розныя іх віды. Гэта могуць быць бірулькі, самаклейныя або нашыўныя стужкі, бранзалеты. Прынцып іх дзеяння заснаваны на тым, што святло, якое трапляе на рабрыстую паверхню са спецыяльнага пластыка, канцэнтруецца і адбіваецца ў выглядзе вузкага пучка. Калі фары аўтамабіля “выхопліваюць” нават маленькі святлоадбівальнік, кіроўца здалёк бачыць яркую светлавую кропку. Пагэтаму шансы, што пешаход або веласіпедыст будуць заўважаны, павялічваюцца ў шмат разоў.
Якія флікеры самыя лепшыя? Шэра-белага або лімоннага колеру. Менавіта яны маюць найбольш аптымальную святлоадбівальнасць для таго, каб пешаход быў прыкметным у цёмны час сутак.
Звярніце ўвагу, дзе павінны знаходзіцца святлоадбівальныя элементы. Іх рэкамендуецца замацоўваць з двух бакоў, каб яны былі бачныя вадзіцелям у абаіх патоках руху. Спецыялісты рэкамендуюць пешаходам абазначыць сябе флікерамі элементамі на левай і правай руках, павесіць па адным на рэмень і ззаду на рукзак. Такім чынам, самы аптымальны варыянт, калі на пешаходзе знаходзіцца чатыры святлоадбівальнікі. Падвескі на шнурку ці на шпільцы замацоўваюцца на адзенні, рукзаку, сумцы. Чым больш элементаў, тым лепш. Іх можна размяшчаць таксама на веласіпедзе, тым самым абазначыўшы яго габарыты, на дзіцячай калясцы, на ролікавых каньках. Выкарыстанне флікера паніжае рызыку наезду на пешахода на 65 працэнтаў, а дзіцячы траўматызм на дарозе змяншае ў 6,5 раза. Абазначце сябе і дайце ўбачыць вас вадзіцелю, беражыце сябе!
Раман КРУПКО, старшы дзяржаўтаінспектар АДАІ Жабінкаўскага РАУС.

Popularity: 1%

Чысціня, парадак і выдатны настрой

У межах месячніка па добраўпарадкаванні і навядзенні парадку на зямлі, прысвечанага Году малой радзімы, супрацоўнікі аддзела па адукацыі Жабінкаўскага райвыканкама, райкама прафсаюза работнікаў адукацыі і навукі, “узброіўшыся” інвентаром, прыбіралі гарадскі скверык, ачышчалі яго ад смецця і лісця. “Уборачныя” работы вяліся таксама і на тэрыторыі аддзела.
Нечаканае пацяпленне парадавала ўсіх працаўнікоў, што выйшлі на ўборку, пазітыўна зарадзіла на добрую справу. Чысціня, парадак і добры настрой — вось што засталося пасля працоўнага дэсанта.
Наталля УРБАН, старшыня райкама прафсаюза работнікаў адукацыі і навукі.

Акцыя “Чысты горад”

На працягу некалькіх гадоў падчас асенніх канікулаў адміністрацыя і прафсаюзны камітэт другой гарадской школы традыцыйна праводзіць акцыю “Чысты горад”. Галоўная яе мэта — зрабіць прыгожым і ўтульным не толькі школьны падворак, але і парк ля навучальнай установы. Прыбіраць прылягаючую тэрыторыю выхо-
дзяць усе настаўнікі, падключаюцца і вучні. І сёлета ўсе працавалі дружна і весела. Прыемна, праходзячы ля школы, бачыць добра-ўпарадкаваную тэрыторыю.
Алена ЖАЛЕЗНЯКОВА, старшыня прафкама.

Popularity: 1%

Брест вошел в тройку лучших городов Беларуси

Центр новых идей 16 октября опубликовал Рейтинг беларуских городов. Рейтинг сравнивает 15 беларуских «стотысячников» по 9 показателям и показывает, где в Беларуси жизнь есть, а где — «руины и пепел». Брест в нем оказался на третьем месте. Основатель Центра новых идей Рыгор Астапеня специально для tut.by подготовил главные инсайты рейтинга. Будущее принадлежит городам. В них живет больше половины населения Земли. Именно города (а не страны) все чаще конкурируют за инвесторов. Городские администрации лучше решают многие социальные проблемы (от бедности до недостатков образования), поскольку видят их ближе и лучше понимают. Не все это, конечно, про Беларусь. Но наивно верить, что наши города не соревнуются между собой, например, за размер инвестиций или за человеческий капитал (пусть даже бессознательно). Более того, несмотря на то что власти ограничивают самостоятельность городов и конкуренцию, города развиваются по-разному. Эту разницу и показывает Рейтинг беларуских городов, который оценивает «стотысячники» в трех измерениях: демографическая устойчивость, состояние экономики и качество жизни. Подробные итоги и методику можно увидеть на сайте рейтинга, a вот главные инсайты о том, как развиваются наши города.

Восток Беларуси очень заметно отстает Несмотря на все наше «сглаживание», Витебск, Гомель и Могилев развиваются хуже западных «областняков». Города поменьше (такие, как Лида, Пинск или Барановичи) трудно назвать успешными, но они довольно выигрышно смотрятся в сравнении с Оршей и Бобруйском — самыми депрессивными городами Беларуси. Если объединить результаты восточных и западных городов, то очевидно, что восток на четверть отстает от запада.

Гродно и Брест близки к Минску Очевидная очевидность, что экономически Минск — первый в Беларуси. Но по демографии Гродно — лучший город Беларуси: там низкая преступность, это второй студенческий город Беларуси с наибольшим количеством докторов (пропорционально количеству жителей). В меньшей степени все это можно сказать о Бресте.

Орша на самом деле живет очень плохо, но дело не только в экономике Идея Рейтинга — показывать взаимосвязь разных показателей, что хорошо (на самом деле — плохо) видно на примере Орши. Все знают, что в Орше мало рабочих мест, но там также самая большая доля пенсионеров, самые низкие зарплаты, самая большая убыль населения и наименьшее количество докторов. Бобруйск во многом похож (возможно, не только оршанскую землю надо «поднять из руин и пепла»).

Несмотря на достаток, качество жизни в Солигорске, Новополоцке и Мозыре довольно низкое. Если усреднить результат по качеству жизни (как оно понимается в Рейтинге) трех городов-расположений, возможно, самых важных беларуских предприятий, то видно, что на самом деле они как Орша, но побогаче и помоложе. Вопрос в том, что будет с этими городами, если градообразующие предприятия окажутся в кризисе. На самом деле это далеко не все выводы, которые можно сделать, посмотрев на результаты Рейтинга. Более того, в нем нет ответов, что делать. Скорее, это пища для рассуждений — особенно для тех, чей город — не Минск.

Popularity: 1%

«И сейчас, как 55 лет назад, в нашей школе слышен смех ребят»

Светлана БЕЛЯК. Фото автора.

В прошлую пятницу в Доме культуры сахарного завода было всё: волнение, радость, воспоминания, гости, стихи и песни, поздравления, именинный торт и чуточку грусти о тех, кто не смог прийти на праздник. А повод был какой чудесный — вторая школа праздновала свой 55-летний юбилей!
Смотрела через окуляр фотоаппарата на праздничную суету и вспоминала свои школьные годы, проведённые во второй школе… Мои милые учителя поднимались на сцену. Они чуточку стали старше, на лицах — морщинки поглубже, а в глазах — всё тот же юношеский задор. Николай Петрович Ковальчук, хоть и носил грозное звание «директор», был и навсегда останется нашим любимым учителем физики. Он ругал шалунов и лоботрясов, но как-то по-отцовски строго и мягко одновременно, и мог в стопятнадцатый раз объяснить угол преломления луча в воде незадачливому ученику. Учительница русского языка и литературы Людмила Никитична Гордеева… Помню эту звенящую тишину в классе на её уроках и единственную двойку, полученную в дневник за непрочитанную книгу Льва Кассиля «Кондуит и Швамбрания». А как здоровски Людмила Никитична декламировала стихи и рассказывала о проделках Пушкина в Болдино… У Тамары Макаровны Боярчук на уроках биологии мы даже посмотреть в окно не могли — всё внимание только на учителя. Может, поэтому помню даже спустя 19 лет строение глаза? Зинаида Тимофеевна Муха, открывая дверь в класс, всегда начинала урок с любимого «Хау ду ю ду?». Потом в мир английского языка нас повела Жанна Сергеевна Михайлова. Жаль, что давно уже нет на этой грешной земле Валентины Александровны Бартошук, умевшей терпеливо объяснять неподдающиеся пониманию тангенсы-котангенсы и гипотенузы. Ева Гавриловна Шустова, посвятившая себя истории, абсолютно не меняется: даже в свои юбилейные 70 выглядит так же свежо и подтянуто, как и 20 лет назад…
Э-э-х, только имея своих детей, понимаешь сколько терпения, нервов и труда, а главное, любви нужно иметь педагогам, чтобы воспитывать и учить «разношерстных» мальчишек и девчонок… Низкий вам поклон, мои дорогие и любимые…
…В зале — волнение и шёпот за кулисами, наконец звучат фанфары, и концерт, посвящённый юбилею школы, открывает песня. Как-то необычно и трогательно «Вечер школьных друзей» зазвучал в исполнении двух директоров школы: Николая Петровича Ковальчука (язык не поварачивается назвать его «бывшим». О-о-о, так он ко всему и петь умеет?) и сейчас стоящей у «руля» школы Ирины Михайловны Кощево, всегда блистательной и обаятельной.
— Ровно 55 лет назад наша школа впервые широко распахнула двери для 372 мальчишек и девчонок, — делает экскурс в историю Ирина Михайловна. — На тот момент были оборудованы кабинеты физики, химии, биологии, спортивный, домоводства, машиноведения. Уже на следующий учебный год в школе насчитывалось 485 учеников, была создана спортивная площадка, фотолаборатория, «Третьяковка».
Бегут года, и нам уже полвека с «пятёркой». В стенах школы не жалея сил и времени, наши дорогие учителя ведут по стране знаний юное поколение жабинковцев. Мы стараемся идти в ногу со временем, реализуем республиканский инновационный проект. Школа гордится своими выпускниками. Среди них есть доктора и кандидаты наук, медалисты. Многие выпускники продолжают учиться в ВУЗах, находят своё место в жизни, становятся достойными гражданами, создают семьи и приводят к нам детей — маленькие копии себя в детстве…
С теплотой и волнением в голосе вспоминали со сцены свои школьные трудовые будни ещё два директора — Николай Петрович Ковальчук и Василий Николаевич Омельчук. История учреждения помнит ещё двух руководителей — ныне почивших Петра Михайловича Грицука и Василия Романовича Дощика. Их добрые дела и заботы об учениках навсегда останутся в летописе школы…
Руководитель района Дмитрий Городецкий, поднимаясь на сцену и приветствуя школу-юбиляршу и гостей, отметил, что во второй городской одиннадцатилетке прекрасный коллектив, ведь 11 её учителей получили звание «Заслуженный работник народного образования». Дмитрий Николаевич вручил лучшим педагогам заслуженные награды.
Поздравлять школу-юбиляршу с таким важным событием поднимались на сцену заместитель председателя райисполкома Алла Онуфриюк, начальник отдела по образованию Галина Бурко, генеральный директор ОАО «Жабинковский сахарный завод» Виктор Миронов, клирик храма Покрова Пресвятой Богородицы г. Жабинка Андрей Петрусевич, председатель районного комитета профсоюза работников образования и науки Наталья Урбан, представитель центра банковских услуг № 109 ОАО «Беларусбанк» Сергей Ковальчук, директор РЦТДиМ Галина Иванова, директор Ленинской средней школы Ирина Гурская, заведующий детским садом № 1 Ирина Кунц и воспитатель яслей-сада № 4 Людмила Григорук, первые выпускники.
Дорогим учителям и гостям дарили музыкальные подарки, стихи и танцы ученики школы, бывшие выпускники: Николай Новик, вокальный коллектив «Балаганчик», ансамбль народной песни «Раздолье» и танцевальный «Прысмаки», преподаватель музыки Андрей Войнаш, магистр физико-математических наук, молодая мама Дарья Дивнова и др.
…Вечер, который длился три часа, завершился фейерверком и выносом огромного торта. Родная, любимая школа, и дальше согревай детские сердца добром, улыбками, радостью, питай пытливые умы новыми знаниями, достигай очередных побед! А мы, твои выпускники, приведём сюда своих подросших малышей.

Popularity: 1%

Захад сонца

Неба ружавее. Увесь гарызонт навокал расплываецца ў румянцы. І так прыемна воку: фарбы не зіхацяць яскрава, яны лагодна ахутваюць зрок… Хочацца бясконца глядзець, як блакіт нябёсаў павольна перацякае ў колер яшчэ маладога, няспелага яблыка.
Неба спаласавана самалётамі. Жалезныя птушкі ўжо далёка, а сляды застаюцца… Стужкі шырэюць, становяцца рэдкімі, рыхлымі, сутыкаюцца з аблокамі і таксама ружавеюць. А вось ляціць самалёт адразу з ружовым зіхоткім хвастом — камету нагадвае.
Фарбы ў небе ўсё ж змешваюцца. Кладзецца на зямлю такі ж шэра-фіялетавы змрок.
У другім баку плывуць ружова-аранжавыя аблокі. Залатымі іскрамі блішчаць пад імі велічныя абрысы царквы…
А там, удалечыні, за суседскім хлявом пырскае чырванню само сонца. Яно прыцягвае погляд: барвовыя промні разыходзяцца далей, плывуць уздоўж гарызонту. Нібы Асоль, гля-джу ў неба, як у бяздоннае мора, і бачу пунсовы ветразь…
Паступова ўся прыгажосць знікае, хаваецца ў вячэрнім змроку. Ужо і месяц выйшаў і заззяў белым-бялюткім святлом. Ідзе ноч…
Вольга ДРУШЧЫЦ.

Popularity: 1%

Мінулае, якое застаецца ў памяці

Дар’я НІКАНЧУК. Фота Святланы КІСЛАЙ.

На Жабінкаўшчыне ўрачыста сустрэлі 101-ю гадавіну Кастрычніцкай рэвалюцыі.
Напярэдадні свята прадстаўнікі працоўных калектываў, грамадскіх арганізацый і аб’яднанняў раёна сабраліся каля помніка Уладзіміру Леніну на прывакзальнай плошчы. Прысутных вітаў старшыня раённага Савета дэпутатаў Анатоль Шалтанюк, які падзякаваў за ўдзел ва ўрачыстасці і нагадаў аб тым, што гэта памятная падзея ў многім змяніла ход сусветнай гісторыі.
— Сённяшняя сустрэча гаворыць аб тым, што мы з павагай адносімся да падзеі, якая паўплывала на развіццё нашай краіны, — пераняў слова кіраўнік раённай арганізацыі Камуністычнай партыі Беларусі Анатоль Старыцкі. — Да яе можна ставіцца па-рознаму, але Дзень Кастрычніцкай рэвалюцыі адзначаецца па ўсёй Беларусі і з’яўляецца святочным. Падзеі 1917 года пакінулі пасля сябе вялікую спадчыну, якой карыстаемся і зараз. Сюды можна аднесці заводы, фабрыкі і прадпрыемствы, удалыя праекты і ідэі, поспехі і дасягненні, якія з’явіліся ў тыя часы, але развіваюцца і сёння.
Пасля шчырых слоў удзельнікі мерапрыемства ўсклалі да помніка Уладзіміру Леніну кветкі і вянкі (на здымку). Захаванне ў Беларусі сёмага лістапада як свята — гэта не спроба вярнуцца ў мінулае, а сведчанне таго, што яно шануецца і застаецца ў памяці.

Popularity: 1%

Яму засталося заўжды дзевятнаццаць…

Анатоль РОСТАЎ. Фота аўтара.

9 лістапада Валерыю Мігелю споўнілася б 55. Аднак юнаку з пасёлка Ленінскі назаўсёды засталося дзевятнаццаць, бо ў верасні 1982 года ён склаў галаву далёка ад роднага дома — на гарачай афганскай зямлі.
Ён нарадзіўся ў Івацэвіцкім раёне. Вёска, дзе 9 лістапада 1963 года прыйшоў на свет Валерый Мігель, завецца Заполле. Хлопчыку ішоў шосты год, калі сям’я перасялілася ў пасёлак Ленінскі. У той час хутка будаваўся і сам населены пункт, і торфабрыкетны завод “Гатча-Осаўскае”, куды Валеравы бацькі — Надзея Андрэеўна і Уладзімір Раманавіч — уладкаваліся на працу. Неўзабаве хлопчык пайшоў у першы клас Рагазнянскай школы, заканчваць давялося ўжо Ленінскую СШ. Як пазней прыгадвалі і колішнія аднакласнікі, і настаўнікі, Валерый, выхаваны на ідэалах свайго часу, аднойчы абурыўся ўголас: “Як шкада, што зараз няма месца подзвігу! Вось раней, у вайну, кожны дзень здзяйсняліся подзвігі!” Свой гераічны ўчынак, як аказалася, ён усё ж паспеў здзейсніць. Але адбылося гэта далёка ад роднага парога.
Пасля апошняга званка, развітаўшыся з роднаю школай, юнак уладкаваўся манцёрам пуцей на торфабрыкетны завод. На “Гатча-Осаўскім” склалася новая працоўная сямейная дынастыя. Аднак позняй восенню 1981 года Валерый Уладзіміравіч атрымаў позву з ваенкамата. З Жабінкі яго чакала дарога спачатку на поўнач — у вучэбную роту, што месцілася ў Прыбалтыцы, у Каўнасе, а затым — на поўдзень, дзе ішла неаб’яўленая Афганская вайна.
Ужо восенню 1982 года дамавіна з целам юнака прыбыла дамоў. Гэта быў першы выпадак, калі загінулы ў Афгане вярнуўся ў труне на малую радзіму. Пазней у 1983-м спіс прадоўжыў Васіль Дудар, яшчэ праз год да самотнага пераліку далучыўся Мікалай Мароз, а распачаў гэты рэквіем 16 верасня 1982-га менавіта Валерый Мігель. Пра яго подзвіг расказалі баявыя таварышы, якія прывезлі ў Ленінскі страшны “груз 200”.
У той дзень, 16 верасня, паблізу кішлака Сай разведка выявіла цэлую групу душманаў. Каб ліквідаваць бандытаў, была створана група ахвотнікаў, у якую увайшоў і гвардыі яфрэйтар Валерый Мігель, лепшы ў батальёне наводчык-аператар. Аднак, хоць сілы аказаліся няроўныя, у час бою ні разу не змоўк кулямёт у руках адважнага салдата. Валерый заўсёды знаходзіўся там, дзе было найцяжэй. Захопленыя боем, ніхто не заўважыў, як у тыл зайшла група мяцежнікаў. Не раздумваючы ні секунды, Мігель прыняў агонь на сябе і цаною ўласнага жыцця выратаваў таварышаў.
Цела Валерыя Уладзіміравіча было пахавана на Рагазнянскіх могілках. Пасмяротна ён быў узнагароджаны ордэнам Чырвонай Зоркі. У памяшканні школы, якую заканчваў воін-інтэрнацыяналіст, абуладкаваны мемарыяльны куток з помнікам-бюстам Валерыя Мігеля.
На здымку: у Ленінскай сярэдняй школе беражліва захоўваюць памяць пра былога свайго выпускніка Валерыя МІГЕЛЯ.

Popularity: 1%

Регистраторов надо знать в лицо

Кристина СЕМЕНЮК.
Фото автора.
С 4 по 30 октября 2019 года в Республике Беларусь пройдёт перепись населения. Однако уже сейчас ведётся активная подготовка, которая включает в себя среди прочего и составление списков домов и помещений в городе. Этим с 6 по 30 ноября 2018 года будут заниматься регистраторы. Мероприятие предполагает сплошной обход территории для уточнения перечня и характеристик всех зданий, в которых проживает или может проживать население.

На территории Жабинки работают четыре регистратора: Галина Латышевич, Ольга Муха, Ирина Бервенская и Ирина Шуминская. Все они — работники жилищно-коммунального хозяйства. В отделе статистики 5 ноября специалисты прошли обучение и ознакомились со всеми особенностями своей «временной профессии». На встрече присутствовали начальник отдела по оказанию страховых услуг по Жабинковскому району представительства Белгосстраха по Каменецкому району Татьяна Рутюк и заместитель начальника отдела внутренних дел Евгений Самускевич.
Начальник отдела статистики Жабинковского района Елена Асадчая рассказала регистраторам, какой работой они будут заниматься. Елена Анатольевна отметила, что Жабинка разделена на три участка и на одного регистратора в среднем приходится 700 домов. Проверка адресного хозяйства осуществляется с помощью планшетов, на которых установлено специальное программное обеспечение.
Задача регистратора — отметить на электронной карте дом и указать его статус. Информация напрямую передаётся в Белстат.
Елена Асадчая подчеркнула, что все регистраторы обеспечены специальными удостоверениями и сумками с символикой переписи. Они могут передвигаться по городу на общественном транспорте бесплатно.
Евгений Самускевич в своём выступлении рассказал регистраторам о правилах безопасности во время обхода города. Евгений Владимирович заметил, что под видом регистратора могут скрываться мошенники, а потому важно запомнить лица реальных работников, обращать внимание на наличие у них удостоверений и специальных сумок. Если вы заметили что-то подозрительное, обратитесь в службу 102 или в отдел статистики Жабинковского района по номеру 2-14-58!
Татьяна Рутюк напомнила, что все специалисты на время работы на участках застрахованы от несчастных случаев и заболеваний. Если регистратор получил травму или пострадал как-либо иначе, ему необходимо сразу же обратиться в медучреждение.
Отдел статистики напоминает, что для успешной и оперативной работы специалистов необходимо, чтобы каждый дом имел номерной знак и табличку с наименованием улицы.

Popularity: 1%

Подключение к электрическим сетям

На основании Указа Президента Республики Беларусь от 06.08.2014 № 397 “О технологическом присоединении электроустановок” Брестские электрические сети осуществляют комплексную услугу для юридических лиц и индивидуальных предпринимателей в части присоединения объектов мощностью до 250 кВА (230 кВт) к системе электроснабжения.
Для подключения к сетям электроснабжения достаточно заключить один договор на оказание комплексной услуги.
При этом возникают очевидные преимущества для потребителя.
При заключении договора на технологическое присоединение все вопросы внешнего электроснабжения решает энергоснабжающая организация. Результатом реализации технологического присоединения является факт подачи напряжения на ввод-ное устройство потребителя в согласованные сроки.
Все электрические сети, построенные согласно договору на технологическое присоединение, поступают в собственность энергосистемы. Потребитель в дальнейшем не несёт затраты на эксплуатацию данных сетей.
Стоимость строительства определяется по фиксированным ставкам, утверждённым Министерством экономики Республики Беларусь.
Подробная информация размещена на сайте: www.brestenergo.by в разделе «Информация для юридических лиц и индивидуальных предпринимателей» — «Подключение к системе электроснабжения».
Виктор ГОРДИТСКИЙ, инженер.

Popularity: 1%

Пачаўся асенне- зімовы перыяд

Пачаў свой адлік асенне-зімовы перыяд (АЗП) 2018/2019 года. Адбылося ўключэнне сістэм ацяплення ў жылых дамах, ва ўстановах і арганізацыях горада і раёна.
У гэты перыяд энергазабяспечваючыя арганізацыі абавязаны:
— забяспечыць зададзеныя гідраўлічныя і тэмпературныя параметры ў спажыўцоў цеплавой энергіі. Іх кантроль ажыццяўляецца па паказчыках прыбораў уліку цеплавой энергіі;
— аператыўна ажыццяўляць ліквідацыю ўзнікаючых аварыйных сітуацый на абсталяванні цеплакрыніц і ў цеплавых сетках.
У перыяд праходжання АЗП арганізацыі, якія ажыццяўляюць эксплуатацыю жыллёвага фонду, абавязаны:
— арганізаваць прыём прэтэнзій ад насельніцтва аб парушэннях у рабоце сістэм цеплазабеспячэння, якія не забяспечваюць патрабуемую тэмпературу ў жылых памяшканнях;
— праверыць абгрунтаванасць прэтэнзій, прыняць неабходныя меры па ліквідацыі выяўленых парушэнняў;
— забяспечыць кругласутачны доступ персаналу энергазабяспечваючай арганізацыі і органаў Дзяржэнерганагляду ў памяшканнях цеплавых пунктаў, а таксама да транзітных трубаправодаў, якія праходзяць па падвалах будынкаў — для кантролю рэжымаў цеплазабеспячэння;
— асаблівую ўвагу надаваць пытанням тэхнічнага ўтрымання прыбораў камерцыйнага ўліку расходу цяпла і прымаць меры па папярэджанні выхаду іх са строю ў ацяпляльны перыяд;
— не дапускаць самавольных далучэнняў, зняцця ці рассвідроўвання шайбаў, дыяфрагмаў і соплаў, разбору (зліву) сеткавай вады з сістэмы цеплазабеспячэння, самавольнага зняцця пломбаў. Зняцце пломбаў энергазабяспечваючай арганізацыяй пры падрыхтоўцы ці праходжанні АЗП ажыццяўляецца толькі яе прадстаўнікамі.
Уладзімір ДАНІЛЮК, дзяржаўны інспектар па энергетычным наглядзе.

Popularity: 1%

Экономишь минуту — теряешь жизнь

Наверняка такова природа человеческая — пытаться обогнать время. Пусть на полшага, но впереди остальных. Вот и выкраиваем секунды: торопимся, перебегая железнодорожные пути перед идущим поездом, нажимаем на педаль газа, мчась под шлагбаум переезда или запрещающий сигнал светофора. А в итоге воруем жизнь у самих себя.
Так, за десять месяцев 2018 года на участке обслуживания Брестского ОВДТ произошло 6 несчастных случаев, в которых два человека погибли, четверо были травмированы.
Причём только в сентябре этого года было зарегистрировано два несчастных случая, в которых один человек погиб и один был травмирован.
Казалось бы, все знают, что необходимо быть предельно осторожным, внимательным, соблюдать правила поведения на железной дороге, но тем не менее 5 сентября в 21.18 грузовым поездом № 3326 сообщением Брест — Барановичи на второй платформе перрона станции Ивацевичи был травмирован мужчина 1974 г.р., житель Ивацевичей, а 22 сентября в 12.24 между улицами Гайдаенко и Железнодорожной города Пинска, на пешеходном переходе через железнодорожные пути, поездом межрегиональных линий эконом-класса № 675 сообщением Гомель — Брест смертельно травмирован мужчина 1957 г.р., житель Пинска, который пытался перейти через пути перед движущимся поездом.
Как показывает анализ, все несчастные случаи произошли по вине самих пострадавших, из-за их невнимательности, игнорирования правил поведения на железной дороге, в результате хождения по путям в состоянии алкогольного опьянения (три человека из числа пострадавших были пьяны).
По-прежнему вызывает тревогу нарушение водителями правил пересечения железнодорожных переездов. Многие торопятся так, что перестают обращать внимание на работающую световую и звуковую сигнализацию.
С целью выявления и пресечения подобных фактов сотрудниками Брестского ОВД на транспорте с 9 по 11 ноября будет проводится специальный комплекс мероприятий «Безопасность».
Уважаемые читатели, задумайтесь о том, чем может обернуться для вас игнорирование правил при нахождении на железной дороге. Постоянно помните, что железная дорога является зоной повышенной опасности, требует максимальной осторожности и внимательности.
Василий ПЕТРУСЕВИЧ, вриод начальника Брестского ОВДТ.

Popularity: 1%

Сустрэча Асноўнай групы Мюнхенскай канферэнцыі па бяспецы ў Мінску

Сустрэча Асноўнай групы Мюнхенскай канферэнцыі па бяспецы 31 кастрычніка — 1 лістапада праходзіць у Мінску. У адкрыцці форуму і дыскусійнай сесіі «Адносіны Усход-Захад» прыняў удзел Прэзідэнт Беларусі Аляксандр Лукашэнка.

На працягу двух дзён кіраўнікі дзяржаў, значныя палітычныя дзеячы, прадстаўнікі міжнародных арганізацый і акадэмічнай супольнасці, кіраўнікі спецслужбаў і эксперты па пытаннях бяспекі абмяркоўваюць развіццё ўзаемаадносін па лініі Усход-Захад, магчымыя шляхі вырашэння рэгіянальных канфліктаў, эканамічную сітуацыю ва Усходняй Еўропе, пытанні энергетычнай і транснацыянальнай бяспекі.

Усяго ўдзел у сустрэчы Асноўнай групы Мюнхенскай канферэнцыі па бяспецы прынялі больш за 100 чалавек. Сярод іх прэзідэнт Арменіі Армен Саркісян, прэм’ер-міністр Малдовы Павел Філіп, міністры замежных спраў Македоніі, Манголіі, Польшчы і Славакіі, генеральны сакратар АБСЕ Томас Грэмінгер, еўрапейскі камісар па Еўрапейскай палітыцы суседства і перагаворах аб пашырэнні ЕС Ёханес Хан, выканаўчы сакратар падрыхтоўчай камісіі Арганізацыі па Дагаворы аб усёабдымнай забароне ядзерных выпрабаванняў Ласіна Зерба.

У час міжнароднага форуму праходзяць чатыры дыскусійныя сесіі. Яны прысвечаны мінскаму працэсу, адносінам паміж Усходам і Захадам, кантролю над узбраеннямі і ўмацаванню даверу, а таксама рэгіянальным канфліктам.

Мюнхенская канферэнцыя па бяспецы праводзіцца штогод з 1963 года. Першапачаткова мерапрыемства задумвалася як форма дыялогу паміж ФРГ і ЗША па пытаннях палітыкі бяспекі. З цягам часу яно пачало прыцягваць усё больш увагі прадстаўнікоў палітычных і ваенных колаў іншых краін. Цяпер канферэнцыя з’яўляецца адным з найбольш прадстаўнічых і аўтарытэтных форумаў у свеце па пытаннях палітыкі бяспекі і супрацоўніцтва ў ваеннай сферы.

Першая сустрэча Асноўнай групы МКБ адбылася ў 2009 годзе. Форумы праходзяць у фармаце эксклюзіўнага закрытага дыялогу высокага ўзроўню з прыцягненнем шырокага кола ўдзельнікаў. Яны з’яўляюцца прадаўжэннем Мюнхенскай канферэнцыі і ў пэўнай ступені задаюць тон дыскусіі.

У 2018 годзе кіраўніцтва МКБ прапанавала правесці чарговую сустрэчу Асноўнай групы ў Мінску, абгрунтаваўшы гэта ўкладам, які ўносіць Беларусь ва ўмацаванне стабільнасці і бяспекі ў рэгіёне і магчымасцю сабраць на беларускай пляцоўцы ключавых ігракоў.

Прадстаўнікі Беларусі прымаюць удзел у Мюнхенскай канферэнцыі па бяспецы з 2006 года. Як растлумачылі ў МЗС, пляцоўка выкарыстоўваецца беларускім бокам для прадстаўлення пазіцыі краіны па ключавых аспектах міжнароднай і рэгіянальнай архітэктуры бяспекі, правядзення двухбаковых сустрэч з афіцыйнымі асобамі розных дзяржаў.

Беларусь прапануе зрабіць Усходнюю Еўропу трансгранічным поясам стабільнасці і ўзаемадзеяння

Прэзідэнт Беларусі Аляксандр Лукашэнка прапануе зрабіць Усходнюю Еўропу трансгранічным поясам стабільнасці і ўзаемадзеяння. Аб гэтым ён заявіў на адкрыцці сустрэчы Асноўнай групы Мюнхенскай канферэнцыі па бяспецы.

Кіраўнік дзяржавы адзначыў, што Беларусь знаходзіцца на геаграфічным скрыжаванні Еўропы, фактычна заціснутая паміж геапалітычнымі гігантамі. «Мы не хочам апынуцца на лініі новага цывілізацыйнага разлому, на вастрыі блокавага процістаяння паміж Усходам і Захадам — гэта галоўнае. Беларусы, як ніхто іншы, ведаюць, што гэта можа ў сабе таіць. З ростам процістаяння нам прадказваюць лёс буфера, або «бастыёна», паміж Расіяй і НАТА. Аб гэтым гавораць і эксперты, і палітыкі», — канстатаваў беларускі лідар.

«З аднаго боку, гэта дрэнна. Але з іншага, калі б уладныя людзі прыйшлі да дамоўленасці не цягнуць дзяржавы Усходняй Еўропы ў розныя ваенна-палітычныя блокі, не патрабаваць пацвярджэння лаяльнасці на шкоду іх суверэнным інтарэсам, гэты рэгіён стаў бы трансгранічным поясам стабільнасці і ўзаемадзеяння», — заявіў Прэзідэнт.

Лукашэнка на міжнароднай канферэнцыі ў Мінску шчыра выказаўся па пытанні дэмакратыі і правоў чалавека

«Нам кажуць, што Еўропа зацікаўлена ў суверэнітэце Беларусі. Пры гэтым асобныя нашы заходнія партнёры ў захапленні ад пазіцыі Мінска па Абхазіі і Паўднёвай Асеціі, па Крыме і Данбасе. Аднак як толькі даходзіць да канкрэтных пытанняў узаемадзеяння, то ў нас, аказваецца, ёсць праблемы з правамі чалавека», — адзначыў кіраўнік дзяржавы.

Ён нагадаў, што развітая еўрапейская дэмакратыя фарміравалася стагоддзямі, а ад Беларусі і іншых постсавецкіх краін хочуць рыўка за пару дзясяткаў гадоў.

«Калі рабіць гэта скачкападобна, праз націск, вынік будзе няўстойлівы. Таму мы ідзём шляхам эвалюцыі, а не рэвалюцыі», — сказаў Аляксандр Лукашэнка.

Кіраўнік беларускай дзяржавы таксама адзначыў, што ў постсавецкіх рэспубліках усё больш расце няўпэўненасць, што Захад, які актыўна папулярызуе сваю дэмакратыю, захавае яе сам. «Давайце паглядзім, што адбудзецца з дэмакратыяй у Заходняй Еўропе. Калі ўжо прагрэсіўныя немцы не ацанілі ролю Меркель у сучаснай гісторыі і спрабуюць выкінуць яе на задворкі гісторыі… — сказаў Прэзідэнт. — Паглядзіце, якія працэсы адбываюцца ў вас, на Захадзе, у дзяржавах. А вы гаворыце па-ранейшаму аб нейкай дэмакратыі, нават не спрабуючы вывучыць, якія працэсы адбываюцца тут — на постсавецкай прасторы: у той жа Расіі, Беларусі, Малдове, Украіне, Казахстане і іншых рэспубліках».

«Я часта гавару: вы хутка прыедзеце да нас вучыцца нашай дэмакратыі, таму што ў аснове яе ляжыць стабільнасць і нармальнае жыццё людзей», — падкрэсліў беларускі лідар.

«Дзяўчаты ў школах не павінны баяцца хадзіць у спадніцах. Пра якую дэмакратыю тут можна гаварыць?» — прывёў прыклад кіраўнік дзяржавы.

«А дзе правы чалавека ў тых расстраляных у Нарвегіі (сем ці восем дзясяткаў чалавек было забіта), дзе іх правы чалавека, іх родных і блізкіх? А ён (Андэрс Брэйвік. — Заўвага БЕЛТА) сядзіць у трохпакаёвай кватэры і патрабуе яшчэ нейкіх правоў і прывілей», — сказаў Прэзідэнт.

«Можа, мы некалі і прыйдзем да гэтага, але не сёння. Не таму, што я гэтага не разумею. Гэтага не разумеюць нашы народы, таму трэба быць больш цярплівымі і засяроджваць сваю ўвагу на тых праблемах, якія трэба вырашаць у імя сапраўднай дэмакратыі», — рэзюмаваў Аляксандр Лукашэнка.

Лукашэнка падкрэслівае высокую актуальнасць пытання захавання міру на планеце

«Актуальнасць гэтай тэмы пацвярджае і ўражальны склад удзельнікаў канферэнцыі, і пералік абмяркоўваемых праблем, у якім знайшлі адлюстраванне найбольш вострыя для нашага рэгіёна пытанні: ад рознагалоссяў па лініі Усход-Захад да канфлікту ва Украіне. На жаль, вымушаны згадзіцца з вывадамі апошняга даклада Мюнхенскай канферэнцыі аб тым, што наша планета падышла да краю прорвы, за якой знаходзіцца глабальны канфлікт. Канфрантацыя стала адным з вызначальных фактараў развіцця міжнародных адносін, у тым ліку і ў нашым рэгіёне», — сказаў беларускі лідар.

Ён адзначыў, што ўзброеныя проціборствы ідуць практычна на ўсіх кантынентах. «Тлеючы канфлікт, а па сутнасці няспынная вайна на Данбасе — гэта вайна тут, у нашай з вамі Еўропе. У нашым агульным доме», — сказаў кіраўнік дзяржавы.

Аляксандр Лукашэнка ў сваім выступленні таксама згадаў аб усё большай колькасці бежанцаў у свеце, гандлёвых супярэчнасцях паміж ЗША і Кітаем, усё больш відавочным характары рознагалоссяў паміж ЗША і ЕС — самымі блізкімі саюзнікамі, трывожнай сітуацыі вакол дагавораў аб ліквідацыі ракет сярэдняй і меншай далёкасці і аб скарачэнні стратэгічных наступальных узбраенняў.

«Прорва недаверу паміж Расіяй і Захадам цяпер значна шырэйшая, чым у папярэднія складаныя перыяды навейшай еўрапейскай гісторыі. Поўным ходам ідуць маштабныя санкцыйныя і інфармацыйныя войны, іншых слоў не падбярэш», — падкрэсліў Аляксандр Лукашэнка.

Прэзідэнт выказаў меркаванне, што вялікія дзяржавы страчваюць статус гарантаў стабільнасці, яны не могуць прыйсці да адзінага меркавання ні па адным з самых сур’ёзных пытанняў. «Савет Бяспекі ААН ператварыўся ў пляцоўку для высвятлення адносін. На агульнапалітычнай дыскусіі ў рамках цяперашняй, 73-й сесіі Генасамблеі ААН кожны гаворыць пра свае інтарэсы, прэтэнзіі, заклапочанасць і мала хто — пра тое, што трэба садзіцца за стол перагавораў і мяняць сітуацыю. Прытым час ідзе катастрафічна. Яго практычна ўжо не засталося для вырашэння вельмі сур’ёзных і вострых пытанняў сучаснасці. Ужо не толькі сусветныя палітыка, эканоміка, але і спорт, культура, іншыя нейтральныя сферы міжнароднага супрацоўніцтва становяцца арэнай процістаяння некаторых дзяржаў», — заўважыў Аляксандр Лукашэнка.

Лукашэнка: кібертэрарызм будзе не менш небяспечны, чым ядзерная зброя

Кіраўнік дзяржавы нагадаў, што тры тыдні таму ў Мінску пад эгідай АБСЕ прайшла міжнародная канферэнцыя высокага ўзроўню па барацьбе з тэрарызмам у лічбавую эпоху. Яе ўдзельнікі сышліся на думцы, што, толькі выступіўшы адзіным фронтам, магчыма паспяхова процістаяць кібертэрарызму і іншым сучасным выклікам і пагрозам. «Кібертэрарызм, і гэта мы зразумеем літаральна ў бліжэйшыя год-два, будзе не менш небяспечны, чым ядзерная зброя», — упэўнены беларускі лідар.

«Беларусь гатова прыняць у сябе сумесную канферэнцыю ААН і АБСЕ па барацьбе з тэрарызмам і саміт па барацьбе з кіберзлачыннасцю», — сказаў Аляксандр Лукашэнка.

Ён таксама прапанаваў падумаць над аднаўленнем пад эгідай АБСЕ дзейнасці «Групы мудрацоў» з ліку вядомых палітыкаў і аналітыкаў. «Іх задачай стане выпрацоўка рэкамендацый стратэгічнага характару па агульных пытаннях бяспекі на еўраатлантычнай і еўразійскай прасторах», — растлумачыў Прэзідэнт.

Лукашэнка адзначае рост прыхільнікаў ідэі запуску новага міжнароднага перагаворнага працэсу

Кіраўнік дзяржавы нагадаў, што на адкрыцці летняй сесіі Парламенцкай асамблеі АБСЕ ў Мінску ў ліпені мінулага года беларускі бок прапанаваў ідэю новага Хельсінкскага працэсу. «Тады мы нярэдка чулі, што, маўляў, Беларусь вельмі наіўная, выстаўляючы такія прапановы. Некаторыя намякалі на тое, што і не справа гэта Беларусі. Некаторымі беларуская ініцыятыва была нават успрынята як прапанова аб пераглядзе дзеючай рэгіянальнай сістэмы бяспекі, якая, дарэчы, не працуе. Хачу падкрэсліць: мы ніколі не прапаноўвалі нічога перакрэсліваць. А сёння заўважаем, што колькасць прыхільнікаў гэтай ідэі расце», — сказаў Прэзідэнт.

«Наша краіна зыходзіць з таго, што ва ўмовах, калі гэта сістэма дае збой (яна ж не дазволіла прадухіліць крывавыя канфлікты ў Еўропе, напрыклад, у Югаславіі і Украіне), трэба прымаць меры, каб аднавіць яе эфектыўную работу, — адзначыў Аляксандр Лукашэнка. — Або замяніць, калі не атрымаецца аднавіць. Але для гэтага патрэбны дыялог усіх зацікаўленых».

Паводле яго слоў, беларуская дзяржава выступае за інклюзіўны дыялог, нават калі няма гарантыі таго, што ён завершыцца канкрэтным вынікам. «Мы не прэтэндуем на манаполію гэтай ініцыятывы. Разумеем, што яе рэалізацыя залежыць ад згоды многіх, у першую чаргу ключавых, ігракоў. Але ў сучасных умовах, калі вялікія дзяржавы не могуць дамовіцца, важную ролю могуць і павінны адыграць іншыя краіны», — упэўнены беларускі лідар.

Аляксандр Лукашэнка адзначыў, што такі дыялог будзе значна адрознівацца ад таго, які быў у рамках Хельсінкскага працэсу. «Хельсінкі-2″, хутчэй, метафара для абазначэння сутнасці новага працэсу — пошуку сучасных шляхоў і спосабаў адысці ад небяспекі вялікага канфлікту. Рашэнні па выхадзе з крызісу не павінны паўтараць рэцэпты халоднай вайны, але сёння ў Еўропе няма адзінага меркавання аб тым, як павінна быць арганізавана абноўленая сістэма бяспекі», — канстатаваў кіраўнік дзяржавы.

Тым не менш Прэзідэнт лічыць, што, нягледзячы на адсутнасць палітычных перадумоў для запуску новага перагаворнага працэсу, неабходна шукаць магчымасці для прапрацоўкі яго асновы, няхай спачатку на экспертным узроўні, а потым і асноўнымі ігракамі.

Лукашэнка бачыць палітычны і эканамічны заказ на эскалацыю напружанасці ў рэгіёне

«Перакананы, што ніхто ў Еўропе і за яе межамі не хоча адкрытага ваеннага сутыкнення Усходу і Захаду. Але давайце будзем рэалістамі. Сёння ў нашым рэгіёне відавочны буйны палітычны і эканамічны заказ на эскалацыю напружанасці. Варонка проціборства зацягвае ў сябе ўсё новыя і новыя краіны, ператвараючыся ў міжблокавае процістаянне», — заявіў беларускі лідар.

Паводле яго слоў, у многіх выпадках канфлікт можна было ўстараніць, згладзіць, змякчыць, аднак палітычнай волі на гэта няма.

«Абвінавачваць кагосьці вельмі позна. Але менавіта з-за яе адсутнасці мы маем шматгадовы тупік перагавораў па ўсіх «гарачых кропках» і ва ўсіх вядомых фарматах», — падкрэсліў Аляксандр Лукашэнка.

Прэзідэнт лічыць, што калі ў самы бліжэйшы час не спыніць махавік канфрантацыі і працэс злому агульнапрызнаных правіл гульні, то можа адбыцца далейшая эскалацыя проціборства. «Запалае ўжо не толькі Украіна або Усходняя Еўропа. Так недалёка і да ядзернага канфлікту паміж геапалітычнымі ігракамі, у якім не будзе пераможцаў», — сказаў ён.

Аляксандр Лукашэнка таксама звярнуў увагу на праблемы, якія ўсё больш узнікаюць на Балканах.

Лукашэнка: вырашэнне ўкраінскага канфлікту — ключавое пытанне бяспекі ў Еўропе

«Вырашэнне ўкраінскага канфлікту — ключавое пытанне бяспекі ў Еўропе. Без яго ўрэгулявання мір на кантыненце будзе заставацца пад пагрозай», — сказаў Аляксандр Лукашэнка.

«Калі хочаце, гэта тэст на нашу здольнасць што-небудзь зрабіць,  што-небудзь вырашаць і захаваць наш агульны дом Еўропу. Калі мы не здольны вырашыць гэты (сур’ёзны, вядома) канфлікт, то мы ператворымся ў добрых перагаворшчыкаў, будзем перыядычна праводзіць гаварыльні, але не прыйдзем да вырашэння ніводнага з сур’ёзных пытанняў», — падкрэсліў беларускі лідар.

Паводле яго слоў, на гэты момант з задачай спыніць проціборства на паўднёвым усходзе Украіны ніхто не спраўляецца — ні «нармандская чацвёрка», ні трохбаковая кантактная група АБСЕ, ні Спецыяльная маніторынгавая місія АБСЕ ва Украіне, ні фармат Волкер-Суркоў.

Самым жудасным Аляксандр Лукашэнка назваў той факт, што прадаўжаюць гінуць у тым ліку многія прадстаўнікі мірнага насельніцтва — жанчыны і дзеці.

«Мінула больш за тры з паловай гады з моманту прыняцця ўзгодненых «нармандскай чацвёркай» мінскіх пагадненняў. Аднак поўнасцю ніводны з іх пунктаў так і не рэалізаваны. Хоць гэта не значыць, што пагадненні дрэнныя. Іх безальтэрнатыўнасць як адзінага шляху ўкраінскага ўрэгулявання прызнаецца і ў Расіі‚ і ў Еўропе, і ў ЗША», — дадаў беларускі лідар.

«Ідзе нагнятанне сітуацыі. Пастаўкі ў рэгіён процітанкавай, зенітнай і іншай лятальнай зброі толькі набліжаюць радыкальны сцэнарый, — звярнуў увагу кіраўнік дзяржавы. — Паводле нашых даных, завозяць сучасную зброю, якая здольна весці радыёэлектронную барацьбу не толькі на зямлі, але і ў космасе. Што тады засталося — ядзерную зброю туды завезці, і вайна забяспечана».

Аляксандр Лукашэнка таксама адзначыў, што Беларусь прыняла 160 тыс. перасяленцаў з Украіны, забяспечыўшы іх усім неабходным, аказаўшы дапамогу ў працаўладкаванні, медабслугоўванні, сацыяльнай і псіхалагічнай адаптацыі. «Словам, яны атрымалі тут сваю другую радзіму. І нам далося гэта няпроста ў нашай сацыяльна-эканамічнай сітуацыі», — сказаў ён.

Прэзідэнт звярнуў увагу і на пытанні бяспекі, рэгулярнае затрыманне на граніцы зброі, на што, зразумела, неабходны рэсурсы.

«Фактычна, канфлікт на нашай зямлі. Нават не каля нашага парога. Таму мы так занепакоены гэтай сітуацыяй», — адзначыў Аляксандр Лукашэнка.

Лукашэнка агучыў канкрэтныя прапановы па забеспячэнні міру ва ўсходніх рэгіёнах Украіны

«Будзем шчырымі: вырашэнне канфлікту на Данбасе, пры жаданні, магло б быць ужо даўно знойдзена. Трэба прадаўжаць работу па ўзмацненні магчымасцей Спецыяльнай маніторынгавай місіі АБСЕ ва Украіне і трохбаковай кантактнай групы. Мы гатовы разгледзець стварэнне ў Мінску тэхнічнага пункта трохбаковай кантактнай групы і іншага, на што мы здольны сёння дамовіцца ў Еўропе», — заявіў кіраўнік дзяржавы.

Ён таксама лічыць важным дапоўніць дыпламатычны дыялог узаемасувязямі парламентарыяў, прадстаўнікоў рэгіянальных улад, грамадзянскай супольнасці і экспертаў.

«Неабходна весці далейшы пошук узаемапрымальнага рашэння па размяшчэнні на Данбасе міратворцаў. Магчыма, разгледзець варыянт размяшчэння сумеснай місіі ААН і АБСЕ ва Украіне. У яе склад могуць увайсці ваеннаслужачыя, паліцэйскія, грамадзянскі персанал з краін, якія на працягу ўсяго перыяду канфлікту ўносілі пасільны ўклад у яго вырашэнне. Трэба забяспечыць прынцып паэтапнасці ў разгортванні гэтай місіі, але часу амаль не засталося», — сказаў Аляксандр Лукашэнка.

На думку беларускага лідара, таксама трэба было б актывізаваць і работу ў «нармандскім фармаце», каб забяспечыць дакладны механізм кантролю за выкананнем мінскіх пагадненняў. «Аднак з улікам вопыту мінулых гадоў ёсць апасенні, што гэтага будзе недастаткова», — адзначыў ён.

«Беларусь — невялікая дзяржава, але мы гатовы ўносіць сваю лепту ў вырашэнне тых ці іншых канфліктаў. Што мы, у прынцыпе, ужо робім. Але хочам адчуваць нашу большую запатрабаванасць з боку асноўных сусветных ігракоў», — заявіў Прэзідэнт.

«Прасцей кажучы, мы можам узяць на сябе адказнасць за забеспячэнне міру ва ўсходніх рэгіёнах Украіны і кантроль на расійска-ўкраінскай граніцы, а таксама суправаджаць правядзенне выбараў на Данбасе, зыходзячы з разумення таго, што гэтыя рэгіёны з’яўляюцца неад’емнай часткай Украіны», — рэзюмаваў кіраўнік дзяржавы.

«Не спяшайцеся гэта адхіляць. Нашы прапановы заснаваны на той павазе з боку ўкраінскага народа і той пазіцыі, ролі, якую адыгрывае Беларусь з самага пачатку гэтага канфлікту, — сказаў Прэзідэнт. — Мы гатовы вырашыць гэту праблему, толькі калі будзем упэўнены, што асноўныя сусветныя ігракі хочуць міру ў нашым агульным еўрапейскім доме, калі няма зацікаўленых, каб разаграваць сітуацыю ва Украіне і зрабіць яе апорнай кропкай процідзеяння Расіі і Беларусі. Думаю, дэталізаваць не трэба».

«Людзі стаміліся ад вайны ва Украіне. Гэта вайна нікому не патрэба — ні Беларусі, ні Расіі», — падкрэсліў беларускі лідар.

Ён лічыць самай сур’ёзнай памылкай спробы пошуку вінаватых у той час, калі вырашаецца пытанне міру на Данбасе. «Мы ні ў якім разе не павінны гэты канфлікт пакінуць нашым дзецям. Але вось шукаць вінаватых — гэта пытанне дзецям можна пакінуць. Яны потым разбяруцца, калі захочуць разабрацца ў гэтым, — заявіў Аляксандр Лукашэнка. — Сёння не вінаватых трэба шукаць. Сёння трэба вырашаць праблему. У адваротным выпадку ўсялякія размовы аб нашым агульнаеўрапейскім доме, у якім павінен быць мір і парадак, не сумленныя».

«Каб ажыццявіць гэтыя прапановы на практыцы, трэба іх абмяркоўваць за сталом перагавораў з удзелам усіх уцягнутых бакоў. І давайце будзем сумленнымі: калі нам не ўдасца прыцягнуць за гэты стол Злучаныя Штаты Амерыкі, наўрад ці мы дасягнём мэты», — дадаў кіраўнік дзяржавы.

Лукашэнка лічыць небяспечным любое прамаруджванне ў вырашэнні канфлікту ў Данбасе

Аб гэтым ён заявіў у ходзе адкрыцця сустрэчы Асноўнай групы Мюнхенскай канферэнцыі па бяспецы, адказваючы на пытанне старшыні канферэнцыі Вольфганга Ішынгера аб тым, што павінна адбыцца, каб перагаворы па абмеркаванні ўкраінскага пытання прывялі да выніку.

Кіраўнік дзяржавы падкрэсліў, што ён ужо шмат гаварыў на гэту тэму. «Хачу яшчэ раз канкрэтызаваць сказанае. Мы ўжо наконт Данбаса нагаварылі столькі, і было столькі дыялогаў, — падкрэсліў Аляксандр Лукашэнка. — Сёння, каб не страціць тэмп (хоць які там тэмп), дабіцца нечага, патрэбны вынік, хаця б паўкроку. Каб людзі маглі паверыць, што там магчыма нешта зрабіць».

«Дыялог, які ідзе цяпер, прывядзе да яшчэ большага канфлікту. Людзі, расчараваўшыся, што можна нешта вырашыць (хоць яны і гінуць там кожны дзень), возьмуцца за вельмі сур’ёзную зброю», — лічыць Прэзідэнт. Ён падкрэсліў, што гэтага нельга дапусціць ні ў якім разе: «Калі ўжо зброя туды і трапіла, трэба зрабіць так, каб яна не стала страляць».

Паводле слоў Аляксандра Лукашэнкі, патрэбны крокі да міру і стабільнасці. «Самае страшнае, я гаварыў аб мінскіх дамоўленасцях, што ў выніку гэтага няспыннага дыялогу канчаткова быў страчаны давер, асабліва Расіі і Украіны. Будзем шчырымі, ад іх залежыць вырашэнне гэтай праблемы. Няма даверу. Згадзіцеся з маёй фармулёўкай: мы, родныя браты, — Беларусь, Украіна і Расія — павінны перш за ўсё зрабіць непасрэдныя крокі да вырашэння гэтага канфлікту, мы ўтраіх. І там, дзе няма даверу паміж старэйшымі братамі, украінцамі і расіянамі, выбачайце, што я так называю, там павінен трэці брат уключыцца», — заявіў Прэзідэнт Беларусі.

«Калі няма даверу па граніцы 400 км Расіі і Украіны ў Данбасе, калі яна не прыкрыта, а Украіна патрабуе: «Аддайце нам граніцу», Расія непакоіцца, што там пачнецца разня, то я прапанаваў як стары пагранічнік забяспечыць закрыццё гэтай граніцы. Але буду дзейнічаць толькі ў плане іх дамоўленасцей — Расіі і Украіны. Я не магу прыйсці туды са сваімі правіламі, сваім статутам. Гэта было б лепш, але гэтага не будзе. Вось няхай два прэзідэнты дамаўляюцца, і мне задачу ставяць — я гэта зраблю», — сказаў беларускі лідар.

«Я прыводжу канкрэтны прыклад — ён вельмі важны: правесці выбары ў Данбасе. Добра, давайце вызначым, на якіх прынцыпах, і мы возьмемся, ну, не за арганізацыю — Украіна сама арганізуе гэтыя выбары. Мы забяспечым кантроль у тым плане, як дамовімся, — адзначыў кіраўнік дзяржавы. — Трэба правесці там выбары, каб зняць пытанне. І калі людзі ўбачаць свет, яны нам прабачаць усё».

«Любое прамаруджванне ў вырашэнні гэтага пытання ўзмоцніць канфлікт, — падкрэсліў Аляксандр Лукашэнка. — І мы ўжо будзем гаварыць не пра канфлікт — гэта прывядзе да вайны. Гэты канфлікт трэба спыніць нашаму пакаленню. Нельга яго ў спадчыну пакінуць дзецям».

Лукашэнка: тыя, хто размахвае ядзернай зброяй, не думаюць пра бяспеку нават сваіх народаў

«Пакуль гэта заявы на ўзроўні палітыкаў — аб ракетах сярэдняй і малой далёкасці, аб стратэгічных наступальных узбраеннях і іншае. А таксама гэта на ўзроўні траскатні ў СМІ. Пакуль мы з гэтай траскатнёй спраўляемся. Часам назіраем. Але, вядома ж, гэта нас непакоіць», — адзначыў кіраўнік дзяржавы.

«Калі, дапусцім, у Польшчы палітыкі заяўляюць аб тым, што яны гатовы траціць мільярды долараў для таго, каб размясціць там амерыканскую зброю і завесці туды батальёны амерыканцаў, мы, маючы такую нядаўнюю гісторыю, вядома, на гэта рэагуем», — прадоўжыў Прэзідэнт Беларусі. Пры гэтым заўважыў, што «робім гэта адкрыта, не ўтойваем».

«Вядома, мы са сваім галоўным саюзнікам думаем аб тым, як нам процістаяць усяму гэтаму і з мінімальнымі затратамі, мы не такія багатыя, ні Расія, ні мы. Як знайсці адэкватны адказ на гэта», — заявіў Аляксандр Лукашэнка.

Пры гэтым Прэзідэнт падкрэсліў: «Разгортваючы балбатню ў сродках масавай інфармацыі і размахваючы ядзернымі боегалоўкамі, яны нават не думаюць пра ўласную бяспеку, пра бяспеку сваіх народаў. А вы хочаце, каб яны хваляваліся пра нас. Ну, няўжо Дональд Трамп, робячы заяву аб выхадзе з дагавора аб ракетах сярэдняй і малой далёкасці, думае пра Беларусь». Аляксандр Лукашэнка адзначыў, што ён быў прыхільнікам выбрання Дональда Трампа Прэзідэнтам ЗША і цяпер уважліва назірае за сітуацыяй.

Кіраўнік дзяржавы выказаў меркаванне, што ўся гэта балбатня нагадвае нейкую гульню. «Калі яны выйдуць з гэтага дагавора, то гэта нічога не дасць», — заўважыў беларускі лідар. Небяспека ў іншым — нават размовы на гэту тэму шкодныя, заявіў Прэзідэнт.

Лукашэнка запрашае еўрапейскія эліты і бізнес да больш цеснага супрацоўніцтва з Беларуссю

«Мы імкнёмся да таго, каб Еўрасаюз стаў адной з апор знешняга гандлю Беларусі, супастаўнай з Расіяй і Еўразійскім эканамічным саюзам. Інтэнсіўнае крэдытна-інвестыцыйнае супрацоўніцтва, садзейнічанне далейшай мадэрнізацыі нашага прамысловага і аграрнага комплексаў — вось тое, што нам трэба для ўмацавання суверэнітэту і незалежнасці», — заявіў кіраўнік дзяржавы.

Ён адзначыў, што Беларусь забяспечвае надзейны, бесперабойны транзіт энерганосьбітаў. Акрамя таго, праз краіну штогод праходзіць больш за 100 млн т розных грузаў.

«І мы ніколі не стваралі праблем для заходніх партнёраў, і не створым іх», — сказаў Аляксандр Лукашэнка.

Пры гэтым ён звярнуў увагу на наяўнасць значных бар’ераў у гандлі з Еўрасаюзам. «А гэта ж аснова бяспекі — менавіта эканоміка, сацыяльна-эканамічныя пытанні параджаюць нестабільнасць», — звярнуў увагу Прэзідэнт.

Беларусь шмат што робіць для Еўрасаюза ў сферы бяспекі, створаны эфектыўны заслон на шляху нелегальнай міграцыі. «Нават мыш не прапаўзе праз нашы граніцы да вас. А калі б яшчэ прыстойна да нас ставіліся, то і муха не праляцела б, — вобразна выказаўся Аляксандр Лукашэнка. — І гэта мы робім за свой кошт — абараняем вас ад патоку мігрантаў». Прэзідэнт дадаў, што Беларусь таксама актыўна процідзейнічае наркатрафіку, крыміналу, прадухіляе перамяшчэнне праз граніцу ў тым ліку радыеактыўных матэрыялаў.

«Пры гэтым мы не прэтэндуем на членства ў Еўрасаюзе і ідзём да еўрапейцаў не з працягнутай рукой. Нам заўсёды ёсць што прапанаваць партнёрам», — дадаў кіраўнік дзяржавы.

БелТА.

Popularity: 1%

Каб кожнае дзіця адчувала цяпло сям’і

Святлана БЯЛЯК.

У Жабінкаўскім райвыканкаме адбылося пасяджэнне каардынацыйнага савета па выкананні Дэкрэта № 18 Прэзідэнта Рэспублікі Беларусь “Аб дадатковых мерах па дзяржаўнай абароне дзяцей у няўдалых сем’ях”.
Як у раёне праводзіцца прафілактыка сямейнай нядбайнасці ў рамках рэалізацыі Дэкрэта, паведаміла загадчык сектара аховы дзяцінства аддзела па адукацыі райвыканкама Наталля Андрасюк.
На яе думку, вялікую ролю ў выяўленні сямейнага недабрабыту адыгрываюць класныя кіраўнікі, выхавальнікі дзіцячых садоў, якія кантралююць наведванне заняткаў і паспяховае засваенне праграмы выхаванцамі і школьнікамі, своечасова высвятляюць прычыны адсутнасці дзяцей ва ўстановах, аналізуюць эмацыянальны стан хлопчыкаў і дзяўчынак, а таксама ўдзел бацькоў у выхаванні сыночкаў і дачушак. Дарэчы, толькі сёлета 18 дзяцей з 9 сем’яў былі прызнаны як тыя, што знаходзяцца ў сацыяльна небяспечным стане дзякуючы інфармацыі класных кіраўнікоў. У цэлым жа з пачатку года ў аддзел паступілі 59 зваротаў ад устаноў адукацыі, РАУС, судоў вобласці, устаноў аховы здароўя і нераўнадушных жабінкаўцаў. На ўліку як тыя, што знаходзяцца ў сацыяльна небяспечным стане (СНС), стаяць 119 дзетак з 62 сем’яў.
— Вельмі важна вярнуць бацькоў на правільны шлях, навучыць іх нанова любіць сваіх дзяцей, правільна клапаціцца аб іх гарманічным, фізічным і псіхічным развіцці, — гаварыла Наталля Андрасюк. — А гэта зрабіць бывае вельмі няпроста, асабліва, калі бацькі захапляюцца спіртным, не працуюць, не падтрымліваюць жыллё ў чысціні, сварацца між сабою. Выкарыстоўваць даводзіцца ўсялякія метады: праводзім з бацькамі лекторыі, індывідуальныя гутаркі, кансультацыі, запрашаем іх на сустрэчы клуба “Гармонія”, на пасяджэнні савета прафілактыкі ўстаноў адукацыі, камісіі па справах непаўнагадовых Жабінкаўскага раёна.
Спецыялісты СПЦ выязджаюць у сем’і (толькі сёлета было 353 выезды), што дае магчымасць педагогу-псіхолагу правесці кансультацыю бацькоў па месцы іх пражывання.
Немалаважная, на думку Наталлі Міхайлаўны, у рабоце з бацькамі па змяншэнні з’яў сямейнай нядбайнасці і роля суддзяў. Напрыклад, у судзе праходзяць адкрытыя пасяджэнні па пазбаўленні бацькоўскіх правоў. На іх запрашаюцца мамы і таты, дзеці якіх — у СНС.
Праводзімая ўсімі зацікаўленымі службамі работа дае свой плён. Так, сёлета з уліку СНС зняты 46 дзяцей: 24 — з прычыны паляпшэння сітуацыі ў сям’і, двое — сталі паўнагадовымі. Васьмі дзецям неабходна дзяржаўная падтрымка, яшчэ 12 змянілі месца жыхарства або вучобы.
Таксама Наталля Міхайлаўна падкрэсліла, што з пачатку года павялічылася колькасць дзяцей, знятых з уліку СНС. У той жа час застаюцца праблемнымі пытанні працаўладкавання бацькоў (21 з іх не працуе), алкагалізацыі, росту колькасці дзетак, якім неабходна дзяржаўная абарона. Выступоўца, падводзячы вынікі свайго даклада, прапанавала некалькі варыянтаў выхаду з праблемнай сітуацыі. Сярод іх, напрыклад, актыўней прыцягваць працоўныя калектывы да работы па паляпшэнні мікраклімату ў неблаганадзейных сем’ях; інфармаваць аддзел па адукацыі пра ўсе выпадкі сямейных сварак, нягледзячы на прымірэнне бакоў.
Старшыня райвыканкама Дзмітрый Гарадзецкі, які вёў пасяджэнне каардынацыйнага савета, падкрэсліў: трэба актыўней праводзіць сістэмную работу па рэалізацыі патрабаванняў Дэкрэта № 18. Самае галоўнае, каб кожны юны жабінкавец адчуваў цяпло сямейнага агменю.

Popularity: 1%

“Колеравы тыдзень” завітаў у цэнтр

Колеры ў жыцці дзіцяці вельмі важныя, бо ўплываюць на яго настрой і паводзіны. Адны выклікаюць усмешку і супакойваюць, другія — узбуджаюць і нават палохаюць. Колеры могуць расказаць пра характар дзіцяці, яго трывогі і перажыванні. Акрамя таго, яны аказваюць тэрапеўтычны эфект. З іх дапамогай педагог можа навучыць дзіця адрозніваць адценні і апазнаваць колеры ў навакольным свеце, што асабліва важна для дзяцей-інвалідаў і дзяцей з асаблівасцямі псіхафізічнага развіцця.
З такою мэтай у цэнтры карэкцыйна-развіццёвага навучання і рэабілітацыі Жабінкаўскага раёна прайшоў “Колеравы ты-дзень”. У яго рамках былі створаны ўмовы эмацыянальнага і фізічнага дабрабыту дзяцей з выкарыстаннем элементаў колератэрапіі, арт-тэрапіі, музыкатэрапіі, методыкі М. Мантэсоры. Кожны дзень адпавядаў колеру вясёлкі. У дашкольнай групе і ў класах афармляліся колеравыя зоны. Дарослыя і дзеці былі апрануты ў адзенне адпаведнага колеру. На занятках педагогі расказвалі пра колер дня, стваралі сумесныя малюнкі і агульнагрупавыя вырабы, якія яму адпавядалі.
Па выніках “Колеравага тыдня” дзеці і дарослыя атрымалі зарад бадзёрасці і шмат станоўчых эмоцый.
Надзея ЖЫХ, настаўнік-дэфектолаг ЦКРНіР.

Popularity: 1%

Гол! Мы любім міні-футбол!

Падчас акцыі “Карысныя канікулы” ў спартыўным комплексе “Бадзёрасць” на працягу трох дзён ладзіліся спаборніцтвы па міні-футболе, у якіх прынялі ўдзел 80 юных футбалістаў у складзе васьмі каманд.
Хлопчыкі паказалі спрыт, уменне лоўка весці мяч, трапнасць, а яшчэ — жаданне зрабіць усё магчымае, каб стаць пераможцамі. У выніку, у групе “А” ганаровае першае месца заваявалі юныя спартсмены Ракітніцкай сярэдняй школы, другое — вучні СШ № 1 і трэцяе — СШ № 3 Жабінкі.
Вызначыліся і лепшыя футбалісты. Так, Арцём Сухарэвіч з Ракітніцкай школы, які забіў 11 галоў, прызнаны лепшым бамбардзірам. Назар Кашалюк з другой гарадской стаў лепшым асістэнтам турніру, а Павел Дарашкоў з першай школы — лепшым варатаром.
У групе “В” “золата” заваявалі вучні Крыўлянскай, “срэбра” — Хмелеўскай, “бронзу” — Маціевіцкай школ. Павел Пражыжка і Марк Міхальчук з Крыўлянскай адзінаццацігодкі сталі лепшымі бамбардзірам і асістэнтам турніру, а Назар Шыян з Хмелева прызнаны лепшым варатаром.
Валерый ІГНАТЧЫК.

Фота Святланы БЯЛЯК.

Popularity: 1%

Калі барвовыя лісты…

Анатоль РОСТАЎ.

Тая яркая і непаўторная пара года, калі барвовыя лісты свой шаматлівы след пакідаюць на зямлі, заўсёды святочная пад дахам дома Людмілы і Уладзіміра Дземідзюкоў. Да таго ж сёлета гэта 35-я, сапраўды каралавая восень у іх агульным сямейным “заліку”. Што казаць, прыемна ісці поруч, калі жыццёвая сцяжына багата ўсланая барвамі ды золатам пражытых гадоў. А яны, тыя гады, дадаюць вопыту, мудрасці, простага сямейнага шчасця, якім ёсць з кім, дзякуй богу, падзяліцца.
ЦІ БЫВАЕ ДАЛЁКІМ шлях да шчасця? Звычайна на гэтае пытанне кожны адказвае самастойна. Як памылішся — век гараваць, знойдзеш правільны адказ — дзякуй шчыра за ўдачу. Аднаму — на край свету па шчасце бегчы, другі — у дарозе яго выпадкова сустрэне, у трэцяга тая самая ўдача да пары да часу на суседняй вуліцы або ў блізкай хаце гушкаецца.
У лёсах Людмілы і Уладзіміра выпаў апошні варыянт. Нарадзіліся і жылі ў адной вёсцы, якая здаўна звалася, дый завецца Глыбокае. Там упершыню, як час прыйшоў, і глыбіні сваіх пачуццяў змералі.
Ён і яна пазнаёміліся-спаткаліся летам восемдзесят першага, як толькі званок у Крыўлянскай школе абвясціў для Людмілы аб заканчэнні чарговага навучальнага года.
Тады сапраўдным цэнтрам вясковага “сусвету” быў вялікі клуб. Ён ніколі не пуставаў, спяваў, гаманіў людскімі галасамі, найчасцей маладымі. Сюды збіраліся, каб падзяліцца навінамі і гожа адпачыць. Заўжды было шматлюдна, бо тагачаснае сяло поўнілася моладдзю. Вось і збіраліся чалавек сорак юнакоў ды дзяўчат вечарамі на вячоркі. Вяршыняй усялякай культурнай праграмы былі, вядома ж, танцы.
Час ад часу на іх заходзіла і прыгажуня Люда Мышкавец. Аднаго разу, нібыта ў той даўняй песні пяецца, сустрэлася дзяўчына “пад гукі вальса, што ніколі не старыцца”, з будучым суджаным. Хлопец ужо адслужыў у войску, як гаворыцца, свет пабачыў, быў працавіты, гаваркі. Адным словам, прыглянуўся дзяўчыне — разумным паказаўся, са сваімі поглядамі, перакананнямі, зусім дарослымі планамі на жыццё. Вось і паабяцаў дзяўчыне аднойчы:
— Як толькі школу закончыш — адразу сватоў чакай!
І слова сваё, канечне, неўзабаве стрымаў. Ды не адразу, бо Людміле пасля таго, як школьны развітальны званок прагучаў, яшчэ год давялося адвучыцца ў Брэсце на бухгалтарскіх курсах, а потым практыку прайсці ў тэхнікуме.
Аднак ці гэта закаханым перашкода? Калі выпадаў вольны дзень, хлопец спяшаўся ў горад над Бугам, дзе яго чакала дзяўчына. А як прыходзіў выхадны, ужо яна вярталася дамоў, у роднае Глыбокае. Тут маладыя бавілі разам час, кожны раз шкадуючы перад расстаннем, наколькі ж ён бывае хуткаплынным… Пачалі складаць агульныя планы на жыццё. І першым пунктам значылася, канечне, вяселле. Адклад не ідзе на лад. Навошта далей цягнуць, калі прайшлі свой шлях да шчасця ды ўпэўніліся: адшукалі кожны сваю палавінку?! А каб назаўсёды запомнілася вяселле, дні для яго абралі не звычаёвыя, а святочныя.
Такім чынам, 6 лістапада 1983 года ў Жабінкаўскім загсе для новаўтворанай сям’і прагучаў знакаміты “Марш Мендэльсона”. Вяселлі раней, як правіла, вечарынай не абмяжоўваліся, ды і дня было мала, каб з усімі запрошанымі гасцямі павітацца. Таму ажно тры дні на дзве хаты гудзела вёска. Вядома, найбольш за дзяцей радаваліся бацькі маладога Мікалай Сямёнавіч і Марыя Антонаўна ды маладой — Іван Ігнатавіч і Любоў Аляксееўна.
Што да гэтага дадаць? Бяседа атрымалася цалкам сялянская. Таму нярэдка згадваліся звычаі, што ад продкаў дасталіся. Як гаворыцца, і каравай дзялілі, і карагод вадзілі. Кожны ў Глыбокім цудоўна ведаў, чаму на падворках Дземідзюкоў ды Мышкаўцоў так гучна музыка грае. Многія заходзілі, каб маладым добрыя словы сказаць, ад усяе душы пажадаць шчасця, радасці ды, вядома ж, хуткага прыбаўлення… Мо адна з самых частых прапаноў:
— Хай будзе вам цёпленька, сонечна. Каб ваша жыццё было падобна на гэтае надвор’е!
І сапраўды, хоць позняя восень ужо і ўступіла ў свае правы, ды надвор’е выдалася ў тыя лістападаўскія дні надзвычай цяплюткім. Быццам шчодрая прырода таксама далучалася да пажаданняў шчасця маладым.
Адразу як пажаніліся, перасяліліся ў Жабінку, дзе Уладзімір Мікалаевіч трэці год працаваў у сельгастэхніцы, а Людміла Іванаўна ўладкавалася ў райспажыўтаварыства.
Час прыйшоў — і сыны нарадзіліся. Першынец Раман цяпер служыць у праваахоўных органах, малодшы Юрый працуе на цукровым заводзе. Дзецьмі сваімі Дземідзюкі ганарацца. Завітаўшы надаўна ў рэдакцыю, Уладзімір Дземідзюк пабачыў кастрычніцкі нумар “Сельскай праўды”, дзе на першай паласе змешчаны партрэт малодшага сына. Па ягонай шырокай усмешцы няцяжка было здагадацца: бацьку вельмі цешаць Юравы поспехі.
Яшчэ больш прыемных хвілін прыносіць адчуванне, што ў сыноў склаліся добрыя сем’і. Раман ажаніўся на Алене (дарэчы, іх вяселле згулялі таксама ў пачатку лістапада). Нявестка працуе ў дзіцячай школе мастацтваў, вучыць юных жабінкаўцаў ігры на фартэпіяна. У іх гадуецца дачка Даша. Юрый стварыў сям’ю з Вольгай, якая працуе інспектарам на Брэсцкай мытні. Іх маладая сям’я, у якой таксама ёсць дачка Маргарыта, будуецца, а пакуль жыве разам з дзядулем і бабуляй.
— Месца ўсім хапае, — гаворыць старэйшы Дземідзюк. — У 1989 годзе ўзвялі хату. Бадай, тады і атрымалася зрабіць самы вялікі падарунак да чарговай гадавіны вяселля. Кожны займеў уласны пакой. Прыемна, калі дом маладымі галасамі поўніцца, спачатку дзяцей, потым унучак. Нават шкадуем з жонкаю, што прыйдзе хутка час, калі яны толькі на святы будуць да нас прыязджаць.
Адно такое свята — агульнае для ўсіх — сабрала 7 лістапада за вялікім сталом адразу тры сям’і Дземідзюкоў. Сёлета гэты дзень тройчы афарбаваны для іх у чырвоныя колеры. На дзяржаўным календары — свята, на сямейным — таксама. Ды і восень усё яшчэ радуе барвовымі лістамі, што шамацяць у парку пад нагамі…
На здымку: Уладзімір і Людміла ДЗЕМІДЗЮКІ з сынамі Юрыем і Раманам.

Popularity: 1%

Прызвала на службу Айчына

Алёна НІКАНЧУК. Фота Святланы КІСЛАЙ.

У мінулы чацвер, 1 лістапада, у гарадскім Доме культуры адбыліся ўрачыстыя праводзіны юнакоў у шэрагі Узброеных Сіл Рэспублікі Беларусь.
У жыцці кожнага юнака настае такі дзень, калі Айчына прызывае яго на вайсковую службу, і тады ён атрымлівае ганаровае званне салдата. Ва ўсе часы абарона Радзімы была і застаецца найвялікшым праяўленнем любові і адданасці свайму народу. Пра армейскую службу сённяшнія прызыўнікі ведаюць ад бацькоў і дзядоў, старэйшых таварышаў, якія таксама ў сваю чаргу прайшлі гэтую школу жыцця. Яна загартоўвае, робіць цвёрдымі характар і волю, фарміруе сапраўдных мужчын. Пра гэта гаварыла ў сваім уступным слове вядучая ўрачыстасці Ганна Макавецкая. Яна прадставіла ганаровых гасцей і запрасіла першым да мікрафона намесніка старшыні райвыканкама Максіма Антанюка.
Максім Анатольевіч адзначыў, што прызыў ва Узброеныя Сілы Рэспублікі Беларусь — важная падзея ў жыцці юнакоў, бо ім аказаны высокі давер: ахоўваць мір і спакой грамадзян нашай краіны. Выступоўца падкрэсліў: дзяржава не можа быць моцнай, калі ў яе няма надзейнай арміі. Наш Прэзідэнт і ўрад надаюць асабліва пільную ўвагу ўзброеным сілам, якія адыгрываюць важную ролю ў падтрыманні міру і стабільнасці ў краіне. Беларуская армія аснашчана сучаснай зброяй і баявой тэхнікай, яе аўтарытэт у грамадстве расце, а служба ў яе шэрагах становіцца прэстыжнай і ганаровай. Сёння ва Узброеных Сілах краіны служаць больш за 100 хлопцаў з Жабінкаўскага раёна, прызываюцца яшчэ 38. Усе яны нясуць і будуць несці службу ў межах Беларусі, а гэта і ёсць яскравы прыклад клопату дзяржавы пра сваіх грамадзян.
Максім Антанюк пажадаў прызыўнікам быць годнымі звання абаронцаў Айчыны, з гонарам выканаць свой грамадзянскі абавязак, атрыманыя падчас службы веды і ўменні прымяняць толькі ў мірным жыцці.
Пасля слоў намесніка старшыні райвыканкама начальнік адасобленай групы (Жабінкаўскага раёна) ваеннага камісарыята Кобрынскага і Жабінкаўскага раёнаў Аляксей Пятроў зачытаў Указ Прэзідэнта Рэспублікі Беларусь аб прызыве грамадзян на тэрміновую воінскую службу.
У той дзень на ўрачыстасці звярнуліся да прызыўнікоў і сказалі свае словы на дарогу старшыня раённай арганізацыі Беларускага саюза ветэранаў вайны ў Афганістане Аляксандр Яўстратаў і старшыня раённай арганізацыі Беларускага грамадскага аб’яднання ветэранаў Анатоль Старыцкі.
Аляксандр Веціслававіч узгадаў той час, калі сам служыў у Афганістане і побач з ім неслі службу такія ж 18-гадовыя юнакі, якія сёння атрымліваюць позвы і прызываюцца ва ўзброеныя сілы. У параўнанні з тым часам цяперашнія прызыўнікі не адпраўляюцца ні на якія баявыя дзеянні ў гарачыя кропкі за межы Беларусі. Такія абавязацельствы дала наша краіна, і яны выконваюцца.
Анатоль Аляксандравіч гаварыў, што позвы — гэта пуцёўкі ў дарослае самастойнае жыццё. Служба дае магчымасць юнакам атрымаць воінскую спецыяльнасць, набыць новыя веды, а таксама памужнець і пасталець як фізічна, так і маральна. Ён пажадаў прызыўнікам годна служыць і памятаць, што абарона Айчыны — ганаровы абавязак кожнага сапраўднага мужчыны.
У адрас юнакоў гучалі не толькі словы віншаванняў, падтрымкі і пажаданняў, але і музычныя падарункі ў выкананні Аляксандры Скарыны, Аксаны Пракошынай і ансамбля “МАЖОРчыкі”.
Сёлетнія прызыўнікі-жабінкаўцы будуць служыць у сілах спецыяльных аперацый і ў 72-м гвардзейскім аб’яднаным вучэбным цэнтры, у органах пагранічнай службы, ва ўнутраных войсках Міністэрства ўнутраных спраў, у войсках супрацьпаветранай абароны і часцях Узброеных Сіл Беларусі. Служыце годна, землякі! На службу вас прызвала Айчына.

Popularity: 1%

Жабінкаўшчына дае добры прыклад

Анатоль РОСТАЎ. Фота Святланы БЯЛЯК.

“Працаваць патрэбна на карысць людзей”. Гэтыя словы, прамоўленыя старшынёй абласнога Савета дэпутатаў Юрыем Наркевічам, сталі лейтматывам семінара, што ладзіўся 2 лістапада на Жабінкаўшчыне з удзелам кіраўнікоў распарадчых органаў пярвічнага тэрытарыяльнага ўзроўню, якія сёлета ўпершыню былі абраны на свае пасады.

І. Край годных людзей і кветак цудоўных

МІНУЛА БОЛЬШ ЗА ВОСЕМ месяцаў з часу, калі ў Беларусі прайшлі выбары ў мясцовыя Саветы. Склад іх за гэты перыяд прыкметна змяніўся, таму і ўзнікла неабходнасць у сустрэчах, падобных на гэтую. Можа, у народных абраннікаў і бракуе пакуль вопыту ў новым для сябе відзе дзейнасці, але тое самае жаданне працаваць дзеля людзей прысутнічае дакладна. Прынамсі, гэта адчувалася і пры наведванні аб’ектаў, і ў час пленарнага пасяджэння.
Раней сустрэчы ўжо ладзіліся на Кобрыншчыне і Берасцейшчыне, зараз месцам для семінара-вучобы стаў наш край. У ім паўдзельнічалі новыя старшыні сельскіх Саветаў з Баранавіцкага і Бярозаўскага, Ганцавіцкага і Жабінкаўскага, Івацэвіцкага і Камянецкага, Кобрынскага і Ляхавіцкага раёнаў.
Першым месцам, адкуль пачалося знаёмства з Жабінкаўшчынай, стаў Ракітніцкі сельскі Дом культуры, дзе гасцей сустракалі гожай народнай песняй ды хлебам-соллю артысты ансамбля “Вярбічанька”. З дзейнасцю ўстановы падрабязней пазнаёміла яе кіраўнік Алена Фядыніч, а бібліятэкар Надзея Давідзюк расказала пра знакамітых ураджэнцаў сельсавета, кім па праву ганарацца ракітчукі.
Гэта, найперш, заслужаны артыст Беларусі Іван Герасевіч, пісьменнікі Альбін Дзяконскі і Расціслаў Бензярук. Дарэчы, гасцей зацікавіла радаводнае дрэва шляхетнай сям’і Дзяконскіх, што некалі жылі і тварылі ў Пятровічах. Не засталіся абыякавымі і ад наведвання пакоя сялянскага быту, заняткаў гуртка “Бусинки”, які ўзначальвае Ганна Працук. Удзельнікі семінара з прыемнасцю адзначылі выдатны стан тутэйшай амбулаторыі ўрача агульнай практыкі. Па яе светлых абсталяваных кабінетах, якімі актыўна карыстаюцца вяскоўцы, атрымліваючы належнае медыцынскае абслугоўванне, правёў намеснік галоўнага ўрача райбальніцы Леанід Карповіч. З развіццём усяго раёна гасцей пазнаёміў старшыня раённага Савета дэпутатаў Анатоль Шалтанюк.
І ў культурнай, і ў медыцынскай установах наведвальнікі цікавіліся, наколькі шчыльна ўзаемадзейнічаюць іх спецыялісты з сельвыканкамам. Прыкладаў добрых, нават сяброўскіх, адносінаў дастаткова: тут і святы вёсак, якія праводзяцца з дапамогай сельскага Савета, і праца з самымі рознымі катэгорыямі людзей, і наладжванне прышчэпачнай кампаніі, ды інш. Яўнай адзнакай клопату пра самых маленькіх стала дзіцячая пляцоўка паблізу Ракітніцкай школы. Увогуле, аграгарадок, на аднаўленне якога сёлета было выдаткавана каля 50 тысяч рублёў, пакінуў у наведвальнікаў найлепшыя ўражанні. Прычым, як падкрэслівалася, жыхары бяруць удзел у жыцці свайго населенага пункта, а таму хвалююцца за ягоны стан, усведамляючы, што гэта зроблена для іх і іх рукамі.
Старшыня сельвыканкама Валерый Андраюк заўважыў, што нават Дошка гонару ў Ракітніцы крыху адрозніваецца ад ранейшай. Калісь, як правіла, на ёй змяшчаліся партрэты выключна прадстаўнікоў сельскагаспадарчай галіны. Цяпер жа побач з імёнамі лепшых працаўнікоў ААТ “Ракітніца” можна пабачыць і педагога, і выхавальніцу, і медыка, і гандляра, і прадстаўніка лясніцтва — адным словам, усіх, хто сваёй працай сёння ўслаўляе гэтую зямлю.
Сярод такіх асобаў — кіраўнік фермерскай гаспадаркі “Ева-Лэнд” Анастасія Кухарчук. Ужо праз лічаныя хвіліны Анастасія Паўлаўна (нібыта сышла з Дошкі гонару!) вітала дэлегацыю ў сваіх кветкавых уладаннях, што размясціліся на 16 гектарах у Стрыганцы на вуліцы Палявой. Гаспадыня не хавала сакрэтаў свайго поспеху, у аснове якога — штодзённая карпатлівая і вельмі цяжкая праца. Яна, прынамсі, сказала:
— Хацелася б, каб нашы кветкі квітнелі не толькі ў вялікіх і малых гарадах, але радавалі вока і вяскоўцаў. Сваю фермерскую гаспадарку назвалі ў гонар унучкі. Яна нарадзілася ў той самы год, як атрымалі зямлю. І цяпер дакладна памятаем: Еве — дванаццаць і “Ева-Лэнду” — таксама. Хочацца, каб усе ўнукі, як падрастуць, працягвалі нашу справу, працуючы на сваёй зямлі.

ІІ. Паблізу хуткаснай дарогі жыццё не можа плыць павольна

НІБЫТА ПРАЦЯГ ГЭТЫХ слоў пачулі ўжо ў аграгарадку Ленінскі, куды далей накіраваўся аўтобус з удзельнікамі семінара. Дырэктар мясцовай школы Ірына Гурская, распавядаючы пра выхаванне дзяцей, заўважыла:
— Прывучаем сваіх школьнікаў жыць і працаваць на зямлі. Гаворым ім: нават калі вы не станеце вялікімі вучонымі, усё роўна любіць-шанаваць родную зямлю будзеце абавязкова.
Школа, як і ўвесь аграгарадок, заўжды навідавоку. Інакш і не атрымліваецца: паблізу хуткаснай аўтатрасы, што злучае цэлыя краіны, жыццё не можа ісці павольна. Гасцей у Ленінскім бывае шмат, у тым ліку сёлета 1 верасня школу наведаў старшыня аблвыканкама Анатоль Ліс. Ведаюць і ганарацца ва ўстанове сваімі выпускнікамі. Многія з іх звязалі свой лёс з працай на зямлі. Асаблівай пашанай карыстаецца колішні вучань Ленінскай СШ Валерый Мігель, які загінуў восенню 1982 года ў Афганістане. Яму прысвечаны мемарыяльны куток у роднай школе.
Ірына Фёдараўна з задавальненнем распавядала пра сённяшнія поспехі іх вучняў, якія паказваюць добрыя вынікі ў алімпіядах, навукова-практычных канферэнцыях. Ганарыцца школа і спартыўнымі дасягненнямі (дарэчы, гэта адзіная навучальная ўстанова, дзе ўсе заняткі па фізкультуры праводзяцца раздзельна ў хлопчыкаў і дзяўчынак). У пацвярджэнне добрых вынікаў — цэлы “іканастас” грамат і дыпломаў, прывезеных дзецьмі са спаборніцтваў і алімпіяд. Яшчэ адна “разынка” Ленінскай СШ — амаль кожны трэці педагог некалі заканчваў гэтую школу, а потым вярнуўся сюды ўжо ў якасці настаўніка. З ліку былых педагогаў і сённяшні старшыня Ленінскага сельвыканкама Мікалай Лугаўскі.
Мікалай Васільевіч на правах гаспадара пазнаёміў удзельнікаў семінара з развіццём сельсавета, расказаў пра тое, што здзейснена, падзяліўся планамі на будучыню.
Калі ішла гаворка пра дапамогу школе, неаднойчы гучалі добрыя словы ў адрас падшэфнай гаспадаркі — ААТ “Рагазнянскі”. Прадпрыемства вызначаецца як адно з найбольш моцных не толькі ў вобласці, але й ва ўсёй краіне. Пагэтаму цалкам лагічнай стала сустрэча ўдзельнікаў семінара з дырэктарам гаспадаркі Аляксандрам Семенюком. Аляксандр Васільевіч не толькі распавёў, але і паказаў, у якіх умовах працуюць вяскоўцы ў адкрытым акцыянерным таварыстве.
Затым госці вярнуліся ў аграгарадок, дзе атрымалі інфармацыю ад кіраўніка жыллёва-камунальнай гаспадаркі Паўла Заграя пра тое, як аднаўляецца і добраўпарадкоўваецца Ленінскі, што зроблена, каб умовы жыцця ягоных жыхароў яшчэ больш наблізіліся па якасці да гарадскіх. У гэтую справу і ўдзельнікі сённяшняга семінара ўнеслі сваю лепту, пасадзіўшы елачкі недалёка ад помніка землякам, што загінулі на палях Вялікай Айчыннай вайны.

ІІІ. Размова пра справы надзённыя

ПЛЕНАРНАЕ ПАСЯДЖЭННЕ, што ладзілася ў будынку Ленінскага сельскага Савета, распачаў старшыня абласнога Савета дэпутатаў Юрый Наркевіч. Між іншым, адзначаючы добрыя захады кіраўніка сельсавета Мікалая Лугаўскога ў першыя месяцы ягонай працы на новай пасадзе, Юрый Іосіфавіч заўважыў:
— Мне даспадобы, калі ў маладога старшыні гараць вочы, ён актыўны, працавіты, заўсёды прапануе нешта слушнае і не толькі прапануе, але і робіць. Так, рэсурсаў у нас малавата, таму важна будаваць дзелавыя ўзаемаадносіны са школай, кіраўніцтвам гаспадаркі, медычнай установай, размешчанымі на вашай тэрыторыі. У гэтым плане Жабінкаўскі раён дае добры прыклад.
У тэарэтычнай частцы семінара-вучобы, якая хутка набыла абрысы дыялогу, прынялі ўдзел прадстаўнікі розных структур і арганізацый, што завіталі з горада над Бугам.
Так, намеснік галоўнага ўрача абласнога цэнтра гігіены, эпідэміялогіі і грамадскага здароўя Таццяна Васільеўна Корчык з дапамогай слайдаў прадэманстравала, як мясцовыя органы ўлады падтрымліваюць належны стан у сваіх населеных пунктах, наколькі хутка і якасна ліквідуюцца недахопы, якія выяўляюцца падчас маніторынгаў.
Вельмі вострым зараз становіцца пытанне аб пустуючых і старых дамах на сяле. На гэтым засяродзіў увагу прысутных начальнік упраўлення жыллёва-камунальнага камітэта па архітэктуры і будаўніцтве аблвыканкама Аляксей Мартысюк.
Пра тое, як павінны дзейнічаць сельвыканкамы, каб выконвалася заканадаўства пры знішчэнні аб’ектаў расліннага свету ў населеных пунктах, распавяла намеснік начальніка адзела кантролю за аховай і выкарыстаннем зямель, нетраў, біяразнастайнасці, асабліва ахоўваемых прыродных рэсурсаў і аховы навакольнага асяроддзя Дзіяна Нічыпарук.
Са свайго боку, першы намеснік начальніка абласнога ўпраўлення МНС падпалкоўнік унутранай службы Аляксандр Сычоў падзяліўся сваімі поглядамі, як павінны ўзаемадзейнічаць, каб прадухіляць пагрозы пажараў, прадстаўнікі ягонай службы з сельвыканкамамі. Акрамя таго, кожны мог узяць на памяць друкаваную прадукцыю, якая спрыяе фарміраванню ў насельніцтва культуры бяспечнай дзейнасці. Гэтую тэму працягнуў і начальнік упраўлення аховы правапарадку і прафілактыкі УУС аблвыканкама палкоўнік міліцыі Генадзь Вайтовіч.
Непадробную зацікаўленасць у прысутных выклікала выступленне дырэктара ЗАТ “Брэсцкі навукова-практычны парк” Дзмітрыя Макарука. Ён расказаў, якія магчымасці існуюць у атрыманні замежных грантаў, што дазваляе ажыццявіць розныя сацыяльна значныя праекты ў сельскай мясцовасці. Сапраўднай жывой ілюстрацыяй да прамовы Дзмітрыя Георгіевіча стаў вопыт, назапашаны Батчынскім сельсаветам Кобрынскага раёна. Яго старшыня Святлана Гангала падзялілася сваім досведам удзелу ў праграме “Тандэм-ІІІ”, рэалізаванай у 2016-2017 гадах. У выніку праект “Востраў дзяцінства”, распрацаваны Святланай Сямёнаўнай і яе аднадумцамі, атрымаў сродкі на ўзвядзенне паблізу Кобрына цудоўнай дзіцячай пляцоўкі. Прычым — і гэта вельмі важна — людзі настолькі загарэліся ў час агульнай працы, што працягваюць і зараз ствараць нешта новае, яркае, карыснае для сябе ды сваіх дзяцей.

Popularity: 1%